Şeytan'ın Kökeni

Şeytan ya da İblis, Yahudilik, Hıristiyanlık ve İslam'ın Batı geleneklerinde en iyi tanınan karakterlerinden biridir. Şaşırtıcı bir şekilde, bu varlık antik dünyaya sonradan gelmiştir. Şeytan, tamamen kötü bir varlık olarak Yahudi Kutsal Kitabı'n hiçbir yerinde bulunmaz. Pers Ahameniş İmparatorluğu'nun yükseliş döneminde (M.Ö. 550'den itibaren) ortaya çıkmış ve o dönemde Pers yönetimi altında yaşayan Yahudiler tarafından benimsenmiştir. Resmi adı olan Şeytan, İbranice 'ha-Satan' kelimesinden türemiştir. 'Ha' 'şey', 'Şeytan' ise 'karşı çıkan' ya da 'düşman' anlamına gelir. Bu isim onun Tanrı'nın yarattıklarının rakibi olarak nihai işlevini tanımlıyordu. Yunanca 'diabolos', İngilizce 'devil', yine şeytanın rolünü tanımlayan 'suçlayıcı', 'iftiracı' anlamına geliyordu. Şeytan kavramı zaman içinde ve aşamalı olarak ortaya çıkmıştır.

Kötülüğün Varoluş Sorunu

Kötülük her zaman var olmuştur. İnsanlar doğal afetlerle (depremler, seller), yağma ve tecavüzlerle dolu savaşlarla, hastalıklarla, salgınlarla ve bebek ölümleriyle, cinayetler ve hırsızlık gibi insan yapımı kötülüklerle ve elbette ölümle karşılaşmışlardır. Eski insanlar dini sistemlerini inşa ederken, kötülüğün varlığının açıklanması ve rasyonalize edilmesi gerekiyordu. Yaratılış mitleri genellikle diğer tanrılar ve doğa da dahil olmak üzere her şeyi kontrol eden bir yüce tanrı ya da tanrılar kralı belirtir. Bu sıfatla hem iyilikten hem de kötülükten sorumludurlar. Bu yetiyi tanımlamak için kullanılan terim omnipotence (her şeye gücü yeten)'dir. Tesniye 28'de Tanrı hem refahı hem de acıyı kontrol ettiğini beyan eder. Birçok yaratılış efsanesi kötülüğün nasıl ve neden ortaya çıktığını ele almıştır.

Yaratılış, komşuları olan eski Mezopotamyalılara karşı bir polemik olarak anlaşılabilir. Mezopotamya yaratılış efsanesi Enuma Eliş'te kötülükten bizzat tanrılar sorumludur. Kaprisli ve kaotiktirler ve insanları kendilerine kurban sunmaları için köle olarak yaratmışlardır. İsrail'in Tanrısı ise bunun tam tersi olarak gösterilir; asla kaprisli değildir, ilahi bir planı vardır ve yarattığı her şey iyi olarak kabul edilir. Adem ve Havva'nın öyküsü olan Cennet Bahçesi'ndeki 'düşüş'ün öyküsel işlevi, kötülüğün Tanrı'nın değil insanların hatasıyla başladığını göstermekti. Onların itaatsizliği, erkeğin yiyecek üretmekte zorlanmasına ve kadının doğum sırasında acı çekmesine yol açmıştır. Ancak en ağır ceza ölümsüzlüklerini kaybetmeleriydi. Adem ve Havva'nın günahı en büyük kötülük olan ölümü getirdi. Onların soyundan gelenler olarak hepimiz bu kadere mahkum edildik.

İnsanlar insan oldukları için kendi deneyimlerini tanrılara yansıttılar. Kralların soylulardan ve danışmanlardan oluşan sarayları vardı. Yeryüzünde olduğu gibi, göklerde de. Her mahkemede olduğu gibi, daha yüksek ve daha düşük görevliler vardı. Daha yüksek olanlar Yahudilikteki meleklerdi. Daha düşük tanrılar, daemonlar (Yunanca), başlangıçta tarafsızdı ama zamanla kötülükle suçlandılar.

Yaratılış'ta Tanrı, dünyayı yaratmaya devam ederken sarayına, "Tanrı'nın oğullarına", meleklere seslenir. Tekvin 6'da, yaratılışın sonunda "Tanrı'nın oğullarının" insan kadınlarla cinsel ilişkiye girerek eski devler olan "Nefilim "i ürettiklerini okuruz. Bu anlatının amacı, Tanrı'nın neden tufanı (yeryüzündeki kötülüğü) gönderdiğini açıklamaktır. Birçok mitolojide kadınlarla çiftleşen tanrılar vardır, özellikle de Yunan mitolojisindeki Zeus. Ancak İsrail geleneği, bu çiftleşmenin büyük bir günah olan putperestliğe yol açabileceği gerekçesiyle bu davranışı reddetmiştir.

Şeytan ve Eyüp Kitabı

Eyüp Kitabı (M.Ö. 600 civarı), "Eğer Tanrı iyiyse, neden kötülüğün ve acının var olmasına izin veriyor?" sorusu için kullanılan modern bir terim olan teodise sorununu ele alan en eski metindir. Kitap, görünüşe göre meleklerin Tanrı'ya haber vermesiyle açılır. Bunların arasında, görevi dünyayı dolaşarak insanların önüne 'engeller' (adının anlamı) koymak ve onlardan bir seçim (iyi ya da kötü) yapmalarını istemek olan melek ha-Satan da vardır. Bu rolüyle, Tanrı'nın savcısı olarak hareket ettiğini söyleyebiliriz. Tanrı'ya geri rapor verirken, Tanrı'nın kulu Eyüp'ün refaha kavuştuğundan bahseder. Ama tabii ki bunun Tanrı'nın Eyüp'e bu kadar çok lütufta bulunmasından kaynaklandığını söyler.

Bahis açılır. Tanrı Şeytan'a Eyüp'ün yaşamı dışında tüm refahını yok etmesini söyler. Tanrı Eyüp'ün kendisinden yüz çevirmeyeceğinden emindir. Eyüp'ün çocukları öldürülür, ekinleri ve sürüleri yok edilir ve korkunç hastalıklara yakalanır. Eyüp'ün tüm arkadaşları onu teselli etmeye gelir ve günah işlemiş olması gerektiğine, çünkü Tanrı'nın adaletli bir tanrı olduğuna ikna ederler. Eyüp hiçbir zaman günah işlemediği konusunda ısrar eder; Tanrı onu haksız yere cezalandırmıştır. Hayal kırıklığına uğrayan Eyüp, Tanrı'dan açıklama ister ve kasırgadan gelen bir ses onu uyarır: "Ben dünyanın temelini atarken sen neredeydin?" (Eyüp 38:4) Başka bir deyişle: "Sen (bir ölümlü olarak) beni sorgulamaya nasıl cüret edersin? Eyüp alçakgönüllüdür ve Tanrı'nın yetkilerini ve gücünü kabul eder.

Şeytan Yahudi kutsal metinlerinde nadiren görülür. Şeytan'a yapılan az sayıdaki atıfta, o Tanrı'ya değil insanlara karşı çıkar. Cennet'te yılan, Adem ve Havva'ya bir seçenek sunarak bu işlevi yerine getirir. Peygamberlerin kitaplarının çoğunda kötülük, insanların putperestlik günahından sorumlu tutulur. Tanrı hala İsrail'i cezalandırarak kontrolü elinde tutmaktadır.

Pers Hakimiyeti ve Zerdüştlük

Kudüs Yeni Babil İmparatorluğu tarafından fethedilip yıkıldığında (M.Ö. 587), bazı Yahudiler Babil'de esaret altına alındı. Büyük Kiros daha sonra M.Ö. 550 yılında Babillileri yenerek Pers İmparatorluğu'nu kurdu. Pers devlet inancı, peygamber Zerdüşt tarafından kurulan Zerdüştlük'tü. Kötülük iyiliğin zıt kutbu olarak görülüyordu. Saf, iyi bir varlık olan Ahura Mazda ('Bilge Rab') her şeyin kaynağıydı ve kutup ucunda Druj, yani kaos vardı. Druj, Ahriman olarak da bilinen Angra Mainyu ("sahte", "aldatma") olarak kişileştirildi. Gökler, yeryüzü ve tüm insanlar bu iki kutup arasında yer alır.

Kiros Yahudilerin Kudüs'e dönmelerine izin verir (MÖ 539), ancak bazıları burada kalır. Eski Pers dininin birçok unsurunu yanlarında götürdüler ve kaosun kişileştirilmesini daha önceki ha-Satan görüşleriyle birleştirdiler. Artık o sadece Şeytan ya da Yunanca'da diabolos, yani İblis'ti ve Yahudiler tüm kötülükleri Tanrı yerine Şeytan'a atfetmeye başladılar.

Ölü Deniz Parşömenleri

Kumran'a yerleşen Yahudi Esseniler mezhebinin (M.Ö. 150 civarı) yazılarında, kötülüğün kişileştirilmesi olarak bilinen bir yöntem yaratan ilk literatüre sahibiz. Bu mezhep literatürü Şeytan'ı sadece kötülükle değil, özellikle de diğer Yahudiler de dahil olmak üzere kendi görüşlerine uymayan herhangi bir kişi ya da grupla bir tutuyordu. Onların metinlerine göre, Tanrı insanlarda iki ruh yaratmıştı: ışığın yolu ve karanlığın yolu. İfritler artık Şeytan'ın kontrolü altındaydı; Şeytan onları kötülük yapmaları için karanlıktakileri ele geçirmeye göndermişti. Esseniler Şeytan'a ve temsilcilerine sembolik isimler takmışlardır; Belial (İbranice 'değersiz' anlamına gelir) son savaşta ışıktan olanlara karşı "karanlığın oğullarına" önderlik edecektir (Savaş Parşömeni). Cennetteki melekler ve baş meleklerde olduğu gibi, şimdi Şeytan'ın sarayında da hiyerarşi ve farklı işlevler vardır. Beelzebub cehennemin yedi prensinden biriydi ve sineklerden (hastalık taşıyıcıları) kurtulmasıyla bilinen eski bir Kenan tanrısından türemişti. Böylece, Beelzebub, Sineklerin Efendisidir.

Kumran'daki yazmalar arasında çeşitli apokaliptik metinler de vardı. Enoch'un Kitapları "Tanrı'nın oğulları" hakkında daha fazla ayrıntı verir. İnsanlara metal işleme ve büyü öğrettikleri için kınanmışlar ve cennetten atılıp sonsuza dek uçurumda (Yahudilerin ölüler diyarı Sheol kavramı) zincire vurularak cezalandırılmışlardır.

Başka bir metin olan Jübileler'de daha fazla Şeytan hikayesi eklenmiştir. Şeytan'ın buradaki adı Mastema'dır ('nefret' ya da 'düşmanlık' anlamına gelir). Mastema'nın Tanrı'dan daha üstün olmak istediğini ve isyan ettiğini öğreniyoruz. O ve melek arkadaşları dipsiz çukura atıldılar. Şeytan düşmüş melek oldu. Tanrı tufandan sonra tüm iblisleri yok etmek istedi, ama Mastema Tanrı'dan insanlara musallat olmaya devam etmek için onda birini almasına izin vermesini istedi, çünkü "insanoğlunun kötülüğü büyüktür" (10:8). Tanrı'nın müsadesiyle Mastema, daha önceki hikâyelerde tekrar yazılan baştan çıkarıcı olmuştur. Jübileler'de İbrahim'i İshak'ı bağlamakla sınamasına izin verdiği kişi Mastema'ydı. Başka bir deyişle, Tanrı'nın her şeye gücü yeterliliği bozulmamıştır; Şeytan Tanrı'nın izni olmadan görevini yapamazdı.

Yeni Ahit

Pavlus'un mektuplarında ve İncillerde, Şeytan'ın artık bu dünyanın yöneticisi olduğu görüşüne sahibiz. Bu, Pavlus'un öğrencilerinden biri tarafından yazılan bir mektupta ifade edilmiştir:

İblis'in hilelerine karşı durabilmek için Tanrı'nın sağladığı bütün silahları kuşanın. Çünkü savaşımız insanlara karşı değil, yönetimlere, hükümranlıklara, bu karanlık dünyanın güçlerine, kötülüğün göksel yerlerdeki ruhsal ordularına karşıdır.(Efesliler 6:11-12).

Pavlus sık sık iblislerden, misyonunu engelleyen Şeytan'ın ajanları olarak söz ederdi. Hapishaneden yazan Pavlus, "Şeytan bizi engellediği için" topluluğunu ziyaret edemediğini açıklamıştır (1. Selanikliler 2:17-18). Pavlus'un içsel mücadeleleri bir tür musallat olarak anlaşılabilecek bir şekilde ifade edilmiştir: "Beni fazla sevinçten alıkoymak için... bedenime bir bela, beni rahatsız etmesi için Şeytan'ın bir habercisi olan bir diken verildi..." (2. Korintliler 12:7-9). Pavlus bunu Tanrı'nın kendisini sınamak için Şeytan'ı kontrol etme yeteneği olarak görüyordu. İmanlıların artık Mesih'te yaşadıklarına dair bilindik ifadesi, Şeytan'ın cinlerinin evrendeki etkisine karşı Mesih'in korumasına atıfta bulunuyordu.

Şeytan ilk İncil olan Markos'ta da (MS 70 civarı) büyük bir yer tutar. Markos, İsa'nın hizmetini tanımlamak için yaygın bir klişeyi kullanmıştır: Roma İmparatorluğu'nda hem vaaz veren hem de mucizeler gerçekleştiren karizmatik bir üfürükçü. Buradaki 'karizmatik' (Grekçe, 'armağan'), yeteneklerinin "tanrılardan gelen bir armağan" olduğu iddiasıdır. Şeytan kovucu, iblisleri kovan kişiydi. Birinci yüzyıla gelindiğinde, fiziksel ve zihinsel engeller ve hastalıklar iblisler tarafından ele geçirilme olarak anlaşılıyordu. Markos hizmetini İsa ile Şeytan'ın yeryüzündeki mevcut egemenliği arasındaki bir savaş olarak vurgulamıştır.

O an Ruh, İsa'yı çöle gönderdi. 13İsa çölde kaldığı kırk gün boyunca Şeytan tarafından denendi. Yabanıl hayvanlar arasındaydı, melekler O'na hizmet ediyordu. (Markos 1:12-13)

Markos'un Şeytan'ın karakterini açıklamak zorunda kalmaması ilginçtir; okuyucularının bildiğini varsaymıştır. Hem Matta hem de Luka bu sahneyi genişletmiştir (Matta 4:1-11; Luka 4:1-13). Şeytan, ayartıcı rolüyle İsa'ya üç ayartma sunmuştur, ama İsa her zaman Kutsal Yazılar'dan doğru yanıtı bilmektedir. İsa'nın, Şeytan'ın bu dünyanın krallıklarını kontrol etme iddiasına itiraz etmemesi önemlidir.

Markos'un öğrencileri İsa'nın kimliği konusunda sık sık kafa karışıklığı yaşarken, tüm iblisler onu tanır ve üstünlüğünü kabul eder. Markos 5:1-13'te, İsa tarafından kovulan iblislerin ortak adı "Lejyon "dur, bu da Markos'un Roma ordusu hakkındaki çok da gizli olmayan görüşü olabilir. Markos ve diğerleri İsa'nın muhaliflerini Şeytan'ın etkisi altında göstermişlerdir. Luka ve Yuhanna'da Şeytan, İsa'ya ihanet etmesi için Yahuda'nın "içine girmiştir" (Luka 22:3). İsa'nın ölümüyle ilgili suçlamaların doruk noktası Yuhanna 8:40'ta zirveye ulaşmıştır. Yuhanna'nın müjdesinde Yahudiler asla kurtuluşa erişemezler çünkü onlar "gerçek babalarının, Şeytan'ın" çocuklarıdır.

Patmoslu Yuhanna'nın Vahiy Kitabı (MS 90-100 civarı), Tanrı'nın son günlerde insan işlerine müdahale edeceği ve Hıristiyanlara karşı zulmünden dolayı Roma'yı cezalandıracağı zamana dair apokaliptik bir vizyondur. Şeytan'ın cehennem çukurlarında zincire vurulduğu ve böylece işlerini kendi temsilcilerine yaptırdığı iddiasına yer vermiştir. Başlıca temsilciden 'canavar' ve 'aldatıcı' olarak bahsedilir; 'Mesih karşıtı' terimi Vahiy'de değil, üç Johannine mektubunda yer alır. Aldatıcı iyi biri olarak görünecek ve dünya çapında bir yandaş toplayacaktır. Onun takipçilerini taşıdıkları '666' işaretinden tanıyacaksınız.

Yuhanna'nın görülerinden birinde, Babil kralına karşı bir polemik olan Yeşaya 14'e atıfta bulunur. Yeşaya, kendisine "gün-yıldızı" adını veren kralı, ilahi olduğunu düşünerek kibirlendiği için azarlıyordu: "Gökten nasıl da düştün, sabah yıldızı, şafağın oğlu!" Jerome MS 4. yüzyılda İbranice kutsal metinleri Latinceye çevirdiğinde, Romalıların sabah yıldızlarına - Venüs gezegenine - Lucifer adını verdiklerini biliyordu ve pasajı bu şekilde çevirdi. Lucifer Orta Çağ'da en popüler isim haline gelmiştir.

Vahiy kitabının büyük bölümü boyunca Şeytan çukurda zincirlenmiş olarak kalır. Mesih'in yeryüzündeki 1000 yıllık hükümdarlığının sonunda Şeytan son savaş için serbest bırakılır. İroni, bu canavarı yine de yenen Mesih'in "bir kuzu olarak" imgesinde bulunur. "Ateş gölüne", yani Ölü Deniz'e atılır (Va. 20:1-5).

"Cehennemin Dehşeti"

Elçilerin İşleri'nde Luka, Hades'in (Şeol) çarmıha gerilmiş Mesih'i alıkoyamayacağını iddia etmiştir (2:27). Petrus 1:3'te İsa'nın "uzun zaman önce itaatsizlik etmiş olan hapsedilmiş ruhlara vaaz verdiği" ve 4:6'da "müjdenin şimdi ölü olanlara bile duyurulduğu" belirtilmiştir. MS 2. yüzyıla gelindiğinde, İsa'nın ölüm öyküsüne iki detayı açıklığa kavuşturmak için ayrıntılar eklenmiştir:

1. İsa Kutsal Cuma ile Paskalya Pazarı arasındaki dönemde ne yapıyordu?
2. Geçmişte yaşamış dürüst bir kişi İsa'yı tanıma fırsatına sahip olmasaydı nasıl kurtulabilirdi?

Bedeni mezardayken, İsa'nın ruhu cehenneme gitti ve orada dürüstlerin ruhları için Şeytan'la savaştı. Taş geri yuvarlandığında, bu dürüst ruhlar da onunla birlikte geldi (Adem, Nuh, Musa, Platon ve Aristoteles). Mesih'in "cehenneme indiği [ve] üçüncü gün tekrar dirildiği" fikri MS 4. yüzyıl İznik Antlaşması'nda yer almıştır. Orta Çağ'ın başlarında bu hikâye Cehennemden Çıkarılma olarak biliniyordu. 'Yağmalamak' kelimesi (to harry), Viking akınları gibi bir baskın ya da istila anlamına geliyordu.

Şeytan'ın Özellikleri ve Kötülüğün Kişileştirilmesi

MS 2. yüzyılda Hıristiyan liderler Yahudilere, kadınlara, sapkınlara ve pagan olan her şeye karşı kötülüğün kişileştirilmesi yöntemini benimsedi. Yerli mezhepler tanrıların tapınaklarında ikamet ettiğine inanıyordu, ancak bunlar Şeytan'ın temsilcileriydi. Şeytan'ın ilk ikonik portreleri, yarı insan yarı keçi olan Greko-Romen doğurganlık tanrısı Pan'dan gelmiştir. Şeytan toynaklarını ve boynuzlarını bu şekilde almıştır. Pan devasa, dik bir fallusla temsil edilirdi ve bununla ünlüydü. Bu uzantı Şeytan'ı tanımlamada yaygın hale geldi. İlk başta siyah çizilen kırmızı, cehennem ateşiyle ilişkilendirilmesinde standart renk haline geldi.

Aynı zamanda MS 2. yüzyılda hem Hıristiyanlar hem de Yahudiler - ilk Hahamlar - düşüş hikayesine yeni anlayışlar getirdiler. Bu, yılanın kılık değiştirmiş Şeytan olarak tam olarak tanımlandığı ve Havva'nın Cennet'teki birincil günahkâr olarak daha fazla önem kazandığı zamandır. Tüm kadınlara yönelik kadın düşmanı görüşlerle, Havva'nın yılan tarafından baştan çıkarıldığı (o devasa fallus yüzünden) ve sonra da Adem'i baştan çıkardığı anlaşılmıştır. Hahamların Genesis Rabbah adlı eserinde Havva'nın cinsel utancı kadınların örtülü kalmasının nedenidir ve adet görmek Adem'in kanını dökmenin cezasıdır. MS 2. yüzyılda yaşamış bir Kilise Babası olan Tertullian, Havva aracılığıyla tüm kadınların "Şeytan'ın geçidi" olduğunu ve Havva yüzünden "Tanrı'nın oğlunun bile ölmek zorunda kaldığını" iddia etmiştir (Kadınların Görünüşü Üzerine, I).

Avrupa'nın dini gelenekleri (Keltler, Druidizm ve Cermenler) başka özellikler de eklemiştir. Keltlerin Pan'a benzeyen boynuzlu bir batı tanrısı, Cernunnos vardı. Loki'nin kızı hem doğurganlık hem de ölüleri yönetme konusunda ikili bir role sahipti ve adı 'Hel' yani Cehennem ile bütünleşmişti.

Hayvani özelliklere sahip olan Lucifer ve iblisleri şekil değiştirme yeteneğine sahipti ve bu yüzden sürekli bir gözetim gerekliydi. Haç işaretleri, kutsal su, tespih ve cemaat somunları ile Lucifer kandırılabilir ve kovulabilirdi. Feodal ilişkilere dayalı olarak, refah karşılığında ruhunu Lucifer'e satma şeklinde bir anlaşma kavramı ortaya çıktı (ünlü Faust hikayesi). Sadece İsa'nın annesi Meryem'in müdahalesi bu anlaşmayı bozabilirdi. İşte o zaman, bazı Katolik rahiplere hala öğretilen şeytan çıkarma ritüelleri geliştirildi.

Dante Alighieri'nin (MS 1265-1321) Inferno adlı eserinde Şeytan, Cehennem'in en alt bölümünde (buz, ışıktan en uzak yer) dev yarasa kanatları olan üç yüzlü bir canavar olarak tasvir edilmiştir. Dante'ye göre en büyük günah ihanettir ve Şeytan Brutus, Cassius ve tabii ki Yahuda'yı yutar.