Roma Hukuku

Roma yasaları günlük yaşamın tüm yönlerini kapsıyordu. Suç ve ceza, toprak ve mülk mülkiyeti, ticaret, denizcilik ve tarım endüstrileri, vatandaşlık, cinsellik ve fuhuş, kölelik ve manumisyon, politika, sorumluluk ve mülke zarar verme ve barışın korunması ile ilgiliydiler. Eski hukuk metinleri, edebiyat, papirüs, balmumu tabletleri ve yazıtlar sayesinde bugün bu yasaları inceleyebiliriz.

Roma Hukuku, örneğin tüzükler, hakim kararları, imparatorun fermanları, senatör kararnameleri, meclis oyları, halk oylaması ve uzman hukuk müşavirlerinin müzakereleri gibi çeşitli araçlarla kurulmuş ve böylece değişen durumlarla başa çıkmak için çok yönlü ve Cumhuriyetçi siyasetten emperyal siyasete, yerelden ulusal ticarete ve devletten devletlerarası siyasete kadar esnek hale gelmiştir.

Tarihsel kaynaklar

Roma hukukuyla ilgili en önemli kaynaklardan biri, I. Justinianus'un himayesinde derlenen ve adından da anlaşılacağı gibi medeni hukuku kapsayan Corpus Iuris Civilis'tir. Dört kitabından biri olan the massive Digest, kamu ve özel hukukun tüm yönlerini kapsıyordu. Özet, MS 533 yılında Tribonian gözetiminde oluşturuldu ve yaklaşık 2000 ayrı yasal hacme genel bir bakış niteliğindedir. Bu orijinal kaynaklar, tanınmış hukukçular veya Gaius, Ulpian ve Paul gibi hukuk uzmanları tarafından yazılmıştır ve bunlar, yaşam beklentisinden vergi rakamlarına kadar çeşitli hukuk noktalarını göstermek için kullanılan tesadüfi tarihsel bilgilerin bir hazinesi olduğu için, antik çağlardan kalan en zengin metinlerden birini özetlemektedir.

Diğer yasa koleksiyonları arasında 3. yüzyıl Codex Gregorianus (c. MS 292) ve Codex Hermogenianus (c. MS 295), her ikisi de Diocletian döneminde önde gelen hukukçuların adını taşıyan ve toplu olarak 2.500'den fazla metin içeren Codex Hermogenianus (c. 295) bulunmaktadır. Ayrıca, MS 430'larda derlenen ve sonraki yıllarda eklenen 2.700'den fazla yasadan oluşan bir koleksiyon olan Theodosian yasası ve son olarak eski yasaları özetleyen ve genişleten Codex Iustinianus (MS 528-534) da bulunmaktadır.

Buna ek olarak, kira ve kira sözleşmelerinden mülk transferini özetleyen sözleşmelere kadar her türlü ticari işlemi açıklayan müzakere belgeleri gibi antik çağlardan günümüze ulaşan belirli yasal belge türleri de vardır. Yazıtlar da, yeni yasaları ilan ettikleri veya ilgili tarafa yardım edenlere mahkeme zaferleri için teşekkürlerini sundukları kamu anıtlarına yerleştirildiği gibi yasaları ve bunların etkilerini ortaya çıkarabilir.

Hukuki kaynaklar

Roma hukuku doğasında kümülatifti, yani yasal korpusa yeni bir yasa eklenebilir veya önceki bir yasanın yerini alabilir. Tüzükler (leges), plebisitler, senatoryal kararnameler (decreta), karara bağlanan davalar (res iudicatae), gelenekler, imparatorun fermanları (senatusconsulta), sulh yargıçları veya praetor ve aediles gibi diğer yüksek yetkililer Roma hukukunun kaynakları olabilir.

Roma hukukunun ilk kaynağı, daha sonraki kaynaklarda yalnızca alıntı olarak günümüze ulaşanOn İki Levha Kanunu idi. Erken Cumhuriyet'in medeni kanunlarını (ıus civile) tek bir yerde toplamak ve papaz ve patrici sınıf tarafından hukuk konularının münhasır hakimiyetini sona erdirmek için bir girişimin ardından, vatandaşlar arasındaki ilişkileri düzenleyen ve kutsal yasadan (ıus sacrum) ayrı bir yasa derlendi. Bu belge aslında vatandaşların haklarıyla ilgili cezaların toplanmasıydı, çünkü diğer tüm taraflar, hem özgür hem de özgür olmayan, bakımındakilere karşı muamelesinde önemli bir özgürlüğe sahip olan ailenin erkek başkanının (pater familias) yasal yetkisi altındaydı.

On iki Levha Kanunları, örneğin ticari faaliyet yayıldıkça kapsamadıkları yasal konular ortaya çıktığında, vatandaşlar ve vatandaş sayılmayanlar arasındaki işlemlerin ve ticari anlaşmaların yasal kapsamını sağlamak ve ilgili tarafların davranışlarını ve niyetlerini dikkate alan yasalara sahip olmak gerekli hale geldiğinde sınırlı kullanıma girmiştir. Bu ilişkiler, anlaşmalar ve böyle bir stipulatio gibi hükümlerin odak noktası oldu ve, c. 242 MÖ, anlaşmazlıklar ve yabancılar, yani uluslararası hukuk (ıus gentium) Roma ve yabancı devletler arasındaki ilişkileri içeren yasal anlaşmazlıkları ile özellikle ilgili (praetor uzaklıkta bulunan peregrinus) özel bir yargıç tarafından başkanlık edildi.

Cumhuriyette vurgu, tamamen yeni mevzuatın oluşturulmasından ziyade mevcut yasaların sulh hakimleri (ıus honorarium) tarafından uyarlanması üzerineydi. Bu, özellikle yıllık Praetor Fermanında (MS 131'den itibaren kodlanmıştır), izin verilen dava türleri, savunma ve istisnalar özetlendiğinde ve bir önceki yılın yasal politikasına ilişkin bir değerlendirme yapıldığında ve buna göre gerekli yasal değişiklikler yapıldığında yapıldı. Bu şekilde, yasanın kendisi değişmeden kalırken uyarlanabilecek yasaların uygulanmasıydı ve bu nedenle Roma toplumunun sürekli değişen durumu için daha fazla yasal kapsam sağlamak için bir dizi vaka formülü birikti. Örneğin, enflasyona ayak uydurmak için para cezasının değerinde bir artış yapılabilirdi, ancak belirli bir suç için para cezasının yasal ilkesi değişmeden kalmıştır. Valiler ve askeri mahkemeler gibi diğer yetkililer de yasayı 'yorumlayabilir' ve duruma göre duruma göre uygulayabilirlerdi.

İmparatorluk döneminde imparator, özellikle özel dilekçelere (iftira) yanıt olarak hukuki meselelerde aktif rol aldı, ancak genellikle hukuki meseleleri, yani hukukçuları yargılamak için en nitelikli kişilerin tavsiyesi üzerine hareket ederdi (aşağıda olduğu gibi). Belki de bir imparatorun yeni bir yasa çıkarmasının en ünlü örneği Caracalla'nın imparatorluğun tüm özgür sakinlerine Roma vatandaşlığı veren MS 212 fermanıydı. İmparator, Roma hukuku ile vilayetlerin yerel hukuku arasında genel olarak bozulmadan tutulan ve en azından teorik olarak Caracalla'nın fermanıyla sorun ortadan kaldırılan çatışmalar olduğunda da hakim olarak görev yaptı. Uygulamada yerel yasalar örf olarak korunmuştur ve örneğin ensest ve çok eşlilikle ilgili olanlar gibi Roma hassasiyetlerini kırmadıkça genellikle reddedilmemiştir.

Hadrian döneminden itibaren imparatorun kararları ve açıklamaları imparatorun anayasalarına veya anayasa prensiplerine toplandı. Ayrıca Senato, örneğin kamusal oyunlara veya kadınların miras haklarına ilişkin düzenleyici hükümler (senatus consulta) de verebilirdi. Halk meclisleri (comitia) aracılığıyla halk tarafından kurulan tüzük yasası, nadir de olsa, yasal korpusa da katkıda bulunabilirdi, ancak genellikle erken ölen imparatorların çocuklarına verilecek ölüm sonrası onurlara karar vermek gibi törensel konularla sınırlıydı.

I. Konstantin döneminde imparatorluk açıklamaları genellikle imparatorun quaestor'u aracılığıyla geldi ve bunlarda kullanılan dil giderek daha az teknik hale geldi; bu argüman genellikle Roma hukukunun 'kabalıklaşmasının' başlangıcı olarak gösterildi. Bununla birlikte, aslında hukuk fakülteleri gerçekten gelişti ve hem quaestor hem de halkın, mevzuatın ifadesine yönelik bu yeni, daha az teknik yaklaşımın belirsiz bıraktığı hukukun daha ince noktalarını düşünmesi için hukuk uzmanları hala hazırdı.

Roma hukukunun önemli bir unsuru hukukçular (iurisprudentes), yazılı kanunları, kuralları ve kurumları, içerdikleri temel hukuk ilkelerinden çıkarmak için entelektüel inceleme ve tartışmaya tabi tutan ve daha sonra bu ilkeleri varsayımsal özel konularda uygulayan ve davaları daha sonra yeni mevzuata uygulamak için test eden hukukçulardı. Hukukçular, herhangi bir zamanda muhtemelen 20'den az olduğu için seçkin bir kesimdi ve rol için yeterlilikleri, hukuk ve tarihi hakkındaki engin bilgileriydi. İmparatorluk döneminde imparatora hizmet eden genel bürokrasiye dahil edildiler. Hukukçular aynı zamanda hukuk bilgisi üzerinde bir tekele sahipti, çünkü her zamanki eğitim müfredatının bir parçası olarak hukuk eğitimi alma fırsatı MS 2. yüzyılın ortalarından önce mümkün değildi. Hukukçular ayrıca, M.Ö. 1. yüzyılda Q. Mucius Scaevola tarafından Medeni Hukuk (De İure Civili) üzerinde en etkili olanlardan biri olan yasal tezler yazdılar.

Hukukçular genellikle toplumun üst kademelerinden gelseler ve belki de kaçınılmaz olarak bu seçkinlerle en alakalı konularla ilgilenirken, görüşmelerinde iki temel sosyal ilkeyle de ilgilendiler: adalet (aequitas) ve pratiklik (utilitas). Ayrıca, entelektüel tekellerinden dolayı hukukçular, eski toplumlarda olduğundan çok daha fazla siyaset ve dinden bağımsızlığa sahipti. Ancak MS 3. yüzyıldan itibaren hukukçu sistemin yerini yönetenlerin, özellikle de imparatorun kendisinin daha doğrudan müdahalesi almıştır. Yavaş yavaş, hukuk uzmanlarının sayısı arttı ve hukukçular, yasal tavsiyeye ihtiyaç duyan herkes tarafından danışılmak üzere daha modern avukatlara benzemeye başladı. Bununla birlikte, modern avukatların aksine ve en azından prensip olarak hizmetlerini ücretsiz olarak sundular.

Uygulanabilirlik

Uygulamada, karşı tarafların yemin veya içtüzük yemini etmeleri nedeniyle davalardan çok sık kaçınılmış, ancak bu tür bir çözüme ulaşılamaması halinde davacının davalıyı mahkemeye çağırması (hukuk davaları: ıudicia publica veya ceza hukuku davaları için: quaestiones) tarafından yasal işlemler takip edilmişti. Çoğu hukuk davasının ilk aşaması, ilgili tarafların eldeki hukuki meseleyi belirleyen ve ya hukuki müdahale (denegatio actiomis) meselesi olarak davayı reddeden ya da davayı dinlemesi ve yargılaması için bir yetkili (ıudex datus) aday gösteren bir sulh yargıcına gitmeleriydi. Her iki taraf da sulh yargıcının değerlendirmesini kabul ettiğinde, dava devlet adına bir karar veren ıudex'ten önce dinlenirdi. Davalı ve davacı, yasal temsil sistemi olmadığı için duruşmada kendilerini temsil etmek zorunda kalırlardı. Davalı bir hukuk davasını kaybederse, bir kınama vardı ve genellikle ria tarafından kararlaştırılan ve malların orijinal değerini veya davacıya verilen zararları karşılayabilecek bir miktar para (litis aestimatio) ödemek zorunda kalırlardı.

Suçlar için verilen cezalar düzeltici önlemlerden ziyade caydırıcı olarak düşünüldü ve para cezaları (multae), hapis, kast, mülkiyete el koyma, vatandaşlık kaybı, sürgün, zorunlu çalışma veya ölüm cezası (poena capitis) içeriyordu. Cezalar, davalının durumuna ve erkek, kadın veya köle olup olmadığına bağlı olarak da farklılık gösterebilirdi. Belki de beklenildiği gibi, daha yüksek sosyal statüye sahip erkekler genellikle daha yumuşak cezalar aldı. Cezanın ciddiyeti, önceden planlama, provokasyon, sıklık ve alkolün etkisi gibi faktörlere de bağlı olabilirdi.

Birçok durumda, özellikle medeni davalarda, davalı dava tamamlanmadan önce öldüyse, mirasçılarının asıl davalının yerinde durması gerekebilirdi. Cumhuriyette Roma hukukunda gerçek bir temyiz yolu yoktu, ancak imparatorluk döneminde hoşnut olmayan taraflar imparatora veya yüksek yetkiliye itiraz edebilir ve orijinal karar iptal edilebilir veya tersine çevrilebilirdi. Ancak, gerekçeleri iyi olmayan her türlü itiraz cezasına çarptırılabilirdi.

Sonuç

Belki de Roma hukuku ve hukuk sistemlerinin en büyük faydalarından biri bu oldu, imparatorluk büyüdükçe ve nüfus topluluklar üzerinde bağlayıcı bir güç olarak hareket etti, vatandaşların daha çeşitli, yasa ve koruma büyüdü ve zaman içinde vatandaşlık hakları bile olmayan) bir vatandaş hakları yanlışlar düzenini değiştirmiş olması sayesinde bir sistem olduğunu onadı olacağı yönünde bir beklenti yarattı. Buna ek olarak, Romalılar bize sadece hukuk ve hukuk bilimi alanında bugün hala kullanılan birçok hukuk terimini değil, aynı zamanda hukukun belirsizliğini ve hatta yanlış yorumlanmasını önlemek için kesin ve kesin hukuk terminolojisine olan tutkularını ve uzmanlıklarını da aktarmışlardır.