Antik Çağ'da Altın

Altın, kimyasal sembolü Au (Latince 'parlayan şafak' anlamına gelen aurum'dan gelir), antik çağlardan beri mücevher, madeni para, heykel, kap yapımında ve binaların, anıtların ve heykellerin dekorasyonunda kullanılan değerli bir metaldir.

Altın aşınmaz ve bu nedenle birçok antik kültürde ölümsüzlüğün ve gücün sembolü olmuştur. Nadirliği ve estetik nitelikleri, onu yönetici sınıfların güçlerini ve konumlarını göstermeleri için ideal bir malzeme haline getirdi. İlk olarak, Lidya'daki Paktolos gibi Küçük Asya'daki nehirlerin yakınında yüzey seviyesinde bulunan altın, MÖ 2000'den itibaren Mısırlılar ve daha sonra Afrika, Portekiz ve İspanya'daki Romalılar tarafından da yeraltından çıkarıldı. Ayrıca Romalıların demir pirit gibi cevherlerden altın parçacıkları erittiğine dair kanıtlar da vardır. Kolayca işlenen ve gümüş ve bakır gibi diğer metallerle mukavemetini artırmak ve rengini değiştirmek için karıştırılan altın, çok çeşitli amaçlarla kullanılmıştır.

Mücevherat

Çoğu eski kültürde altın, değeri, estetik nitelikleri, sünekliği ve dövülebilirliği nedeniyle mücevherat ve sanatta popülerdi. Electrum (altın ve gümüşün doğal alaşımı), MÖ 5000'den itibaren Mısırlılar tarafından mücevheratta kullanılmıştır. MÖ 3000 civarında Sümer uygarlığında hem erkekler hem de kadınlar tarafından altın takılar takılırdı ve ve altın zincirler ilk olarak MÖ 2500'de Ur şehrinde üretildi. MÖ 2. binyılın başlarında Girit'teki Minos uygarlığı, ilk zincir mücevheratını üretmesiyle tanınır ve Minoslular, geniş bir teknik yelpazesi kullanarak çok çeşitli mücevherler yaptılar. Altın takılar kolye, bilezik, küpe, yüzük, diadem, kolye, iğne ve broş şeklini aldı. Teknikler ve şekiller arasında telkari (Mısırlılar tarafından MÖ 2500'den beri bilinen bir teknik), altının tele çekildiği ve farklı tasarımlar halinde büküldüğü), dövülmüş ince şekiller, granülasyon (küçük, lehimlenmiş altın granülleri ile yüzey dekorasyonu), kabartma, oyma, kakma, kalıplama ve işleme yer alır. Güney Amerika'da altın, MÖ 1200 civarında Peru'nun Chavin uygarlığı tarafından benzer şekilde işlendi ve altın dökümü, MÖ 500'den itibaren Nazca toplumu tarafından mükemmelleştirildi. Romalılar altını değerli ve yarı değerli taşlar için bir ayar olarak kullandılar; incilerin, değerli taşların ve emayelerin kullanımıyla Bizans döneminde bir moda devam etti.

Para Birimi

Altın ilk kez MÖ 8. yüzyılın sonlarında Küçük Asya'da madeni para olarak kullanıldı. Düzensiz biçimli ve genellikle sadece bir yüzü damgalı olan madeni paralar genellikle elektrumdan yapılırdı. Damgalı figürlere sahip ilk saf altın sikkeler, M.Ö. 561-546 yılları arasında Lydia Kralı Croesus'a tarafından yaptırıldı ve başkent Sardis'de çağdaş bir altın rafinerisi kuruldu. Doğal olarak oluşan en saf altın bile %5 gümüş içerebilir, ancak Lidyalılar altınlarını tuz ve 600 ile 800°C arasındaki fırın sıcaklıklarını kullanarak rafine edebildiler. Tuz, gümüşle karıştırıldı ve garantili altın içeriğine sahip standart bir madeni para oluşturmak için kullanılabilecek saf altın bırakarak bir gümüş klorür buharı oluşturdu. Daha sonraki Yunan ve Roma İmparatorluklarında olduğu gibi, Miken uygarlığı da yaygın olarak altın sikke kullandı, ancak gümüş daha yaygın olarak kullanılan malzemeydi. Antik çağın en ünlü altın sikkelerinden biri Roma bezantıydı. İlk olarak İmparator Konstantin döneminde tanıtıldı, 70 Truva tanesi ağırlığındaydı ve MS 4. yüzyıldan 12. yüzyıla kadar para birimiydi.

Dini Eserler ve Diğer Kullanım Alanları

Som altının değeri ve güzelliği, onu taçlar, asalar, sembolik heykeller, libasyon kapları ve adak teklifleri gibi özellikle önemli siyasi ve dini nesneler için ideal bir malzeme haline getirdi. Altın eşyalar bazen ölen kişinin statüsünün bir sembolü olarak ölülerle birlikte gömülürdü ve böylesine nadir ve değerli bir malzemenin gösteriş amaçlı ve kârsız tüketimi kesinlikle etkilemek için tasarlanmış olmalıdır. Belki de en ünlü örnek, Miken'de bulunan Agamemnon'un sözde maskesidir. Peru'nun İnka uygarlığında altın, güneş tanrısı Inti'nin teri olarak kabul edildi ve bu nedenle, özellikle maskeler ve Güneş Kursu’nda olmak üzere, dini öneme sahip her türlü nesneyi üretmek için kullanıldı. Eski Kolombiya'da altın, parlaklığı ve güneşle ilişkisi nedeniyle benzer şekilde saygı gördü ve El Dorado efsanesine yol açan ifrat bir taç giyme töreninde müstakbel kralın vücudunu örtmek için toz halinde kullanıldı.

Dekoratif bir kaplama olarak, altın kaplama ve altın varak (son derece ince tabakalar halinde dövülmüş altın), Mısır döneminden beri türbeleri, tapınakları, mezarları, lahitler, heykeller, süs silahları ve zırhları, seramikler, cam eşyalar ve mücevherleri süslemek için kullanılmıştır. Belki de antik çağlardan kalma altın yaprağın en ünlü örneği, Kral Tutankhamun'un ölüm maskesidir.

Altın, dövülebilirliği ve bozulmazlığı ile 3000 yılı aşkın bir süredir diş işlerinde de kullanılmaktadır. MÖ 7. yüzyılda Etrüskler, hayvan dişlerini yerine sabitlemek için altın tel kullandılar. İplik olarak, altın da kumaşlara dokundu. Altın tıpta da kullanılmıştır, örneğin, MÖ 1. yüzyılda Plinius, altının 'sihirli iksirlere' karşı bir savunma olarak yaralara uygulanması gerektiğini öne sürmektedir.

Altın Derecelendirme

Altının özgünlüğü konusundaki endişeler, Mısırlıların MÖ 1500 civarında (veya daha öncesinde) altının saflığını belirlemek için bir yöntem geliştirmelerine yol açtı. Bu yönteme yangın tahlili denir ve test edilen malzemenin küçük bir örneğinin alınmasını ve bir miktar kurşunla küçük bir potada ateşlenmesini içerir. Pota kemik külünden yapılmış ve ateşleme işlemi sırasında kurşunu ve diğer baz metalleri emerek sadece altın ve gümüş bırakmıştır. Gümüş, nitrik asit kullanılarak çıkarıldı ve kalan saf altın tartıldı ve ateşlemeden önceki ağırlıkla karşılaştırıldı. Arşimet ayrıca, altının özgül ağırlığının, baz metallerin yüzde içeriğine bağlı olarak değiştiğinin, örneğin saf altının gümüşün ağırlığının iki katına sahip olduğunun farkındaydı.

Altın o kadar değerli bir malzemedir ki, yüzyıllar boyunca simya yoluyla üretilmesi için çeşitli girişimlerde bulunulmuştur - yani filozof taşını (lapis philosophorum) kullanarak baz metallerin altına kimyasal dönüşümüdür. İlk girişimler MÖ 4. yüzyılda Çin'de ve ayrıca antik Yunanistan'da yapıldı ve başarısız olmasına rağmen, yine de faaliyet modern kimyanın temellerini attı.