Bu makaleyi sesli dinle 
Eski Mısırlılar için, ölüm sadece yaşamın sonu değil kişinin ebedi yolculuğunun bir sonraki aşamasının başlangıcıydı. Eski Mısır dilinde, genellikle "yaşamın sona ermesi" olarak tanımlanan "ölüm" kavramına karşılık gelen hiçbir kelime yoktu, çünkü ölüm sadece kişinin ebedi varoluşunun bir başka aşamasına geçişti.
Aslında bilim adamları, modern Mısır Arapçasında ölüm anlamına gelen al mawt kelimesinin eski Mısırcadaki ile aynı olduğunu ve "anne" için de kullanıldığını, bunun da ölüm deneyimini doğumla ya da daha doğrusu ebedi bir düzlemde yeniden doğuşla açıkça ilişkilendirdiğini iddia etmektedir.
Ruh, Tanrı Osiris'in yargılamasından başarıyla geçtikten sonra, ölümle kaybedilen her şeyin geri verildiği ve kişinin sonsuza dek mutlu yaşayacağı ebedi bir cennet olan Sazlık Tarlası'na giderdi. Mısırlıların ölümden sonraki hayata bakışı antik uygarlıklar arasında en rahatlatıcı olanı olsa da, insanlar yine de ölümden korkuyordu. Kralın ve rahiplerin mutlak güce sahip olduğu ve ölümden sonraki cennet görüşünün yaygın olarak kabul gördüğü güçlü merkezi hükümet dönemlerinde bile insanlar hala ölmekten korkuyordu.
Ölülerin yasını tutmakla ilgili ritüeller Mısır'ın tarihi boyunca hiçbir zaman dramatik bir şekilde değişmemiştir ve günümüzde insanların ölüme verdikleri tepkilere çok benzemektedir. Sevdiklerinin sonsuz mutluluğa doğru bir yolculuğa çıktığını ya da cennette yaşadığını bilmenin eski Mısırlıların ölümle daha barışık hissetmelerini sağlayacağı düşünülebilir, ancak bunun böyle olmadığı açıktır.
Sevilen bir eşin, kocanın, çocuğun ya da evcil hayvanın ölümünün yasını tutan yazıtların hepsi kaybın acısını, ölen kişiyi nasıl özlediklerini, bir gün onları cennette tekrar görmeyi nasıl umduklarını ifade eder - ancak yakın zamanda ölüp onlara katılma isteğini ifade etmez. Ölme isteğini ifade eden metinler de vardır, ancak bu kişinin şimdiki yaşamının acılarına son vermek içindir, sonsuz cennet umuduyla ölümlü varlığını değiştirmek için değil.
Bu eski Mısır metinleri arasındaki hakim duygu, aslında Shakespeare'in ünlü oyunundaki Hamlet tarafından mükemmel bir şekilde özetlenmiştir: "Keşfedilmemiş ülke, hiçbir yolcunun dönmediği, iradeyi şaşırtır/Ve bizi bilmediğimiz başkalarına uçmaktansa/Sahip olduğumuz hastalıklara katlanmayı tercih ettirir" (III.i.79-82). Mısırlılar hayatı sevdiler, yıl boyunca kutladılar ve dinlerinin vaat ettiği türden bir cennet için bile onu terk etmek için acele etmediler.
Bir İnsan ve Ruhu Arasındaki Söylem
Bu konudaki ünlü bir edebi eser Bir Adam ve Ba'sı Arasındaki Söylem (Bir Adam ve Ruhu Arasındaki Söylem ve Hayattan Bezmiş Adam olarak da çevrilmiştir) olarak bilinir. Mısır Orta Krallığı'na (M.Ö. 2040-1782) tarihlenen bu eser, hayattan zevk alamayan depresif bir adam ile onu eğlenmeye ve işleri kolaylaştırmaya teşvik eden ruhu arasında geçen bir diyalogdur.
Adam birkaç noktada pes edip ölmesi gerektiğinden yakınır - ancak hiçbir noktada 'diğer tarafta' daha iyi bir varoluş bulacağını düşünüyor gibi görünmez - sadece şu anda hissettiği sefaleti sona erdirmek ister. Diyalog genellikle intiharın faydalarını tartışan ilk yazılı eser olarak nitelendirilir, ancak akademisyen William Kelly Simpson buna katılmaz ve şöyle yazar:
Bu metinde sunulan şey bir tartışma değil, varoluşun doğuştan gelen iyiliğini kabullenemeyecek kadar hayatın kötülüğünden bunalmış depresif bir adamın psikolojik resmidir. İçsel benliği, deyim yerindeyse, bütünleşememekte ve huzur bulamamaktadır. İkilemi, ani ruh hali değişikliklerini, umut ve umutsuzluk arasında bocalayışını ve hayatla başa çıkmak için neredeyse kahramanca bir güç bulma çabasını gösteren dramatik bir monolog gibi görünen bir şekilde sunulur. Konuşmacıyı yoran şey hayatın kendisi değil, hayatın zorluklarıyla başa çıkmak için kendi çabalarıdır. (178)
Konuşmacı bir tür tatmin edici sonuca varmak için mücadele ederken, ruhu ona hayatı için teşekkür etme ve dünyanın sunduğu iyi şeyleri kucaklama yönünde doğru yönde rehberlik etmeye çalışır. Ruhu, onu bu hayatta sahip olduğu iyi şeyler için minnettarlığını ifade etmeye ve ölümü düşünmeyi bırakmaya teşvik eder çünkü ondan hiçbir iyilik gelemez. Eski Mısırlılar için nankörlük, diğer tüm günahların kişinin hayatına girmesine izin veren 'geçit günahıydı'.
Eğer kişi minnettar olursa, o zaman sahip olduğu her şeyi takdir eder ve tanrılara şükreder; eğer kişi kendini nankör hissetmesine izin verirse, o zaman bu kişiyi acı, depresyon, bencillik, gurur ve olumsuz düşünce gibi diğer tüm günahlara doğru bir sarmala sürükler. Ruhun insana verdiği mesaj, İncil'deki Vaizler Kitabı'ndaki konuşmacınınkine benzer: "Tanrı göktedir ve sen yerdesin; bu nedenle sözlerin az olsun" (5:2).
Adam, ölümün kendisini almasını diledikten sonra, ruhun sözlerini ciddiye alıyor gibi görünmektedir. Parçanın sonuna doğru adam şöyle der: "Şüphesiz ki orada olan yaşayan bir tanrı olacak/Kendisine musallat olan kötülüklerden arınmış olarak...Şüphesiz ki orada olan her şeyi bilen biri olacak" (142-146). Eserde son sözü ruh söyler, insana ölümün zaman içinde kendiliğinden geleceğini ve yaşamın şu anda kucaklanıp sevilmesi gerektiğini belirtir.
The Lay of the Harper
Bir başka Orta Krallık metni olan The Lay of the Harper da aynı temayı işlemektedir. Orta Krallık, Mısır tarihinde ölümden sonra sonsuz bir cennet vizyonunun edebi eserlerde en ciddi şekilde sorgulandığı dönemdir. Bazıları bunun Birinci Ara Dönem'in kaos ve kültürel karmaşasının ardından devam eden sinizmden kaynaklandığını iddia etse de, bu iddia savunulamaz. Mısır'ın Birinci Ara Dönemi (M.Ö. 2181-2040) güçlü bir merkezi yönetimden yoksun bir dönemdi, ancak bu Eski Krallık'ın dağılmasıyla medeniyetin çöktüğü anlamına gelmez, basitçe ülke, yaşayan her medeniyetin bir parçası olan hükümet ve toplumdaki doğal değişimleri yaşadı.
The Lay of the Harper, nakaratta açıkça görüldüğü gibi, ton ve ifade bakımından Vaiz'le daha da yakından karşılaştırılabilir: "Keyifli zamanların tadını çıkar/Ve bundan bıkma/Bakın, eşyalarını yanına almak kimseye nasip olmaz/Bakın, giden hiç kimse geri dönmez" (Simpson, 333). Kişinin eşyalarını ölüme götüremeyeceği iddiası, ölüyü mezar eşyalarıyla (kişinin hayatta keyif aldığı ve kullandığı, öteki dünyada ihtiyaç duyacağı tüm eşyalar) birlikte gömme geleneğine doğrudan bir itirazdır.
Elbette bu görüşlerin, ölümün ötesinde ebedi bir mutluluk ummak yerine hayattan en iyi şekilde faydalanmak gerektiğine dikkat çekmek için kullanılan edebi araçlar olması da mümkündür. Yine de, bu duyguların yalnızca Orta Krallık'ta bu tür bir ifade bulması, kültürel odakta önemli bir değişim olduğunu göstermektedir. Bunun en olası nedeni, bu dönemde daha 'kozmopolit' bir üst sınıfın ortaya çıkmasıdır ki bu da tam olarak 19. ve 20. yüzyıl Ortaçağ biliminin kötülemek için çok şey yaptığı Birinci Ara Dönem tarafından mümkün kılınmıştır. Eski Mısır Krallığı'nın çöküşü bölge valilerini güçlendirmiş ve kralın tek bir vizyonuna uymak yerine ülkenin farklı bölgelerinden daha fazla ifade özgürlüğüne yol açmıştır.
Bu dönemden sonra dine ve ölümden sonraki hayata yönelik sinizm ve dünyadan bıkkın bakış ortadan kalkar ve Yeni Krallık (MÖ 1570-1069) edebiyatı yeniden ölümün ötesinde bekleyen ebedi bir cennete odaklanır. Günden Güne Geliş Kitabı'nın (daha çok Mısır Ölüler Kitabı olarak bilinir) bu dönemdeki popülerliği bu inancın en iyi kanıtları arasındadır. Ölüler Kitabı, ölümden sonra ruh için bir kullanım kılavuzu, bir ruhun Sazlık Tarlası'na ulaşmak için ihtiyaç duyacağı öbür dünya için bir rehberdir.
Sonsuz yaşam
Antik Mısır'ın 'ölüm takıntılı' olduğu yönündeki ünü aslında hak edilmemişti; kültür, hayatı dolu dolu yaşamaya odaklanmıştı. Dikkatle uygulanan cenaze törenleri ölümü yüceltmek için değil, yaşamı kutlamak ve devam etmesini sağlamak içindi. Ölüler eşyalarıyla birlikte görkemli mezarlara ve ayrıntılı ritüellerle gömülürdü çünkü ruh ölümün kapısından geçtikten sonra sonsuza dek yaşayacaktı.
İnsanın yaşadığı sürece zamanı en iyi şekilde değerlendirmesi ve elinden geldiğince eğlenmesi beklenir. Mısır'ın Yeni Krallığı'ndan bir aşk şarkısı, Meyve Bahçesi Şarkıları olarak adlandırılanlardan biri, Mısırlıların hayata bakışını mükemmel bir şekilde ifade eder. Aşağıdaki dizelerde, meyve bahçesindeki bir çınar ağacı, küçük bir kızken onu diken genç kadınlardan biriyle konuşmaktadır:
Dikkat edin! Malzemeleri ile gelmelerini sağlayın,
Her çeşit birayı, her çeşit ekmeği bolca getirerek
Sebzeler, dünün ve bugünün güçlü içkisi,
Ve keyif için her türlü meyve.
Gelin ve günü mutluluk içinde geçirin,
Yarın ve yarından sonraki gün,
Hatta üç gün boyunca gölgemin altında oturdum.(Simpson, 322)
Bir Adam ve Ruhu Arasındaki Konuşma'da olduğu gibi, hayatta kızgınlık ve mutsuzluk ifadelerine rastlansa da, Mısırlılar çoğunlukla hayatı sevmiş ve onu bütünüyle kucaklamışlardır. Kendilerine en ideal ölüm sonrası yaşam vaat edilse bile ölümü ya da ölmeyi dört gözle beklemezlerdi çünkü zaten dünyanın en mükemmelinde yaşadıklarını hissederlerdi.
Sonsuz bir yaşam ancak insanların dünyevi varoluşlarında buldukları sevinç nedeniyle hayal edilmeye değerdi. Eski Mısırlılar her günü bir şükran ve ilahi aşkınlık deneyimine ve kişinin bedende geçirdiği zamanın sadece kısa bir ara olduğu sonsuz bir yolculuğa dönüştüren bir uygarlık geliştirmişlerdir. Ölümü dört gözle beklemek ya da ölümü ummak bir yana, Mısırlılar yeryüzünde geçirdikleri zamanı bütünüyle kucaklamış ve büyük yaşam festivaline artık katılmayanların yasını tutmuşlardır.
