Ακούστε αυτό το άρθρο 
Η Αλβανία βρίσκεται στο σταυροδρόμι της ανατολικής Αδριατικής και ήταν γνωστή ως Ιλλυρία και Ήπειρος σε όλη την κλασική εποχή. Έπαιξε στρατηγικό ρόλο στην αρχαιότητα και αποτελούσε σημείο επαφής μεταξύ του ιλλυρικού, του ελληνικού και του ρωμαϊκού πολιτισμού. Παρόλο που η Αλβανία βρίσκεται εκτός των κύριων τουριστικών επιλογών, η χώρα αναδεικνύεται πλέον ως μια από τις πιο γοητευτικές γωνιές της Ευρώπης.
Ολοένα και περισσότεροι τουρίστες επισκέπτονται την Αλβανία κάθε χρόνο, καθώς τους προσελκύουν τα αξιοθαύμαστα και παρθένα φυσικά της αξιοθέατα, η πλούσια ιστορία της και η εξαιρετική αρχαιολογική κληρονομιά της. Το «Μαργαριτάρι των Βαλκανίων», η Αλβανία, προσφέρει ένα μαγευτικό ταξίδι στο χρόνο, με 3.000 χρόνια ανέγγιχτης αρχαιολογικής κληρονομιάς.
Αρχαιολογικοί χώροι όπως η Απολλωνία, η Αντιγόνεια και η Βύλλις κρύβουν πλούτο ιστορικής αξίας, ενώ το Εθνικό Πάρκο Βουθρωτού, φημισμένο για τα αρχαιολογικά ευρήματα και για τη φυσική ομορφιά του, αναγνωρίστηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1992. Εάν ταξιδέψετε στα εδάφη της Νότιας Ιλλυρίας και της Βόρειας Ηπείρου, διαβάστε για μερικούς προορισμούς που πρέπει να επισκεφθείτε.
Magazine Syndication
Ancient History Magazine
This article was first published in Ancient History Magazine and republished with permission. Ancient History looks at every aspect of the ancient world: you'll find articles covering politics, society, literature, language, religion, economics, and art - all in one magazine!Δυρράχιο
Το Δυρράχιο βρίσκεται στην ανατολική ακτή της Αδριατικής και ήταν ο πρώτος ελληνικός οικισμός που ιδρύθηκε στην Ιλλυρία. Στην περιοχή εγκαταστάθηκαν στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. άποικοι από την Κόρινθο και την Κόρκυρα (σημερινή Κέρκυρα). Η αρχαία πόλη-κράτος, γνωστή τότε ως Επίδαμνος, άκμασε κατά τον 4ο και 2ο αιώνα π.Χ. και έγινε ένα πολύ σημαντικό λιμάνι.
Λόγω της στρατηγικής της θέσης ως λιμανιού, η πόλη έπαιξε ρόλο στο ξεκίνημα του Πελοποννησιακού Πολέμου το 430 π.Χ.. Έγινε επίσης, κατά τον 1ο αιώνα π.Χ., το θέατρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που διεξήχθη μεταξύ του Ιούλιου Καίσαρα (100-44 π.Χ.) και των στρατευμάτων που είχαν επικεφαλής τον Πομπήιο (106-48 π.Χ.)
Η Επίδαμνος τέθηκε υπό Ρωμαϊκή προστασία το 229 π.Χ. και το όνομά της άλλαξε σε Δυρράχιο. Η Εγνατία Οδός, ο δρόμος που χτίστηκε το δεύτερο μισό του 2ου αιώνα π.Χ. και συνέδεε τη Ρώμη με τις ανατολικές επαρχίες της Ιλλυρίας, της Μακεδονία και της Θράκης, ξεκινούσε από το Δυρράχιο.
Ο Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων (106-43 π.Χ.), ο οποίος έμεινε εκεί το 58 π.Χ., αναφέρθηκε στο Δυρράχιο ως «αξιοθαύμαστη πόλη» (Admirabilis urbs) λόγω των ναών, των αγαλμάτων και άλλων μνημείων. Ο ποιητής Κάτουλλος (84-54 π.Χ.) το ονόμασε «ταβέρνα της Αδριατικής» (Dyrrachium Hadriae tabernam).
Το Δυρράχιο έλαβε το καθεστώς της αποικίας από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Οκταβιανό (27 π.Χ. - 14 μ.Χ.) και άκμασε χάρη στο εμπόριο. Η ακμή της πόλης συνεχίστηκε υπό τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία (330-1453 μ.Χ.), αλλά κατά τον Μεσαίωνα το Δυρράχιο δέχτηκε πολλές επιθέσεις. Τα ερείπια της αρχαίας πόλης περιλαμβάνουν το ρωμαϊκό αμφιθέατρο, τη βυζαντινή αγορά και διάφορες οχυρώσεις.
Το αμφιθέατρο του Δυρραχίου, που χτίστηκε τον 2ο αιώνα μ.Χ. και ανακαλύφθηκε το 1966 μ.Χ., είναι ένα από τα μεγαλύτερα μνημεία της αρχαιότητας που έχουν διατηρηθεί στην αλβανική επικράτεια και πιστεύεται ότι είχε χωρητικότητα 15.000 έως 20.000 θεατών. Χρησιμοποιήθηκε για παραστάσεις μέχρι τα τέλη του 5ου αιώνα μ.Χ., και το μνημείο αποτέλεσε αργότερα το χώρο ενός χριστιανικού παρεκκλησίου που περιέχει τα μόνα επιτοίχια μωσαϊκά που σώζονται στην Αλβανία. Το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης φιλοξενεί μεγάλο αριθμό πολύτιμων αρχαιολογικών ευρημάτων και αξίζει να το επισκεφθείτε.
►ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ;
Ένα τμήμα μήκους 100 μ. της Εγνατίας Οδού βρίσκεται κοντά στην επαρχιακή πόλη Πεκίν, μεταξύ Δυρραχίου και Ελμπασάν. Το οδόστρωμα έχει πλάτος περίπου έξι μέτρα (20 πόδια) με μια οθωμανική επίστρωση, μια μεταγενέστερη επισκευή του παλαιότερου βυζαντινού και ρωμαϊκού οδοστρώματος. Διακρίνεται επίσης μια μονότοξη ρωμαϊκή γέφυρα που αποτελούσε μέρος της Εγνατίας Οδού.
Απολλωνία
Περίπου 60 χλμ. στα νότια του Δυρράχιου, στον νομό Φιέρ, βρίσκεται μια άλλη αποικία της Κέρκυρας - η Απολλωνία. Η Απολλωνία, που πήρε το όνομά της προς τιμήν του θεού Απόλλωνα, ήταν ο δεύτερος ελληνικός οικισμός που ιδρύθηκε στην ηπειρωτική χώρα της Ιλλυρίας μετά την Επίδαμνο.
Έλληνες άποικοι συνυπήρχαν εδώ για αιώνες με τους Ταυλάντιους, την Ιλλυρική φυλή που κατοικούσε στην περιοχή. Η Απολλωνία βρισκόταν σε ένα λοφώδες οροπέδιο με θέα στον ποταμό Αώο λίγα χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Αυτή η στρατηγική θέση, που ελέγχει τη γύρω εύφορη πεδιάδα, επέτρεψε την επικοινωνία με το παράκτιο τμήμα της περιοχής. Η πόλη πλούτισε από το εμπόριο σκλάβων και τη γεωργία. Έγινε ένα από τα πιο σημαντικά οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά κέντρα της περιοχής.
Όπως και ο ανταγωνιστής της, το Δυρράχιο, η Απολλωνία ήταν και αυτή ένα από τα σημεία εκκίνησης της περίφημης Εγνατίας οδού. Ο Κικέρων περιέγραψε την Απολλωνία ως «μια μεγάλη και σημαντική πόλη» (magna urbs et gravis) και όταν ο Οκταβιανός (63 π.Χ. - 14 μ.Χ.) σπούδαζε ρητορική στην πόλη έμαθε τον θάνατο του θετού πατέρα του, Ιούλιου Καίσαρα.
Οι αρχαιολογικές ανασκαφές έδειξαν ότι η πόλη έφτασε στο αποκορύφωμά της γύρω στον 4ο και 3ο αιώνα π.Χ., με περίπου 60.000 κατοίκους να ζουν μέσα στα όρια της πόλης. Στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., η Απολλωνία καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από έναν ισχυρό σεισμό και η πόλη σιγά σιγά εγκαταλείφθηκε. Μέχρι την Ύστερη Αρχαιότητα, η πόλη είχε σε μεγάλο βαθμό ερημωθεί, φιλοξενώντας μόνο μια μικρή χριστιανική κοινότητα.
Αν και μέχρι σήμερα έχει ανασκαφεί μόνο το 10% της πόλης, τα ερείπια της Απολλωνίας είναι εντυπωσιακά, καλύπτοντας έκταση 2 km². Οι επισκέπτες μπορούν να περιηγηθούν σε μια ποικιλία από εντυπωσιακά μνημεία, ανάμεσά τους ένα Βουλευτήριο που χρησίμευε ως τόπος συγκέντρωσης του συμβουλίου της πόλης· ένα Ωδείο που φιλοξενούσε πολιτιστικές και μουσικές εκδηλώσεις· ένα Θέατρο που χτίστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. και μπορούσε να φιλοξενήσει 10.000 άτομα· μια μεγάλη Στοά (δημόσια σκεπαστή διάβαση πεζών) που χτίστηκε τον 4ο αιώνα π.Χ., καθώς και ένα ορθογώνιο Νυμφαίο (ένα μνημείο αφιερωμένο στις Νύμφες) που χτίστηκε στα μέσα του 3ου αιώνα π.Χ., το οποίο είναι το μεγαλύτερο και καλύτερα διατηρημένο μνημείο της Απολλωνίας.
Το μουσείο της Απολλωνίας βρίσκεται μέσα σε ένα ορθόδοξο μοναστήρι και εκεί εκτίθενται αντικείμενα που βρέθηκαν στην περιοχή. Σε αυτό υπάρχουν πολλές πληροφορίες για την ιστορία της αρχαίας πόλης και τις ανασκαφές της.
Βύλλις
Νότια της Απολλωνίας βρίσκονται τα ερείπια του ιλλυρικού οικισμού Βύλλις, ενός από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στην Αλβανία. Ιδρύθηκε από τους Βυλλίονες, μια εξελληνισμένη Ιλλυριακή φυλή, στα μέσα του 4ου αιώνα π.Χ., και ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Ιλλυρίας. Κατελάμβανε δεσπόζουσα θέση στην κορυφή ενός λόφου, πάνω στο δρόμο που οδηγούσε από την Απολλωνία προς την Ήπειρο και τη Μακεδονία.
Οι Βυλλίονες είχαν ένα εξελιγμένο σύστημα διακυβέρνησης, έκοψαν το δικό τους χάλκινο νόμισμα και έλεγχαν μια έκταση περίπου 20 km² . Έκαναν την Βύλλι την πρωτεύουσα τους και την οχύρωσαν με ένα κυκλικό τείχος μήκους περίπου δύο χιλιομέτρων. Στη Βύλλι υιοθετήθηκε ένα πλήρως εξελληνισμένο πολεοδομικό σχέδιο που περιελάμβανε θέατρο, στοές, γήπεδο, γυμναστήριο και ναούς. Οι Βυλλίονες γνώρισαν την ακμή μέχρι το 229 π.Χ. όταν οι Ρωμαίοι αποβιβάστηκαν στην Απολλωνία και η περιοχή τους έγινε πεδίο μάχης μεταξύ του ρωμαϊκού στρατού και των Μακεδόνων για τον έλεγχο της Απολλωνίας.
Το 49-48 π.Χ., κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, η Βύλλις παραδόθηκε στον Ιούλιο Καίσαρα και έγινε εφοδιαστική βάση για το στρατό του. Η πόλη αργότερα μετατράπηκε σε ρωμαϊκή αποικία (colonia), και αυτό φαίνεται σε αρκετές λατινικές επιγραφές που την αναφέρουν ως Colonia Iulia Augusta. Ξαναχτίστηκαν τα τείχη της πόλης, ανακατασκευάστηκαν το θέατρο και οι στοές και ανεγέρθηκαν και άλλα μνημεία.
Οι Βησιγότθοι επιτέθηκαν και λεηλάτησαν τη Βύλλι προς το τέλος του 4ου αιώνα μ.Χ. αλλά η πόλη ανοικοδομήθηκε υπό τον Θεοδόσιο Β '(408-450 μ.Χ.). Υπέστη μια ακόμη επίθεση και ανοικοδομήθηκε ξανά υπό τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Α '(527-565 μ.Χ.).
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού, η Βύλλις έγινε σημαντικό θρησκευτικό κέντρο και έδρα επισκοπής. Χτίστηκαν αρκετοί μεγάλοι παλαιοχριστιανικοί ναοί (βασιλικές), όλοι διακοσμημένοι με πλούσια ψηφιδωτά. Δυστυχώς για τους επισκέπτες, όλα τα ψηφιδωτά είναι καλυμμένα με σοβά και δεν είναι ορατά. Το 586 μ.Χ., η Βύλλις εγκαταλείφθηκε και η έδρα της επισκοπής μεταφέρθηκε στο Μπαλς, διατηρώντας το όνομα της παλιάς πόλης.
Με τα εντυπωσιακά της ερείπια μέσα από την εκπληκτική θέα στην κοιλάδα του Αώου, η αρχαία πόλη Βύλλις είναι ένας από τους πολυάριθμους κρυμμένους θησαυρούς της Αλβανίας. Τα ερείπια περιλαμβάνουν ένα εντυπωσιακό θέατρο, αρκετές βυζαντινές βασιλικές διακοσμημένες με δάπεδα με εξαιρετικά ψηφιδωτά , ιδιωτικές ιλλυρικές κατοικίες και δημόσια ρωμαϊκά κτίρια.
Αμάντια
Αν διασχίσετε τον ποταμό Αώο από τη Βύλλι θα φτάσετε στα ερείπια της αρχαίας πόλης Αμάντια, η οποία βρίσκεται 32 χλμ. βορειοανατολικά από τον Αυλώνα, την πρώτη πρωτεύουσα της Αλβανίας και το διοικητικό κέντρο της επαρχίας Αυλώνα. Η Αμάντια ιδρύθηκε γύρω στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. και ήταν η ιστορική πρωτεύουσα της αρχαίας ελληνικής φυλής των Αμάντων. Χτισμένη σε μια σημαντική αμυντική θέση πάνω από την κοιλάδα του ποταμού Αώου, κατά μήκος του δρόμου που οδηγούσε στην ακτή και στον κόλπο του Αυλώνα.
Η Αμάντια χτίστηκε στην πλαγιά ενός ψηλού λόφου που καλύπτει έκταση 13 εκταρίων (32 στρέμματα). Η πόλη προστατευόταν με ένα τείχος μήκους 2.100 μέτρων που διέθετε τρεις μνημειακές πύλες. Ο οικισμός εκτείνεται κατά μήκος των πλευρών του απότομου λόφου. Το καλύτερα διατηρημένο μνημείο της Αμάντιας είναι το στάδιο, το οποίο χτίστηκε σε ένα φυσικό πλάτωμα το πρώτο μισό του 3ου αιώνα π.Χ. και μπορούσε να φιλοξενήσει περίπου 4.000 άτομα.
Στη νότια πλευρά της πόλης, έξω από τα τείχη, βρισκόταν ένα θρησκευτικό συγκρότημα με ένα πλάτωμα για έναν δωρικού ρυθμού ναό αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Εκεί κοντά βρίσκεται και μια σειρά από μνημειακούς τάφους. Η Αμαντία παρέμεινε ένα μικρό αστικό κέντρο και ήταν η έδρα μιας επισκοπής κατά τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους. Ο ναός της Αφροδίτης κατεδαφίστηκε και με τα υλικά του στα ερείπιά του χτίστηκε χριστιανική βασιλική. Πιστεύεται ότι η πόλη μπορεί να είχε εγκαταλειφθεί στα τέλη του 6ου αιώνα μ.Χ.
Αντιγόνεια
Τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Αντιγόνειας βρίσκονται στην κορυφή ενός λόφου με θέα στην πανέμορφη κοιλάδα του Δρίνου που συνέδεε την Ιλλυρία προς τα βόρεια και το Βασίλειο της Ηπείρου προς τα νότια. Το 295 π.Χ., ο βασιλιάς των Μολοσσών, μίας από τις τρεις κύριες φυλές της Ηπείρου, ίδρυσε μια πόλη και την ονόμασε από τη σύζυγό του Αντιγόνη, κόρη της Βερενίκης Α' (περίπου 340 - περίπου 268 π.Χ.) και θετή κόρη του Πτολεμαίου Α' (366-282 π.Χ.) της Αιγύπτου.
Ο βασιλιάς των Μολοσσών ήταν ο φημισμένος Πύρρος του οποίου οι μάχες ενάντια στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία θα γινόταν γνωστές ως «Πύρρειες νίκες» (για μια νίκη που αποκτήθηκε με πολύ μεγάλο κόστος).
Με μια τέτοια στρατηγική θέση, η Αντιγόνεια αποτέλεσε ένα σημαντικό οικονομικό, πολιτικό και διοικητικό κέντρο για περισσότερα από εκατό χρόνια μέχρι την καταστροφή της το 167 π.Χ., στο τέλος του Τρίτου Μακεδονικού Πολέμου, κατά τη διάρκεια του οποίου υπέστη καταστροφές όλη η Ήπειρος. Το παχύ στρώμα στάχτης που βρέθηκε σε όλες τις ανασκαφικές περιοχές δείχνει ότι η πόλη καταστράφηκε βίαια. Ο Ρωμαίος ύπατος Αιμίλιος Παύλος (περίπου 229-160 π.Χ.), λεηλάτησε και κατέστρεψε 70 πόλεις στην Ήπειρο. Αυτό πιθανότατα περιλάμβανε την πόλη της Αντιγόνειας που δεν ξαναχτίστηκε ποτέ.
Η σημασία του χώρου ήταν σε μεγάλο βαθμό άγνωστη έως ότου η αρχαία πόλη ανασκάφηκε και ταυτοποιήθηκε από τον Αλβανό αρχαιολόγο Ντιμοστέν Μπούντινα (1930-2004 μ.Χ.) και την ανακάλυψη χάλκινων πλακιδίων με την επιγραφή «ANTIΓΩNEΩN» (των πολιτών της Αντιγόνειας) το 1968 μ.Χ.
Η πόλη ήταν χτισμένη ακολουθώντας το Ιπποδάμειο σύστημα και κάλυπτε έκταση περίπου 45 εκταρίων (111 στρέμματα). Άκμασε χάρη στο εμπόριο με τις άλλες ελληνιστικές πόλεις, και με την Ιλλυρία και τη Μακεδονία. Τα υπόλοιπα μνημεία αυτής της βραχύβιας πόλης περιλαμβάνουν τα οχυρωματικά τείχη της πόλης, την αγορά, το πρυτανείο, κατοικίες με περίστυλες αυλές, εργαστήρια, καθώς και μια παλαιοχριστιανική εκκλησία με ψηφιδωτά δάπεδα (δυστυχώς, παραμένουν καλυμμένα)
Από το 2005, η Αντιγόνεια οργανώνεται ως Εθνικό Αρχαιολογικό Πάρκο με πίνακες πληροφοριών τοποθετημένους γύρω από το πάρκο ώστε να ενημερώνονται οι επισκέπτες για τα διάφορα μνημεία. Οι ανασκαφές βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη και τα περισσότερα ευρήματα εκτίθενται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο και στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στα Τίρανα.
Βουθρωτό
Ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ στην Αλβανία, το Βουθρωτό (λατινικά Buthrotum, αλβανικά Butrint) είναι ο πιο διάσημος και πιο δημοφιλής αρχαιολογικός χώρος στη χώρα. Βρίσκεται απέναντι από την Κέρκυρα και προσφέρει έναν συνδυασμό ιστορικών μνημείων και φυσικής ομορφιάς. Τα καλοδιατηρημένα μνημεία του βρίσκονται μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο εξαιρετικής ομορφιάς και ηρεμίας μεταξύ μιας εσωτερικής λιμνοθάλασσας και του Ιονίου και περιβάλλεται από πυκνούς δασικούς λόφους. Τα ερείπια της αρχαίας πόλης καλύπτουν περίοδο 2.500 χρόνων, από την ελληνική, ελληνιστική, ρωμαϊκή και χριστιανική περίοδο έως και την ενετική περίοδο. Οι αρχαιολογικές ενδείξεις τοποθετούν τις πρώτες εγκαταστάσεις μεταξύ του 10ου και του 8ου αιώνα π.Χ., αν και ο μύθος που σχετίζεται με την προέλευσή του μιλά για την ίδρυση της πόλης από Τρώες φυγάδες.
Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο (70-19 π.Χ.), στην Αινειάδα, το Βουθρωτό ιδρύθηκε από τον Τρώα πρίγκιπα Έλενο, γιο του βασιλιά Πρίαμου της Τροίας και περιγράφεται σαν «μικρογραφία της Τροίας» (λατ.: parva Troia) από τον ήρωα Αινεία που έμεινε εκεί μετά τη δική του απόδραση από την καταστροφή της πόλης κατά τον Τρωικό πόλεμο.
Το Βουθρωτό εμφανίζεται σε γραπτές πηγές τον 6ο αιώνα π.Χ., όταν η πόλη ήταν μια μικρή ακρόπολη υπό τον έλεγχο της Κέρκυρας. Η πόλη μεγάλωσε και ανέπτυξε το εμπόριο χάρη στην πρόσβασή της στα Στενά της Κέρκυρας.
Η κατάσταση άλλαξε ριζικά στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. όταν οι Μολοσσοί εισέβαλαν στην ακτή της Βόρειας Ηπείρου. Η πόλη οχυρώθηκε με νέο τείχος μήκους 870 μέτρων και διέθετε πολλές πύλες. Στο δεύτερο μισό του 3ου αιώνα π.Χ., ο οικισμός περιλάμβανε ένα θέατρο που μπορούσε να φιλοξενήσει περίπου 2.500 άτομα, μια αγορά και ένα ιερό αφιερωμένο στον θεό της ιατρικής Ασκληπιό.
Λόγω της ευνοϊκής του θέσης, το Βουθρωτό έπαιξε σημαντικό ρόλο στον εμφύλιο πόλεμο του Καίσαρα το 49-48 π.Χ. και χρησίμευσε ως βάση για τον στρατό του Καίσαρα. Το 31 π.Χ. ο Αύγουστος, μετά από τη νίκη του στη ναυμαχία του Άκτιου, μετέτρεψε την πόλη σε ρωμαϊκή αποικία και η πόλη επεκτάθηκε σημαντικά και παρέμεινε ένας σημαντικός οδικός σταθμός στο δρόμο προς τη Νικόπολη, την πρωτεύουσα της ρωμαϊκής επαρχίας Παλαιάς Ηπείρου (Epirus Vetus). Η Ρωμαϊκή Αγορά (forum) κατασκευάστηκε την περίοδο του Αυγούστου, ενώ η πόλη γνώρισε τη μεγαλύτερη περίοδο ευημερίας της τον 2ο αιώνα μ.Χ.. Κατασκευάστηκαν πολυάριθμα ρωμαϊκά λουτρά, σιντριβάνια και δημόσια κτίρια ενώ το θέατρο ανακαινίστηκε.
Η πόλη υπέστη σοβαρές ζημιές από σεισμό τον 4ο αιώνα μ.Χ. αλλά επιβίωσε στην Ύστερη Αρχαιότητα, αποτελώντας έδρα επισκοπής και απέκτησε χριστιανικά κτίρια, όπως μια μεγάλη βασιλική και ένα βαπτιστήριο, ένα από τα μεγαλύτερα παλαιοχριστιανικά κτίρια αυτού του τύπου. Στη συνέχεια, η πόλη περιέπεσε σε παρακμή και εγκαταλείφθηκε μέχρι το 1928 μ.Χ. όταν οι ιταλικές αρχές έστειλαν μια αποστολή στο Βουθρωτό.
Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου Βουθρωτού που ιδρύθηκε το 2000 μ.Χ. με σκοπό τη διατήρηση των φυσικών οικοσυστημάτων και των δασικών εκτάσεων. Ένα δίκτυο μονοπατιών πεζοπορίας περνά μέσα από αυτόν τον πλούσιο βιότοπο της Μεσογείου και οδηγεί τους επισκέπτες στα πολλά ιστορικά κτήρια. Τα ευρήματα από τον αρχαιολογικό χώρο εκτίθενται στο μικρό μουσείο που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου όπου κάποτε βρισκόταν η ακρόπολη του Βουθρωτού.
Πολλοί από τους αρχαιολογικούς θησαυρούς της χώρας στεγάζονται στο μεγαλύτερο μουσείο της Αλβανίας, το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο στα Τίρανα. Άλλα αρχαιολογικά ευρήματα βρίσκονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, που βρίσκεται επίσης στα Τίρανα.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο τεύχος 15 του περιοδικού Ancient History.
