Bizans Mimarisi

Bizans İmparatorluğu'nun mimarisi (4.-15. yüzyıl) Erken Roma ananelerini sürdürdü, lakin mimarlar halihazırda zorlu repertuarlarına bilhassa iyileştirilmiş sur duvarları ve kubbeli kiliseler gibi yeni yapılar ilave ettiler. Ayrıca binaların dış cephelerinden çok iç mekanlarına yönelik bir endişe vardı. Hıristiyanlık, seküler bazilikanın büyüleyici kubbeli tavanlı muhteşem bir kiliseye dönüştürülmesi gibi gelişmelerin tesiri altında kalmıştır. Bizans binaları umumiyetle klasik nizamları kullanmaya devam etti, ancak belki de başlangıçta eski pagan binalarının yeni yapılar için eklektik taş parçaları sağlamak için taş ocakları olarak kullanılması sebebiyle daha eklektik ve düzensiz hale geldi. Şekil yerine fonskiyona yapılan bu vurgu, Yakın Doğu'dan gelen tesirleri zengin Roma ve Yunan mimari mirasıyla harmanlayan Bizans mimarisinin hususi bir yönüdür. Bizans mimarisi Ortodoks Hıristiyan mimarisine tesir etmeye devam edecekti ve bugün bu hala dünya çapında kiliselerde görülüyor.

Roma Mimarisi

Bizans, erken devrinde Roma İmparatorluğu'nun doğu yarısı olduğu için, Roma ananelerinin kültürün sair yönlerinde olduğu gibi mimaride de devam etmesi şaşırtıcı değildir. Bizans şehir sahaları, güçlü şehir planlaması delilleri, ticari ve umumi kullanım için geniş açık sahalar, çoğu asfaltlanmış ve önemlilerine revak verilmiş geniş nizami sokaklarla mühim şahsiyetlerin heykelleri, abidevi kemerler ve şehir kapıları gibi umumi abidelerin kullanımı ile karakterize edildi. Hipodrom, amfi tiyatro ve hamamlar tarafından sağlanan temel kamu hizmetlerinin hepsi hâlâ mevcuttu, lakin bazı Roma devri binaları, bilhassa spor sahası ve atletizm stadyumu ve nihayetinde, kilisenin reddiyle karşılaşan müstehcen pantomimlerin teşhir edildiği tiyatro da kullanım dışı kaldı. Bu binalar ve bilhassa pagan mabetleri kullanılmaz hale geldikçe, bunların malzemeleri yeniden kullanıldı ve nihayetinde Bizans binalarının tanımlayıcı bir hususiyeti haline gelen aynı yapı içinde eklektik bir sütun ve başlık karışımına sahip yeni yapıların ortaya çıkmasına sebep oldu ve klasik binaların yekpareliği terk edildi.

Şahsi iç avluları olan Roma villaları, zenginlerin rezervi olmaya devam ederken, toplumun daha fakir mensupları, zemin katların umumiyetle dükkan ve taverna olarak kullanıldığı çok katlı basit binalarda (insulae) yaşıyordu. Bununla beraber, nüfusun çoğu, iyi planlanmış bir boru sistemi, su kemerleri ve sarnıçlar sayesinde akan suya, çeşmelere ve drenaj sistemlerine erişimden faydalandı.

Mimarlar ve Materyaller

Bizans binalarının inşası iki usta tarafından nezaret ediliyordu: daha nadir ve daha yüce olan mechanikos (veya mechanopoios), bir nevi matematik mühendisi ve bir inşaat ustası olan architekton. Bu figürlerden biri veya diğeri, duvarcılık, marangozluk, duvar boyama ve mozaik yapma hususunda kabiliyetli büyük bir zanaatkar grubuna nezaret etti. Bizanslı sanatkarlarda olduğu gibi, mimarlar umumiyetle anonimdi ve çok azı 6. yüzyıldan sonra adlandırıldı. İnşaat projesi bir imparatorluk binasını yahut bir kiliseyi ihtiva ediyorsa, o zaman imparator veya piskopos dahildi, husui sponsorlar mevzubahis olduğunda, binanın bittiğinde nasıl görüneceği konusunda onlar da söz sahibi olurdu. Dizayn çizimleri, müesses ananeleri takip etmiş gibi görünür ve kabataslak, büyük bir yeniden doğaçlamayı gösterir.

Romalı mimarlar gibi, Bizanslılar da birçok bina için tuğla kullandılar ve inşaatın temel unsuru haline getirdiler. Mesela Konstantinopolis'te kullanılanlar Roma tuğlalarından biraz daha büyüktü ve her bir kenar boyunca 38 cm (15 inç) ve 6,5 cm (2,5 inç) yüksekliğe değin ölçüldü. Tuğlalar, iki yüzü döşenerek ve aralarına moloz ve harç dökülerek duvarlar oluşturmak için kullanılmıştır. Harç kireç, kum ve kırma tuğla veya çakıllardan yapılmıştır. Ara sıra, tamamı tuğladan yapılmış bir güçlendirme tabakası bütün duvarın içinden geçer. Roma duvarlarının aksine, Bizans versiyonu beton (pozzolana) bir çekirdek kullanmıyordu ve bu sebeple kaplama hasar görürse, nihayetinde çekirdek de zarar görürdü. Diğer bir fark, Bizans inşaatçılarının tuğlalar arasında çok daha kalın bir harç tabakası kullanmasıdır, muhtemelen daha az tuğlaya ihtiyaç duyulduğundan maliyet tasarrufu sağlayan bir tatbikattır. Bunun talihsiz bir neticesi, harç kurudukça eğilmesi ve birçok Bizans yapısının bozulması ve hatta kısmen çökmesidir. Ayrıca, tuğlalar kubbeler, kemerler ve tonozlar için kullanıldı ve umumiyetle o vakitler standart boyutun iki katı olan tuğlalar kullanıldı.

Bizans İmparatorluğu'nun doğu yarısında daha popüler olan kesme taş bloklar tuğlaya bir alternatifti. Bazı binalar, bilhassa 6. yüzyılda, ikisini birleştirdi ve alt kısmı tuğla, üst kısmı taş kesme bloklardan oluşturdu. Bu malzemeler ve Bizans binalarındaki kullanılışları, 14. asra değin neredeyse değişmeden kaldı. Pahalı bir malzeme olan mermer, genelde sütunlar, başlıklar, kornişler, arşitravlar ve kapı çerçeveleri, pencere ızgaraları ve döşeme gibi dekoratif hususiyetler için ayrılmıştı.

Bazı binaların dış cepheleri sıvalıydı, lakin bu yaygın değildi. Umumiyetle bütün duvarların sıva, alçı, ince mermer levhalar, tablolar ve mozaiklerle kaplandığı bina içlerine çok daha fazla dikkat edildi. İmparatorluk binalarına ve mühim bazilikalara her yerden daha fazla mermer verildi, bunlardan en yaygın olanı Marmara Denizi'ndeki Proconnesus Adası'ndan Proconnesian'dı. Renkli mermerin prestiji Batı Roma ananesinden devam ettiği için Mısır ve Frigya gibi yerlerden ithal edilmiştir. Kilise ve hanelerde çatı kaplaması ekseriyetle keresteden yapılmıştır.

Kiliseler

4. yüzyılda I. Konstantin'den (306-337) itibaren, yeni Hıristiyan dinini tanıtmak ve başkentten Kudüs'e değin uzak ve geniş yerlerde imparatorluk otoritesini empoze etmek için her yerde kiliseler inşa edildi. Kiliseler ve türbeler (şehitlik) inşa etmek için başka bir motivasyon, Hıristiyanlığın hikayesi ve azizleri için mühim mahalleri, azizlerin ve şehitlerin mezarlarını yahut bunların bakiyesini ve meşhur bir münzevinin yaşadığı yeri işaretlemekti. Böylece Selanik'ten Antakya'ya değin uzanan kiliseler başlı başına bir hac merkezi haline geldi. Daha küçük cemaatlere hizmet etmek için birçok küçük kilise ve mütevazı şapel inşa edildi. Kilise ile yakından alakalı diğer binalar, bilhassa bazilikalar, genelde sekizgen ve bazen kilisenin banileri ve onların soyundan gelenler için bir türbe olan bir vaftizhane, bir piskoposun ikametgahı, depolar, idari ofisler, belki bir azizin türbesini içeren bir makam ve banyolardı.

Dekoratif desenler oluşturmak için tuğla, taş veya her ikisinin karışımı Bizans kiliselerinde en sık kullanılan malzemeler olsa da, birçoğu basitçe dönüştürülmüş pagan mabetleri veya sair seküler binalardı. Selanik'teki Rotunda Kilisesi buna güzel bir misaldir, muhtemelen orijinal olarak İmparator Galerius için bir türbe olarak düşünülmüş ve 305-311 yılları arasında inşa edilmiş, lakin 4.-6. yüzyılda bir kiliseye dönüştürülmüştür. Daha birçok bina, Roma devri yapılarının yüksek kaliteli taş bloklarını ve sütun tamburlarını serbestçe tekrar kullandı. Bizanslılar kendi öz Korint sütunlarına daha karmaşık ve daha derin oymalı tezyinat ilave etmelerine ve umumiyerle başkentin üzerine bir impost (4. yüzyıldan itibaren) eklemelerine rağmen, antik sütun başlıkları da yeniden kullanıldı. Bu, ağır kemerleri desteklemek için gereken daha büyük kaideyi veren sade bir taştı. İmpostlar tipik olarak yamuk şekildedir ve üstlerinde bir monogram veya haç oyulmuştur.

İlk kiliselerin ekseriyeti, halka açık toplantılar, bilhassa mahkemeler ve pazarlar için kullanılan bir bina olan Roma bazilikası dizaynını takip etti. Bazilikanın uzun salonu ve ahşap çatısı, her yandan sütun ve payandalarla desteklenmiştir. Sütunlar, her tarafta bir koridorla çevrili merkezi bir nef oluşturdu. Birinci katın çevresinde bir galeri vardı ve daha sonrasında bir yahut iki uçta bir apsis vardı. 5. yüzyıldan itibaren, bazilika kilisesi Bizans İmparatorluğu boyunca yaygındı. 6. asırda standart ahşap çatı yerini daha büyük bazilikalarda kubbe tonozlu bir çatıya terk etti. Bazilika dizaynında birçok varyasyon geliştirildi - üç, dört veya beş koridorlu olabilirlerdi, bazıları Ermenistan'daki gibi daha koyu iç mekanlara sahipken, Suriye'deki diğerleri çok daha abidevidir ve masif taş bloklar kullanır. En büyüklerinden biri Korint civarındaki Lechaion'da olmak üzere imparatorluk boyunca birkaç yüz bazilika inşa edildi. Orada Aziz Leonidas Bazilikası 110 metre (360 ft) uzunluğunda ve 30 metre (99 ft) genişliğindeydi. Ayakta kalan en iyi bazilikalardan biri, İstanbul'daki Aya İrini Kilisesi'dir (6. yüzyılın ortalarında ve 8. asırda yeniden şekillendirilmiştir).

9. yüzyıla gelindiğinde, kiliseler hâlâ sayılarla inşa ediliyordu, lakin şehri nüfus azaldıkça ve büyük bazilikaya artık ihtiyaç kalmadıkça daha küçük ölçüde inşa ediliyordu. Şimdi bir kilisenin sadece 100 kadar inananı barındırması gerekiyordu. Kilise hiyerarşisi tarafından dayatılan resmi bir kilise planı yoktu, lakin kare-içi plan, en yaygını, bitişik kemerler arasındaki boşluğu kapatmak ve kare bir tabanı dönüştürmek pandantifler - kavisli üçgen formlar kullanılarak dairevi bir şekle dönüştürülen dört destekleyici kemer üzerine inşa edilmiş bir kubbe vasıtasıyla oldu. Binanın kare kaidesi daha sonra yarım veya tam kubbe tavana sahip olabilen bölmelere ayrıldı. Diğer bir müşterek hususiyet, kilisenin doğu ucunda iki yan apsisli merkezi bir apsistir.

Zaman içinde, merkezi kubbe, bazı kiliselerde kule görünüşüne sahip olacak kadar yüksek olan çokgen bir tambur üzerinde daha da yükseltildi. Bu tarzın ve aynı zamanda desenli tuğla işçiliğinin güzel bir numunesi, Selanik'ten 14. asrın başlarından kalma Havariler Kilisesi'dir. Kubbe, daha sonra, cennetin münasip bir şekilde müessir bir temsili haline geldi ve bu şekilde dekore edildi, burada Hz. İsa Mesih'in bir temsili çok sık boyandı. Ayrıca kubbeyi destekleyen dört kemerin strüktürel lüzumu, yapının gayesinin bir başka güçlü sembolü olan haç şeklinde bir kat planı oluşturmuştur. Bu kilise tipi Bizans İmparatorluğu boyunca inşa edilmiştir ve bilhassa Yunanistan'ın Atina, Selanik, Mistra ve birçok adada hala birçok güzel örneği vardır.

Ayasofya

En büyük, en mühim ve hala en meşhur Bizans kilisesi veya aslında herhangi bir yapı, Tanrı'nın mukaddes bilgeliğine (ayasofya) adanmış Konstantinopolis'in Ayasofya'sıdır. 532-537'de I. Justinianus (527-565) devrinde, 4. yüzyıla değin uzanan iki mütevazı versiyonun bulunduğu yerde inşa edilmiştir. Bina eşsizdir ve sonraki hiçbir Bizans binası ne boyutta ne de dizaynda hiçbir şekilde onunla asla eşleşemedi (her ne kadar 16. asırdan itibaren Osmanlı camileri için bir model haline gelmiş olsa da). Temel dikdörtgen şekli 74,6 x 69,7 metre (245 x 229 ft) boyutlarındadır. Devasa kubbeli tavanı yerden 55 metre yüksekliktedir ve dört destekleyici pandantifli dört masif kemer üzerine oturmaktadır. Bu fevkalade bir muvaffakiyetti ve Justinian, Hz. Süleyman'ı geride bırakmayı başarmış olmakla iftihar ediyordu, ancak bu gerçek olamayacak kadar iyiydi ve kubbe 558'de çöktü, çatlakları iki depremle feci şekilde kötüleşti. Bugün hala hayatta olan yenisi - strüktürel olarak daha kuvvetli, nervürlü ve 31.8 metre çapında daha dik bir kubbe - (989 ve 1346'deki kısmi çökmelere rağmen) yapıldı. Ayasofya, 16. yüzyıla kadar dünyanın en büyük kilisesiydi ve ışıltılı mozaiklerinin ve duvar resimlerinin çoğuyla bugün hala ziyaretçileri büyüleyen en süslü kiliselerden biriydi.

Manastırlar

Bilhassa manastır cemaatlerine adanmış yerler, 4. yüzyıldan itibaren zuhur etti. Tipik olarak yüksek bir çevre duvarı ile çevrili ve müstakil bir kilise, müşterek yemek için yemekhane, hamamlar, kütüphane, atölyeler, konaklama ve bazen hacılar için bir han içeren küçük köyler oluşturdular. Manastırlar şehirlerde de inşa edilebilirdi; Konstantinopolis, 6. yüzyılın ortalarında 30 manastırla övünüyordu. Birçok Bizans manastırı bugün hala kullanılmakta, Yunanistan'daki Athos Dağı (9. asırdan itibaren) muhteşem bir yerdir. Bir başka mükemmel örnek, Mısır'ın Sina Dağı'ndaki Saint Catherine'in 6. yüzyılın ortalarından kalma iyi muhafaza edilmiş manastırıdır.

Köprüler

Köprüler, daha evvelki Roma devirlerinde olduğu gibi, Bizans yol ve su kemeri sisteminde mühim bağlayıcılardı. Türkiye'de Sangarius (Sakarya) Nehri üzerinde 6. yüzyıldan güzel bir örnek hayatta kalmıştır. Bu örnek büyük kesme taşlar kullanılarak inşa edilmiş, 428 metre (469 yard) uzanır ve her biri 23 metre (75 ft) kadar uzanan yedi kemer ihtiva eder. Köprünün bir zamanlar yüksekliği 10 metre (33 ft) olan abidevi bir geçidi mevcuttu. Tek kemerli bir köprü numunesi, Türkiye'nin doğusunda Elazığ yakınlarında görülebilir. Bu yine 6. yüzyıla tarihlenir, nehrin 10 metre yukarısında yaylanır ve 17 metrelik (56 ft) bir sahaya yayılr.

Surlar

4. yüzyıl, Roma İmparatorluğu'nun her iki yarısına komşu olan kültürlerden artan bir tehdit gördü. İmparator I. Konstantin, derya surlarını genişleterek ve başkentin üzerinde durduğu yarımada boyunca yeni bir kara duvarı inşa ederek Konstantinopolis'i daha iyi müdafaa etme sürecini başlattı. Şehrin surları içindeki sahayı artırmak için II. Theodosius (408-450), Theodosius Surları olarak bilinen ikinci, daha büyük bir duvar inşa etti. Koruyucu bir hendekle üç duvardan ibaret bir sıra, üçüncü duvar 5 metre kalınlığında, 12 metre yüksekliğinde ve 96 çıkıntılı kuleye sahip olan en büyük duvardı. Her kule birbirinden takribi 70 metre uzağa yerleştirildi ve 20 metre yüksekliğe ulaştı. Tuğla ve kireçtaşı kullanılarak inşa edilen bu surlar, Orta Çağ'ın en büyük şehrini 800 yıldan fazla bir süre koruyacaktı.

6. yüzyıl, imparatorluğun sınırlarının (Mezopotamya'dan Balkanlar'a kadar hemen hemen her yerdeydi) daha müdafaasız kısımlarını daha iyi muhafaza etmek için kaleler, duvarlar ve kulelerden oluşan devasa bir inşaat projesi gördü. Şehir surlarının 8., 9. ve 13. yüzyıllarda restore edildiği Kuzeybatı Anadolu'da İznik'tekiler gibi birçok Roma surları düzenli olarak korunmuştur. Bu tahkimatlardan birkaçı, mesela Fırat üzerindeki Zenobia'dakiler (Halabiye) bugün hala iyi vaziyettedir.

Barınma

Bizans iç mimarisinden çok az bakiye günümüze ulaşmıştır. Evlerin ekserisi ahşap ve kerpiçten yapılmıştır, lakin daha zengin ev sahipleri için taş kullanılmıştır. Villalar 6. yüzyıla değin Roma çizgisinde devam etti ve bundan sonra temayül, bazen ikinci kat balkonlu bazı düzensiz büyük evler inşa edilmeye devam etse bile, daha küçük evlere doğru oldu. Çoğu hanede akan su olmazdı, ancak şehirlerdeki daha iyi hanelerin umumiyetle kendi tuvaletleri bir lağım çukuruna boşaltılırdı. Daha sıkıcı binaları ince ipekler ve duvar asmalarıyla tezyin etmek hususi bir Bizans alışkanlığıydı. Tablolar, bilhassa ikonlar, başka bir dekorasyon kaynağıydı.

Şehirlere su kemerleri (Romalı olanları hala kullanılıyor ve düzenli olarak yeniden tamir ediliyordu) ve sarnıçlar vasıtasıyla su sağlanmaya devam edildi. Bugün hala görülebilen en müessir Bizans mimari muvaffakiyetlerinden birisi, kemerli ve kubbeli tavanları takviye eden yüzlerce sütunuyla İstanbul'un yeraltı sarnıçlarıdır. En iyi misaller, 5. ve 6. yüzyıla ait Yerebatan Sarayı ve Binbirdirek Sarnıçları'dır.

Miras

Bizans mimarisinin tesiri fetih ve taklit vasıtasıyla yayıldı. Konstantinopolis, asırlar boyunca Hıristiyanlığın başkentiydi ve her yerde Hıristiyan hükümdarlar, kendi şehirlerindeki ihtişamlı binalarının prestijini elde etmeye çalıştı. Böylece, mesela Venedik'ten 11. yüzyıldaki Saint Mark Bazilikası, o zamana değin zaten 500 yaşında olan bir Bizans modelini kopyaladı. Rus prensleri de benzer şekilde tesir altında kalmış ve Bizans tarzında Ortodoks kiliseleri inşa etmişlerdir. Ermenistan ve Gürcistan gibi kendilerine ait kuvvetli bir mimari geleneğe sahip yerler bile Bizans mimarisinin unsurlarını benimsemiştir. Sonra, Bizans İmparatorluğu'nun çoktan yıkıldığı zamanlarda bile, yerleşik Bizans kilise ve manastır nizamını kopyalayan ve onların hayatta kalmasını temin eden din adamları vardı. İmparatorluk fethedildiğinde yüzlerce kilise yıkıldı, birçoğu da camiye dönüştürüldü, lakin Bizans mimarlarının ve sponsorlarının hırsını ortaya çıkaracak kadarı hayatta kaldı. Ayrıca, Hıristiyanlığın geri döndüğü mahallerde restorasyonlar yapıldı ve Korfu'dan Sina'ya kadar pek çok Bizans yapısı bugün hala kullanılmaktadır.