Cicero

Marcus Tullius Cicero was een Romeins redenaar, staatsman en schrijver. Hij werd geboren op 6 januari 106 BC in ofwel Arpinum ofwel Sora, ongeveer 112 kilometer ten zuidoosten van Rome, in het Volsken gebergte. Zijn vader was een welvarende eques, en de familie was in de verte verwant aan Gaius Marius. Hij moet niet worden verward met zijn zoon (met dezelfde naam) of Quintus Tullius Cicero (zijn jongere broer). Cicero stierf op 7 december 43 BC, terwijl hij probeerde Rome over zee te ontvluchten.

Vroege leven en politieke carrière

Cicero werd naar Rome gestuurd om rechten te studeren onder de Scaevola's, die de equivalente Cicero's van hun tijd waren, en hij studeerde ook filosofie onder Philo, die hoofd was geweest van de Academie in Athene en ook de stoïcijn Diodotus. Cicero's vroege leven was echter niet een leven dat schuilging achter boeken en leren, en op 17-jarige leeftijd diende hij in de Sociale Oorlog onder de vader van Pompeius de Grote. Het was tijdens deze periode van politieke onrust in Rome, de jaren 80 BC, dat Cicero zijn formele opleiding voltooide.

Dat wil echter niet zeggen dat Cicero zijn studie stopte. In 79 BC verliet hij Rome om twee jaar naar het buitenland te gaan met als doel zijn gezondheid te verbeteren en verder te studeren. In Athene kreeg hij les van meesterlijke Griekse redenaren en filosofen, en in Athene ontmoette hij een andere Romeinse student, Titus Pomponius Atticus. Atticus werd Cicero's levenslange vriend en correspondent. Terwijl hij op Rhodos was, ging Cicero naar de beroemde Posidonius. In die tijd trouwde Cicero met zijn eerste vrouw, Terentia, en nadat hij in 77 BC naar Rome was teruggekeerd, werd hij op de leeftijd van 30 jaar als quaestor gekozen. Het leek erop dat alles snel ging, maar nadat hij zijn quaestorschap bij Lilybaeum had doorgebracht verliet hij Rome nooit meer graag. Als zodanig leidde zijn weigering van het provinciaal gouverneurschap ertoe dat Cicero zich concentreerde op juridisch werk, waardoor hij zowel financieel als politiek floreerde. Een goed voorbeeld hiervan is de In Verrem, deze toespraak heeft een interessante boodschap die relevant is voor actuele kwesties van cultureel erfgoed en oorlog. In 69 BC was Cicero een aediles, en in 66 BC werd Cicero opnieuw praetor, op de minimumleeftijd van 40 jaar.

Tussen 66 en 63 BC werden Cicero's politieke opvattingen conservatiever, vooral in tegenstelling tot de sociale hervormingen die werden voorgesteld door Julius Caesar, Gaius Antonius en Catiline. Het succes van Cicero is geboren uit het feit dat hij op de minimumleeftijd (42) het consulaat van 63-62 BC opnieuw ontving en dat hij senior-consul was, de consul die met de meeste stemmen had gewonnen, en naar aanleiding hiervan ook een novus homo was. Het was gedurende deze tijd dat Cicero met succes de Catilinische revolutie aan de kaak stelde en onder de macht van het Senatus Consultum Ultimum de revolutionairen ter dood bracht die het tot dan toe hadden overleefd. Dit leidde ertoe dat Marcus Cato Cicero pater patriae noemde, 'vader van zijn land’.

Ballingschap en terugkeer naar Rome

Het was aan het einde van 62 BC dat Cicero voor het eerst de haat van Clodius tegen hem aanwakkerde; nadat het bewijs van Cicero het alibi van Clodius had gedwarsboomd in een zaak waarin hij ervan werd beschuldigd zich als vrouw te kleden om toegang te krijgen tot de Bona Dea, een geheime gebeurtenis voor uitsluitend vrouwen. Deze zaak bleef Cicero achtervolgen in 58 CE, toen Clodius, die tot tribune van het volk was verkozen, een wet met terugwerkende kracht invoerde die iedere Romein verbood een Romeins burger zonder proces ter dood te hebben gebracht. Het is vrijwel zeker dat deze wet specifiek betrekking had op Cicero's acties tijdens de Catilijnse opstand vijf jaar daarvoor, toen de revolutionairen zonder proces waren gedood, vanwege de urgentie waarmee de opstand moest worden neergeslagen. In maart 58 BC verliet Cicero Rome in ballingschap. Elke twijfel over een of ander persoonlijk motief van Clodius wordt weggenomen door het feit dat hij vervolgens een decreet uitvaardigde waarin Cicero specifiek werd genoemd en verbannen en vervolgens zijn bezittingen op de Palatijnse Heuvel in beslag werden genomen, die vervolgens werden vernietigd. De ballingschap was echter van korte duur. Pompey, bijgestaan ​​door de tribune Milo, drong aan op een wet van het volk dat Cicero zou terugroepen; de wet werd aangenomen op 4 augustus 57 BC.

Cicero was nooit vriendelijk geweest tegenover het Eerste Triumviraat, in het bijzonder Julius Caesar en zijn radicaliserende beleid. Desondanks was Caesar altijd tamelijk hartelijk geweest tegen Cicero, en schijnbaar had hij, toen het Eerste Triumviraat oorspronkelijk werd opgericht, suggesties gedaan aan Cicero met de mogelijke bedoeling hem in de alliantie op te nemen. Het waren de principes van Cicero die een dergelijke mogelijkheid afwenden; hij was niet bereid om een ​​politieke relatie aan te gaan met iemand wiens opvattingen zo in strijd waren met de zijne. In 56 BC zijn deze gevoelens nog te zien in brieven aan zijn vrienden waarin wordt uitgedrukt hoe zijn trots werd gekrenkt nadat hij de politieke situatie had moeten aanvaarden (het Eerste Triumviraat werd in april 56 BC vernieuwd).

Naarmate de politiek van de Romeinse Republiek verslechterde wendde Cicero zich in de jaren 50 BC tot het schrijven van filosofie en retoriek, misschien als een manier om te ontsnappen aan de situaties waarmee hij te maken had. In 55 BC schreef Cicero de De oratore, drie boeken over retoriek. In 54 BC werd Cicero verder beledigd door te worden bevolen door de triumvirs om diegenen te verdedigen die zijn vijanden waren, Vatinus en Gabinius (de Pro Vatinius was succesvol maar de Pro Gabinius was niet succesvol), en hij was diep geschokt toen zijn verdediging van Milo, de man die van vitaal belang was geweest bij de terugkeer van Cicero naar Rome, faalde en Milo in ballingschap werd gestuurd. Er was slechts een kleine troost voor Cicero toen hij in 53 BC tot augur werd gekozen.

Vanaf 51-50 BC had Cicero de plicht om de provincie Cilicië te besturen; toen hij terugkwam in Rome, bevond de stad zich op de rand van een burgeroorlog en toen het uiteindelijk in die afgrond tuimelde, verliet Cicero de stad opnieuw. Pas in 47 CE, toen Caesar en Pompeius eindelijk hun geschillen hadden opgelost, dacht hij dat het veilig was om naar de stad terug te keren. Het werd echter niet bepaald beter voor hem; deze keer was het om privéredenen en niet om openbare redenen. In 46 BC scheidde Cicero van zijn vrouw Terentia, met wie hij bijna 30 jaar getrouwd was, en trouwde kort daarna met Publilia, die zijn pupil was geweest. Het jaar daarop werd Cicero getroffen door groot verdriet toen zijn dochter Tullia stierf, en het gebrek aan sympathie dat zijn tweede vrouw liet zien leidde ertoe dat ook zij ging scheiden.

Latere leven en geschreven werken

De zaken werden voor Cicero nog erger gemaakt door het feit dat het steeds duidelijker werd dat Caesar de republikeinse grondwet niet zou herstellen. Cicero wendde zich vervolgens tot het schrijven en stelde enkele van zijn grootste werken samen, omdat zijn politieke carrière niet kon duren; hij had uiteindelijk een grondwet gesteund die geen succes was. In 45 BC stelde Cicero de Consolatio op, over de dood van grote mannen, en de Hortensius, een pleidooi om filosofie te studeren. In dat jaar werd ook een nu verloren lofzang op Cato geschreven, waarop Caesar zelf antwoordde met de Anticato (opnieuw verloren). Met de moord op Caesar in 44 BC was er opnieuw grote politieke onrust in Rome met het begin van het Romeinse rijk in de maak, en dit leidde uiteindelijk tot de gebeurtenissen van de executie van Cicero.

Toen het Tweede Triumviraat tot stand was gekomen tussen Octavianus, Lepidus en Marcus Antonius, als resultaat van Cicero's propaganda tegen Antonius in de vorm van zijn Philippics, stond Cicero's naam op de eerste lijst van mensen die Antonius had opgeschreven voor strafvervolging. Terwijl Cicero probeerde te ontsnappen aan het onvermijdelijke, werd hij gepakt door Antony's mannen en accepteerde hij zijn executie moedig. Zowel zijn handen als zijn hoofd werden tentoongesteld op de rostra in Rome; een grimmig einde van het leven van een briljant man wat de wreedheid van de politiek aan het einde van de Romeinse Republiek benadrukt.

Met de dood van Cicero begon zijn nalatenschap. Het zou erg moeilijk zijn om de invloed die Cicero heeft gehad op de westerse literatuur en cultuur te overschatten, en er is één verhaal dat misschien het beste beschrijft hoe belangrijk Cicero werd geacht te zijn, verteld door Harry J. Leon toen hij het geschil van de naburige volken van Sora en Arpino besprak met betrekking tot het claimen van hun stad als de geboorteplaats van Cicero:

Er wordt gezegd dat de rivaliteit tussen de twee steden ooit zo groot werd dat de zaak moest worden opgelost door een enkel gevecht te paard tussen kampioenen die elk van de steden vertegenwoordigden. De ridder van Arpino toonde door zijn overwinning onomstotelijk aan dat het Gods oordeel was dat Cicero een inwoner van Arpinum was en ieder ander geloof werd als ketterij verklaard. (Leon)

Ongeacht of dit verhaal waar is of niet, het laat zien hoe belangrijk Cicero werd geacht te zijn, dat mannen om hem zouden vechten. Misschien wel de meest directe manier om de invloed van Cicero te waarderen is door de werken van hem die bewaard zijn gebleven. In deze definitie zijn slechts enkele van de vele werken van Cicero genoemd, en er waren er veel, waaronder brieven aan vrienden en familie, zoals de Epistulae ad familiares. Vanwege Cicero's plaats in de Romeinse samenleving fungeren de brieven als briljante historische en culturele documenten van die periode en helpen ze om inzicht te geven in de werking van het laat Republikeinse Rome buiten de context van de rechtbank. Ze bespreken van alles, van verkregen Griekse kunst tot bruidsschatten, echtscheidingen en sterfgevallen. Helaas zijn er geen brieven voor het jaar of het jaar ervoor, het consulaat van Cicero.

Conclusie

Cicero was ongetwijfeld de grootste redenaar van zijn tijd, en het is zijn verdienste dat zijn eerste overgebleven toespraak werd gehouden tegen Hortensius, die de grootste redenaar in Rome was totdat Cicero daar naam maakte. Het is echter interessant op te merken dat Cicero, hoewel hij een succesvol staatsman was geweest, geen grote rol speelde in de politieke onrust aan het einde van de Republiek, zijn nalatenschap zeer cultureel is, in het bijzonder de bijdragen die zijn vertalingen van de filosofie hadden op de ontwikkeling van het Latijn. Tot besluit, zoals mevrouw Blimber zei in Dickens’ Dombey and Son: "Als ik Cicero had kunnen kennen en zijn vriend had kunnen zijn en met hem had kunnen praten tijdens zijn pensionering in Tusculum ... dan had ik tevreden kunnen sterven."