Τρίτη Μεταβατική Περίοδος της Αιγύπτου

Η Τρίτη Μεταβατική Περίοδος (περ. 1069-525 π.Χ.) είναι η εποχή που ακολουθεί το Νέο Βασίλειο της Αιγύπτου (περ. 1570-1069 π.Χ.) και προηγείται της Ύστερης Περιόδου (περ. 525-332 π.Χ.). Η αιγυπτιακή ιστορία χωρίστηκε σε εποχές "βασιλείων" και "μεταβατικών περιόδων" από τους αιγυπτιολόγους του τέλους του 19ου αιώνα μ.Χ. για να αποσαφηνίσουν την ιστορία της χώρας, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν από τους ίδιους τους αρχαίους Αιγυπτίους.

Ο όρος "βασίλειο" χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει μια εποχή ισχυρής κεντρικής διακυβέρνησης, ενώ η "μεταβατική περίοδος" προσδιορίζει μια εποχή διχασμού και διαιρεμένης διακυβέρνησης. Στην Πρώτη Μεταβατική Περίοδο της Αιγύπτου (2181-2040 π.Χ.) και στη Δεύτερη Μεταβατική Περίοδο (περίπου 1782-1570 π.Χ.) η διαίρεση αυτή προκάλεσε ένταση μεταξύ των δύο εδρών εξουσίας. Κατά την Πρώτη Μεταβατική Περίοδο οι σχέσεις ήταν τεταμένες μεταξύ των δύο βασιλείων της Ηρακλεόπολης και της Θήβας, και κατά τη Δεύτερη Μεταβατική Περίοδο της Αιγύπτου μεταξύ της Θήβας και των ηγεμόνων των Υκσώς της Άβαρις, στα βόρεια, και των Νούβιων στα νότια.

Η Διαίρεση της Εξουσίας

Κατά την Τρίτη Μεταβατική Περίοδο της Αιγύπτου, η εξουσία ασκούνταν από νωρίς σχεδόν εξίσου μεταξύ της Τάνις και της Θήβας, κυμαινόμενη κατά καιρούς προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, και οι δύο πόλεις κυβέρνησαν από κοινού, παρόλο που συχνά είχαν αρκετά διαφορετικές ατζέντες. Η Τάνις ήταν η έδρα της κοσμικής εξουσίας, ενώ η Θήβα ήταν θεοκρατία. Καθώς δεν υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ της θρησκευτικής και της καθημερινής ζωής του ατόμου στην αρχαία Αίγυπτο, η λέξη "κοσμική" θα πρέπει να εννοηθεί εδώ με την έννοια του "ρεαλιστικού". Οι άρχοντες της Τάνις έπαιρναν τις αποφάσεις τους με βάση τις περιστάσεις και αναλάμβαναν την ευθύνη, παρόλο που σίγουρα συμβουλεύονταν τους θεούς. Οι Αρχιερείς στη Θήβα συμβουλεύονταν άμεσα τον θεό Άμμωνα για κάθε πτυχή της διακυβέρνησης και, στην πραγματικότητα, ο Άμμωνας θα μπορούσε να θεωρηθεί με ασφάλεια ο πραγματικός "βασιλιάς" της Θήβας.

Ο βασιλιάς της Τάνις και ο αρχιερέας της Θήβας συχνά είχαν συγγένεια, όπως και οι εκπρόσωποι των δύο κυβερνητικών οίκων. Η θέση της θείας συζύγου του Άμμωνα, μια θέση μεγάλης δύναμης και πλούτου, καταδεικνύει κάτι τέτοιο με σαφήνεια, καθώς την κατείχαν και οι δύο κόρες των ηγεμόνων της Τάνις και της Θήβας. Κοινά έργα και πολιτικές αναλάμβαναν και οι δύο πόλεις, όπως αποδεικνύεται από τις επιγραφές που άφησαν οι βασιλείς και οι ιερείς, και ο καθένας κατανοούσε και σεβόταν τη νομιμότητα του άλλου.

Έχοντας αυτό κατά νου, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Τρίτη Μεταβατική Περίοδος θεωρείται εδώ και καιρό ένα είδος επιλόγου της αιγυπτιακής ιστορίας και μια ακόμη πιο σκοτεινή εποχή χάους και κατάρρευσης σε σχέση με τις προηγούμενες μεταβατικές περιόδους. Καμία από τις μεταβατικές περιόδους της Αιγύπτου δεν ήταν τόσο χαοτική όσο τις ερμήνευαν οι πρώτοι αιγυπτιολόγοι (και ακόμη και οι μεταγενέστεροι). Οι απόψεις αυτών των πρώτων μελετητών επηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό από την εποχή τους και τη μορφή διακυβέρνησης που αναγνώριζαν ως νόμιμη. Η ισχυρή κεντρική διακυβέρνηση ερμηνεύτηκε ως καλή, ενώ η διχόνοια θεωρήθηκε επικίνδυνη. Στην πραγματικότητα, και οι τρεις μεταβατικές περίοδοι διατήρησαν μια συνέχεια του πολιτισμού χωρίς ενοποιητική κεντρική κυβέρνηση και η καθεμία πρόσθεσε τη δική της συμβολή στην ιστορία της Αιγύπτου.

Η διαφορά μεταξύ των δύο πρώτων και της τελευταίας είναι ότι, μετά την Τρίτη Μεταβατική Περίοδο, η Αίγυπτος δεν ανέβηκε ξανά για να συνεχίσει σε μεγαλύτερα ύψη. Στο τελευταίο μέρος της 22ης Δυναστείας, η Αίγυπτος διαιρέθηκε από εμφύλιο πόλεμο, και κατά την 23η Δυναστεία, η χώρα ήταν διαιρεμένη μεταξύ αυτοαποκαλούμενων μοναρχών που κυβερνούσαν από την Ηρακλεόπολη, την Τάνις, την Ερμόπολη, τη Θήβα, τη Μέμφιδα και τη Σαΐς. Η διαίρεση αυτή κατέστησε αδύνατη την ενιαία άμυνα της χώρας και οι Νούβιοι εισέβαλαν από το νότο.

Κατά την 24η και 25η δυναστεία υπήρξε ενοποίηση υπό την κυριαρχία των Νούβιων, αλλά η χώρα δεν ήταν αρκετά ισχυρή για να αντισταθεί στην προέλαση των Ασσυρίων πρώτα υπό τον Εσαρχανδών (681-669 π.Χ.) το 671/670 π.Χ. και στη συνέχεια υπό τον Ασουρμπανιπάλ (668-627 π.Χ.) το 666 π.Χ.. Αν και οι Ασσύριοι εκδιώχθηκαν από τη χώρα, η Αίγυπτος δεν είχε τους πόρους για να αποκρούσει άλλους εισβολείς. Η περσική εισβολή του 525 π.Χ. έθεσε τέρμα στην αιγυπτιακή αυτονομία, μέχρι που η άνοδος της 28ης δυναστείας του Αμυρταίου (περ. 404-398 π.Χ.) στην Ύστερη Περίοδο απελευθέρωσε την Κάτω Αίγυπτο από την περσική κυριαρχία.

Ο Αμυρταίος, ωστόσο, δεν ενοποίησε τη χώρα υπό αιγυπτιακή κυριαρχία και οι Πέρσες συνέχισαν να κατέχουν την Άνω Αίγυπτο. Η 30ή Δυναστεία (περ. 380-343 π.Χ.), επίσης της Ύστερης Περιόδου της Αιγύπτου, πέτυχε μεν την ενότητα, αλλά δεν κράτησε πολύ και οι Πέρσες επέστρεψαν το 343 π.Χ. για να κρατήσουν την Αίγυπτο ως σατραπεία μέχρι να την καταλάβει ο Μέγας Αλέξανδρος το 331 π.Χ. Η περίοδος αυτή, επομένως, θεωρείται γενικά ως μια μακρά παρακμή που έσβησε τον αιγυπτιακό πολιτισμό, και ενώ η ερμηνεία αυτή είναι κατανοητή, δεν είναι απόλυτα ακριβής.

Η Φύση της Τρίτης Μεταβατικής Περιόδου

Αυτή η διαφορά μεταξύ της Τρίτης Μεταβατικής Περιόδου και των δύο πρώτων είχε ως αποτέλεσμα αρκετοί μελετητές, από τον 19ο έως τον 20ό αιώνα μ.Χ. και μέχρι σήμερα, να χαρακτηρίσουν την εποχή αυτή ως το τέλος της αιγυπτιακής ιστορίας και την κατάρρευση του πολιτισμού. Οι δύο προηγούμενες μεταβατικές περίοδοι έχουν επίσης παρουσιαστεί ως "σκοτεινοί αιώνες" σύγχυσης και χάους, αλλά η Τρίτη Μεταβατική Περίοδος δέχεται τη χειρότερη μεταχείριση επειδή δεν υπήρξε κανένα ένδοξο Μέσο Βασίλειο ή Νέο Βασίλειο που να την ακολούθησε, παρά μόνο η Ύστερη Περίοδος, η οποία συχνά θεωρείται απλώς ως συνέχεια της παρακμής της Τρίτης Μεταβατικής Περιόδου. Αυτές οι ερμηνείες προσφέρουν μία πενιχρή βοήθεια σε μια εποχή η οποία, αν και δεν διέθετε την παραδοσιακή ενότητα και ομοιογένεια των προηγούμενων περιόδων, διατηρούσε μια ισχυρή αίσθηση πολιτισμού.

Οι αιγυπτιακές νεκρικές τελετές, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα μερικά από τα πιο εντυπωσιακά έργα τέχνης για τους τάφους της ανώτερης τάξης και τους βασιλικούς τάφους, συνέχισαν να τηρούνται. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου παρήχθησαν έργα τέχνης με εντυπωσιακή λεπτομέρεια και καινοτομία, ιδίως από μπρούντζο, φαγεντιανή, ασήμι και χρυσό, καθώς και περίπλοκες επιγραφές, πίνακες και αγάλματα. Τα οικοδομικά έργα ήταν ελάχιστα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου τόσο σε αριθμό όσο και σε έκταση, επειδή δεν υπήρχαν οι πόροι αλλά και μία ικανή κεντρική κυβέρνηση για να οργανώσει έργα μεγάλης κλίμακας, τα οποία δεν ήταν διαθέσιμα μέχρι τη βασιλεία του Άμαση Β' (570-526 π.Χ.) της 26ης Δυναστείας και στη συνέχεια κατά την μετέπειτα ενοποίηση της χώρας υπό την 30ή Δυναστεία.

Οι θρησκευτικές πρακτικές φαίνεται ότι επικεντρώθηκαν στην έννοια του φαραώ ως γιου του θεού, γεγονός που οδήγησε στην ανάπτυξη του mammisi (οίκου γέννησης), ενός τοπικού ναού αφιερωμένου στη λατρεία του θεού-παιδιού που γεννήθηκε από την ένωση δύο ισχυρών θεοτήτων, η μία εκ των οποίων συνήθως συνδεόταν με τον ήλιο. Η έννοια της τριάδας των θεών (πατέρας, μητέρα, παιδί) είχε μακρά ιστορία στην Αίγυπτο και συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου με τη δημοτικότητα της λατρείας της Ίσιδας και της τριάδας του Όσιρι, της Ίσιδας και του θεού-παιδιού Ώρου. Η λατρεία του Άμμωνα, ιδίως στη Θήβα, συνεχίστηκε, αλλά η λατρεία της Ίσιδας θα ξεπερνούσε τη λατρεία του Άμμωνα και αργότερα θα ταξίδευε στη Ρώμη για να επηρεάσει την πρώιμη πίστη του Χριστιανισμού.

Η Τρίτη Μεταβατική Περίοδος άρχισε καθώς η βασιλεία του Ραμσή ΙΑ' (1107-1077 π.Χ.), του τελευταίου φαραώ του Νέου Βασιλείου, έφθασε στο τέλος της. Η ισχύς των μεγάλων φαραώ του Νέου Βασιλείου είχε μειωθεί καθ' όλη τη διάρκεια της 20ής Δυναστείας (περίπου 1190-1077 π.Χ.), ενώ η ισχύς των Αρχιερέων του Άμμωνα είχε αυξηθεί. Μέχρι το τέλος του Νέου Βασιλείου, ο θεός Άμμωνας ήταν ουσιαστικά ο ηγεμόνας της Αιγύπτου, καθώς ο φαραώ δεν θεωρούνταν πλέον απαραίτητος μεσάζων μεταξύ του λαού και των θεών του.

Η λατρεία του Άμμωνα, με έδρα τον μεγάλο και διαρκώς επεκτεινόμενο ναό του Καρνάκ στη Θήβα, κατείχε περισσότερη γη και είχε περισσότερα πλούτη από το στέμμα και η επιρροή της είχε γίνει σημαντική. Αντί ο φαραώ να ερμηνεύει τη βούληση των θεών, οι ιερείς συμβουλεύονταν τον ίδιο τον Άμμωνα και ο θεός τους απαντούσε. Αστικές και εγκληματικές υποθέσεις, θέματα πολιτικής, εσωτερικά ζητήματα, όλα αποφασίζονταν από τον θεό. Ο ιστορικός Marc van de Mieroop γράφει:

Ο θεός έπαιρνε τις κρατικές αποφάσεις στην πράξη. Στο Καρνάκ γινόταν μια τακτική γιορτή της θεϊκής ακρόασης, όταν το άγαλμα του θεού επικοινωνούσε μέσω χρησμών, γνέφοντας θετικά όταν συμφωνούσε. Οι θεϊκοί χρησμοί είχαν γίνει σημαντικοί στη 18η Δυναστεία- στην Τρίτη Μεταβατική Περίοδο αποτελούσαν τη βάση της κυβερνητικής πρακτικής. (266)

Όταν πέθανε ο Ραμσής ΙΑ', θάφτηκε από τον Σμεντές (περ. 1077-1051 π.Χ.), κυβερνήτη της Κάτω Αιγύπτου που κυβερνούσε από την Τάνις και ίσως ήταν παντρεμένος με μέλος της βασιλικής οικογένειας. Σύμφωνα με την αιγυπτιακή παράδοση, ένας βασιλιάς θάφτηκε από τον διάδοχό του και ο Σμεντές διεκδίκησε το νόμιμο δικαίωμα να κυβερνήσει και μετέφερε την πρωτεύουσα από την πόλη του Περ-Ραμσή στην Τάνις. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ωστόσο, οι ιερείς στη Θήβα ήταν αρκετά ισχυροί ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν το δικό τους νόμιμο δικαίωμα διακυβέρνησης και η χώρα διαιρέθηκε μεταξύ της διακυβέρνησης της Κάτω Αιγύπτου από την Τάνις και της Άνω Αιγύπτου από τη Θήβα. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ερμηνείες της περιόδου, ωστόσο, η διαίρεση αυτή δεν οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο ή εσωτερικές διαμάχες. Ο αιγυπτιολόγος Τζον Τέιλορ σημειώνει:

Είναι αλήθεια ότι η περίοδος χαρακτηριζόταν από εντάσεις σχετικά με τον έλεγχο της επικράτειας και των πόρων, που οδηγούσαν ενίοτε σε συγκρούσεις, αλλά η βία δεν ήταν ενδημική- η περίοδος στο σύνολό της ήταν σταθερή και αντιπροσωπεύει κάτι πολύ περισσότερο από μια προσωρινή παρέκκλιση από την παραδοσιακή φαραωνική κυριαρχία. (Shaw, 324)

Ο Σμεντές ίδρυσε την 21η Δυναστεία και, αν και δεν ήταν ποτέ τόσο ισχυρή όσο οι προηγούμενες περίοδοι, διατήρησε τον πολιτισμό και τελικά τον διεύρυνε και τον εμβάθυνε, καθώς οι Λίβυοι (γνωστοί ως Meshwesh ή Μα) ήρθαν να κυβερνήσουν και τα ξένα έθιμα ενσωματώθηκαν στον αιγυπτιακό πολιτισμό. Στην 21η Δυναστεία συναντά κανείς έναν αριθμό ηγεμόνων με αιγυπτιακά ονόματα που εξακολουθούσαν να είναι πιθανότατα Λίβυοι. Στις τελευταίες δυναστείες, οι Λίβυοι βασίλευαν τόσο από την Τάνις όσο και από τη Θήβα με λιβυκά ονόματα, γεγονός που μαρτυρεί την αποδοχή μη Αιγυπτίων σε θέσεις εξουσίας- μια κατάσταση που θα ήταν απαράδεκτη στην προγενέστερη ιστορία της Αιγύπτου. Μακριά από την εποχή των συγκρούσεων, το πρώιμο τμήμα της Τρίτης Μεταβατικής Περιόδου χαρακτηριζόταν από αξιοσημείωτη ανεκτικότητα και συνεργασία. Ο Van de Mieroop γράφει:

Οι βασιλείς της Τάνις και οι αρχιερείς της Θήβας αναγνώριζαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου χωρίς έχθρα. Βοηθούσαν τακτικά ο ένας τον άλλον και ενεργούσαν από κοινού. Για παράδειγμα, ο βασιλιάς Σμεντές έστειλε βοήθεια στη Θήβα όταν μια πλημμύρα απείλησε το ναό του Λούξορ, και ο αρχιερέας Πιντούντζεμ Α΄ βοήθησε τον βασιλιά Ψουσέννες Α΄ όταν έχτισε το ναό του Άμμωνα στην Τάνις. Οι δύο τους άφησαν κοινές επιγραφές. Η σχέση μεταξύ των δύο οίκων ήταν πολύ προσωπική. Ο ιδρυτής της δυναστείας, ο Σμεντές, μπορεί να ήταν γιος του Αρχιερέα Χεριχόρ, και η κόρη του παντρεύτηκε τον Αρχιερέα Πιντούντζεμ Α΄... Συνυπήρχαν βάσει μιας συμφωνίας που μπορεί να παρομοιαστεί με το κονκορδάτο μεταξύ εκκλησίας και κράτους στην ευρωπαϊκή ιστορία: κοσμικές και θρησκευτικές δυνάμεις αποδέχονταν η μία τις περιοχές επιρροής της άλλης. Στην Αίγυπτο της 21ης δυναστείας ο βόρειος βασιλικός οίκος διοικούσε ονομαστικά ολόκληρη τη χώρα, αλλά στην πραγματικότητα επέτρεπε σε έναν άλλο κλάδο της οικογένειας να διοικεί το νότο με βάση το ιερατικό του αξίωμα. (270)

Αυτός ο διαχωρισμός της διακυβέρνησης λειτούργησε καλά, καθώς οι βασιλείς της Τάνις μπορούσαν να κυβερνούν την Κάτω Αίγυπτο και οι ιερείς της Θήβας την Άνω Αίγυπτο με μεγαλύτερη προσοχή στη λεπτομέρεια από ό,τι μια κεντρική κυβέρνηση στη Μέμφιδα ή στον Περ-Ραμσή ή στη Θήβα που διαχειριζόταν την ευημερία ολόκληρης της χώρας. Ακόμα κι έτσι, χωρίς μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση να θέτει ένα πρότυπο στο οποίο θα συμμορφωνόταν κάθε περιοχή της Αιγύπτου, οι διάφορες διοικητικές περιφέρειες της χώρας έπαιρναν όποια εξουσία μπορούσαν και ευημερούσαν ή υπέφεραν ανάλογα. Παρόλο που ο Σμεντές ήταν ο νόμιμος βασιλιάς της Αιγύπτου, η πραγματική του εμβέλεια δεν επεκτάθηκε ποτέ πολύ πέρα από την Τάνις.

Τάνις & Θήβα

Η Τάνις μπορεί να ήταν ένα μικρό χωριό ή μια πόλη κατά τη διάρκεια του Νέου Βασιλείου, η οποία αναπτύχθηκε ως εμπορικό κέντρο και σημείο πρόσβασης στον Νείλο κατά τα τελευταία χρόνια της εποχής αυτής. Παρόλο που ο Σμεντές κυβέρνησε από την πόλη αυτή, η πρώιμη ιστορία της είναι ασαφής, καθώς κανένα αρχαιολογικό στοιχείο που βρέθηκε εκεί δεν χρονολογείται πριν από τη βασιλεία του Ψουσέννες Α΄ (περ. 1047-1001 π.Χ.), του τρίτου βασιλιά της 21ης Δυναστείας. Πιθανότατα χτίστηκε από τον Σμεντές από τα ερείπια της Περ-Ραμσή. Οι πρώτοι αιγυπτιολόγοι που ανακάλυψαν την πόλη πίστευαν ότι χτίστηκε από τον Ραμσή Β΄ (1279-1213 π.Χ.) λόγω του αριθμού των επιγραφών του στους θεμέλιους λίθους. Πιο πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι οι πέτρες αυτές ήταν αρχικά μέρος της μητρόπολης της Περ-Ραμσή, οι οποίες επαναχρησιμοποιήθηκαν στην Τάνις.

Ως νέα πόλη, η Τάνις είχε ως πρότυπο μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της Αιγύπτου: Θήβα. Από το ναό του Άμμωνα μέχρι τους δρόμους και τις συνοικίες, η νέα πόλη στην Κάτω Αίγυπτο αντικατόπτριζε στα νότια την πολύ παλαιότερη. Το ίδιο έκαναν και οι βασιλείς της Τάνις και ανέλαβαν τους παραδοσιακούς τίτλους, τη μόδα και τις ευθύνες των φαραώ των παλαιότερων εποχών, όταν η Θήβα ήταν η πρωτεύουσα.

Η Θήβα ήταν ήδη μια καθιερωμένη και πολυπληθής πόλη από το 3200 π.Χ. περίπου, ήταν η πρωτεύουσα της χώρας κατά τη διάρκεια του Νέου Βασιλείου και ήταν η τοποθεσία του πιο ογκώδους και σημαντικού θρησκευτικού κέντρου της χώρας: του ναού του Άμμωνα στο Καρνάκ. Οι ιερείς του Άμμωνα στη Θήβα είχαν ασφαλώς τη δύναμη και το προηγούμενο για να ανακηρυχθούν οι ίδιοι οι "αληθινοί βασιλιάδες" της Αιγύπτου από την παλιά πόλη και να συντρίψουν τους "διεκδικητές" στην Τάνις - αλλά ποτέ δεν το έκαναν. Περαιτέρω, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι θεωρούσαν τους βασιλείς της Τάνις οτιδήποτε άλλο παρά νόμιμους ηγεμόνες. Οι επιγραφές καθιστούν σαφές ότι οι αξιωματούχοι στη Θήβα θεωρούσαν αυτούς τους βασιλείς νόμιμους μονάρχες της Αιγύπτου, ενώ αναγνώριζαν και τους αρχιερείς τους.

Οι δυναστείες της Τρίτης Μεταβατικής Περιόδου αντικατοπτρίζουν αυτή τη διαίρεση της εξουσίας στο ότι, εκτός από αυτές του ιστορικού Μανέθωνα του 3ου αιώνα π.Χ., δεν υπάρχουν επίσημοι κατάλογοι βασιλιάδων, όπως υπάρχουν για άλλες περιόδους της αιγυπτιακής ιστορίας. Ο Τέιλορ σημειώνει πως "ένα υγιές ιστορικό πλαίσιο για αυτούς τους αιώνες έχει αποδειχθεί πιο δύσκολο να δημιουργηθεί από ό,τι για οποιαδήποτε άλλη σημαντική περίοδο της αιγυπτιακής ιστορίας" λόγω της έλλειψης καταλόγου βασιλιάδων ή οποιασδήποτε άλλης σημαντικής τεκμηρίωσης στην οποία συνήθως βασίζονται οι αιγυπτιολόγοι (Shaw, 324). Ο κατάλογος των βασιλιάδων του Μανέθωνα είναι πιο συγκεχυμένος για αυτή την περίοδο από ό,τι για τις άλλες, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια συγκεχυμένη χρονολογία διακυβέρνησης με άμπωτες και ροές εξουσίας που κυμαίνονταν μεταξύ των αρχιερέων του Άμμωνα στη Θήβα και των βασιλιάδων της Τάνις και, αργότερα, άλλων εδρών εξουσίας. Ο Van de Mieroop γράφει:

Σε σύγκριση με το νέο βασίλειο και ιδίως με την περίοδο των Ραμσίδων, το υλικό των πηγών για την Τρίτη Μεταβατική Περίοδο είναι περιορισμένο. Αυτό ισχύει για όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Το χωριό Deir el-Medina έπαψε να παράγει τα άφθονα τεκμήρια της καθημερινής ζωής, και μόνο διάσπαρτα ευρήματα απεικονίζουν πώς ζούσαν οι άνθρωποι εκτός ναών και ανακτόρων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. (261)

Ο Van de Mieroop, ωστόσο, σημειώνει ότι η σπανιότητα των αρχείων αυτής της εποχής μπορεί να οφείλεται, εν μέρει, στο ότι αποθηκεύτηκαν, στην Τάνις και σε άλλες πόλεις, στην ελώδη περιοχή του Δέλτα της Αιγύπτου "όπου οι πιο υγρές συνθήκες προκάλεσαν την αποσύνθεση πολλών λειψάνων" (261). Ωστόσο, πρόκειται για εικασίες, καθώς ελάχιστα αρχεία έχουν βρεθεί στην περιοχή του Δέλτα. Τα επίσημα αρχεία θα φυλάσσονταν παραδοσιακά στην πρωτεύουσα του "έθνους", αλλά καθώς υπήρχαν ουσιαστικά δύο πρωτεύουσες, δεν είναι σαφές γιατί θα φυλάσσονταν στην Τάνις και όχι στη Θήβα, η οποία διέθετε ήδη κτίρια που είχαν εξυπηρετήσει αυτόν τον σκοπό στο παρελθόν και όπου το κλίμα ήταν πιο ξηρό.

Όποιο και αν ήταν το σκεπτικό, το αποτέλεσμα είναι η απώλεια ενός τεράστιου όγκου πληροφοριών σχετικά με την εποχή και η συνακόλουθη δυσκολία να ανακατασκευαστεί τόσο πλήρως όσο άλλες. Κάποιοι αξιόλογοι βασιλείς ξεχωρίζουν από την αφάνεια και κάποιες εντυπωσιακές γυναίκες αναδεικνύονται επίσης στη θέση της θείας συζύγου του Άμμωνα, αλλά η σταθερή χρονολόγηση των προηγούμενων περιόδων δεν είναι δυνατή για την συγκεκριμένη.

Η 21η Δυναστεία

Ο Σμεντές ίδρυσε την 21η Δυναστεία αλλά ήταν σαφώς αρκετά σημαντικός πριν από τον θάνατο του Ραμσή ΙΑ' για να αξίζει να αναφερθεί. Στο Το Χρονικό του Wenamun (επίσης γνωστό ως Η Έκθεση του Wenamun), που πιθανώς χρονολογείται στα τέλη του Νέου Βασιλείου, ένας κυβερνητικός αξιωματούχος από τη Θήβα ονόματι Wenamun επισκέπτεται τον Σμεντές στην Τάνις στο δρόμο του προς τη Βύβλο, ενώ δεν γίνεται καμία αναφορά στον Ραμσή ΙΑ' ή στην αυλή της Περ-Ραμσή καθόλου.

Το Χρονικό του Wenamun θεωρήθηκε κάποτε πραγματικό ιστορικό ντοκουμέντο, αλλά η πρόσφατη επιστήμη την ερμηνεύει ως ιστορική μυθοπλασία. Όπως και να 'χει, η ιστορία παρουσιάζει μια σειρά από ενδιαφέρουσες πτυχές για την Αίγυπτο στα τέλη του Νέου Βασιλείου/αρχές της Τρίτης Μεταβατικής Περιόδου: νομάρχες όπως ο Σμεντές ήταν πιο σημαντικοί από τον φαραώ, μια απλή αποστολή για την ανάκτηση ξυλείας για τη ναυπήγηση πλοίων ήταν ένα μεγάλο εγχείρημα, ενώ στο Νέο Βασίλειο θα ήταν τόσο εύκολο ώστε δεν θα χρειάζονταν να αναφερθεί. Το κύρος που κάποτε απολάμβανε η Αίγυπτος μεταξύ των γειτόνων της είχε μειωθεί σημαντικά.

Ο Σμεντές μπορεί να ήταν αρκετά ισχυρός για να καταγραφεί, αλλά είχε τον έλεγχο μόνο της Κάτω Αιγύπτου και μάλιστα όχι σε μεγάλο βαθμό. Κυβέρνησε περίπου την ίδια εποχή με τον αρχιερέα Χεριχόρ στη Θήβα, ο οποίος βασίλευσε γύρω στο 1080-1074 π.Χ. Ο Χεριχόρ ήταν αρχηγός του στρατού -όπως όλοι οι αρχιερείς του Άμμωνα- αλλά είχε επίσης μικρή επιρροή εκτός της πόλης των Θηβών. Αυτό θα ήταν το παράδειγμα για το μεγαλύτερο μέρος της Τρίτης Μεταβατικής Περιόδου. Όπως και στην Πρώτη Μεταβατική Περίοδο, οι μεμονωμένοι νομάρχες είχαν εξουσιοδοτηθεί εις βάρος οποιασδήποτε πτυχής της κεντρικής κυβέρνησης και τόσο η Τάνις όσο και η Θήβα απέτυχαν να ασκήσουν σημαντική επιρροή στη χώρα ως σύνολο.

Οι βασιλείς της 21ης Δυναστείας ήταν πιθανότατα Λίβυοι που κυβερνούσαν με αιγυπτιακά ονόματα, όπως και οι ιερείς στη Θήβα. Ίσως λόγω του λιβυκού παραδείγματος των μικρών, συγκεντρωτικών βασιλείων, ήταν ικανοποιημένοι με τις σφαίρες επιρροής τους ή ίσως πίστευαν πραγματικά ότι συγκυβερνούσαν σε μια ενωμένη Αίγυπτο. Στην πραγματικότητα, όμως, η Αίγυπτος διαιρούνταν σταθερά σε περιφερειακές εξουσίες καθ' όλο το τελευταίο μέρος της περιόδου των Ραμσίδων του Νέου Βασιλείου. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής, η χώρα ενοποιούνταν υπό έναν ισχυρό ηγέτη για να διαλυθεί και πάλι.

Ο Σοσένγκ Α΄ και η 22η Δυναστεία

Η 22η Δυναστεία ήταν επίσης λιβυκή, της οποίας οι βασιλείς κυβερνούσαν πλέον ανοιχτά με λιβυκά ονόματα. Ιδρύθηκε από τον Σοσένγκ Α΄ (943-922 π.Χ.), ο οποίος ενοποίησε την Αίγυπτο και ξεκίνησε στρατιωτικές εκστρατείες που θύμιζαν τις ημέρες της αυτοκρατορίας της Αιγύπτου. Θεωρείται ότι είναι ο Σισάκ από τη Βίβλο που λεηλάτησε την Ιερουσαλήμ και πήρε τον θησαυρό από τον ναό του Σολομώντα, όπως περιγράφεται στα εδάφια Α΄ Βασιλέων 11:40, Α΄ Βασιλέων 14:25-26 και Β΄ Χρονικών 12:2-9, αν και ο ισχυρισμός αυτός έχει αμφισβητηθεί. Ο Σοσένκ Α' άφησε στο Καρνάκ μια επιγραφή της εκστρατείας του στην Ιουδαία και το Ισραήλ, η οποία υποστηρίζει τη βιβλική σύνδεση, αλλά δεν αναφέρει την Ιερουσαλήμ μεταξύ των πόλεων που λεηλατήθηκαν. Για ορισμένους μελετητές, αυτή η παράλειψη υποδηλώνει ότι ο Σοσένγκ Α΄ δεν είναι ο βιβλικός Σισάκ, αν και κάθε άλλη πτυχή της επιγραφής υποστηρίζει τον ισχυρισμό ότι είναι.

Ο Σοσένγκ Α΄ μεταρρύθμισε την κυβέρνηση στην Τάνις και το ιερατείο στη Θήβα. Το ιερατείο δεν θα ήταν πλέον κληρονομική θέση, αλλά θέση διορισμού από τον βασιλιά- και αυτό θα ίσχυε και για την επιλογή της συζύγου του Θεού Άμμωνα. Οι στρατιωτικές εκστρατείες του αναζωογόνησαν την οικονομία της Αιγύπτου και, υπό τη βασιλεία του, η χώρα άρχισε να μοιάζει κάπως με την Αίγυπτο του Νέου Βασιλείου.

Οι επιτυχίες του, ωστόσο, δεν διήρκεσαν πολύ μετά τον θάνατό του. Μεταξύ του 922 και του 872 π.Χ., οι ηγεμόνες που τον ακολούθησαν προσπάθησαν μόνο να κεφαλαιοποιήσουν τα επιτεύγματά του, προσθέτοντας ελάχιστα σε αυτά. Λόγω των ελλιπών και συγκεχυμένων αρχείων της εποχής είναι δύσκολο να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ακόμη και τη σειρά διαδοχής, αλλά τα αρχαιολογικά στοιχεία υποστηρίζουν την άποψη ότι υπήρξαν ελάχιστα αξιόλογα επιτεύγματα.

Το 872 π.Χ. ο Οσόρκον Β΄ (872-837 π.Χ.) ανέβηκε στο θρόνο και κράτησε τη χώρα ενωμένη, αλλά μετά τη βασιλεία του η Αίγυπτος διασπάστηκε σε ξεχωριστά βασίλεια που κυβερνούσαν από την Ηράκλειοπολη, την Τάνις, τη Σαΐς, τη Μέμφιδα και την Ερμόπολη στην Κάτω Αίγυπτο και τη Θήβα στην Άνω Αίγυπτο.

Η 24η και 25η Δυναστεία

Στα νότια, ο Κουσίτης βασιλιάς Κάστα (περίπου 750 π.Χ.) αναγνώρισε την αδυναμία της Αιγύπτου και κινήθηκε για να την εκμεταλλευτεί. Ο Καστά θαύμαζε πολύ τον αιγυπτιακό πολιτισμό και είχε "αιγυπτιοποιήσει" την πρωτεύουσά του, τη Ναπάτα, και κατ' επέκταση το βασίλειό του. Είχε ισχυρούς δεσμούς μέσω του εμπορίου με τη Θήβα και γνώριζε τη διαδικασία με την οποία διορίζονταν οι ιερείς και άλλοι υψηλοί αξιωματούχοι. Καθώς δεν υπήρχε κεντρική εξουσία από την Κάτω Αίγυπτο που να μπορεί να ασκήσει οποιαδήποτε εξουσία στην Άνω Αίγυπτο, ο Κάστα έβαλε την κόρη του, Αμενίρντις Α΄, να διοριστεί θεία σύζυγος του Άμμωνα.

Η σημασία αυτής της θέσης ήταν τεράστια, όπως σημειώνει ο Van de Mieroop: "Η πολιτική σημασία αυτών των γυναικών ήταν πολύ μεγάλη και δημόσια αναγνωρισμένη. Συχνά ενεργούσαν ως αντιβασιλείς για τους πατέρες ή τους αδελφούς τους στην περιοχή των Θηβών, υιοθετώντας εκεί βασιλικές ιδιότητες" (275). Ο Αμενίρδης Α΄ ανέλαβε ουσιαστικά τον έλεγχο της Θήβας και, μαζί με αυτόν, της Άνω Αιγύπτου. Με την Κάτω Αίγυπτο διαιρεμένη, ο Κάστα ανέλαβε ειρηνικά τον έλεγχο της χώρας και αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς της Άνω και της Κάτω Αιγύπτου.

Ο γιος του, ο Πιύ (747-721 π.Χ.), ενίσχυσε τον νουβικό έλεγχο της Άνω Αιγύπτου και, όταν οι βασιλείς της Κάτω Αιγύπτου διαφώνησαν, οδήγησε τον σημαντικό στρατό του εναντίον τους. Ο Πιύ κατέκτησε την Κάτω Αίγυπτο, καταλαμβάνοντας όλες τις μεγάλες πόλεις και υποτάσσοντάς τες, και στη συνέχεια επέστρεψε στην πατρίδα του, τη Ναπάτα. Η Αίγυπτος ήταν πλέον τεχνικά υπό την κυριαρχία του, αλλά άφησε τους βασιλείς της Κάτω Αιγύπτου να ανασυνταχθούν και να αποκαταστήσουν την εξουσία τους.

Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Πιύ, ο Σαμπάκα (721-707 π.Χ.), ο οποίος κατέκτησε την Κάτω Αίγυπτο μέχρι την πόλη Σαΐς. Η Αίγυπτος βρισκόταν πλέον υπό την κυριαρχία των Νούβιων, αλλά σε αντίθεση με τις προηγούμενες ερμηνείες αυτής της περιόδου, ο αιγυπτιακός πολιτισμός και οι παραδόσεις συνέχισαν να τηρούνται. Ο Σαμπάκα, όπως ο Κάστα και ο Πιύ πριν από αυτόν, θαύμαζε τον μακρύ πολιτισμό της Αιγύπτου και προσπάθησε να τον διατηρήσει. Ο γιος του, με το αρκετά αιγυπτιακό όνομα Χαρεμαχέτ, διορίστηκε Αρχιερέας του Άμμωνα στη Θήβα και η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από οικοδομικά έργα σε ολόκληρη την Αίγυπτο, τη διατήρηση ιστορικών εγγράφων και τη διασφάλιση των συνόρων από εισβολές.

Τον Σαμπάκα διαδέχτηκε ο Σεμπιτκού (707-690 π.Χ.), ένας νεότερος αδελφός ή ανιψιός, ο οποίος επέλεξε το αιγυπτιακό όνομα του θρόνου Ντζεδκάρε. Ο Σεμπίτκου κληρονόμησε μια ισχυρή χώρα αλλά και έναν τρομερό αντίπαλο με τη μορφή των Ασσυρίων. Όταν ο Σοσένγκ Α΄ κατέκτησε την Ιουδαία και το Ισραήλ, αυτό θεωρήθηκε μεγάλο επίτευγμα από τους Αιγύπτιους, αλλά, μακροπρόθεσμα, αποδυνάμωσε τη χώρα αφαιρώντας μια σημαντική ρυθμιστική ζώνη.

Μετά τη Δεύτερη Μεταβατική Περίοδο, οι φαραώ του Νέου Βασιλείου ξεκίνησαν μια πολιτική επέκτασης για να αποτρέψουν τυχόν μελλοντικές εισβολές όπως αυτή των Υκσώς. Κατά την Τρίτη Μεταβατική Περίοδο, αυτές οι ρυθμιστικές ζώνες συρρικνώθηκαν και η Αίγυπτος έχασε την προηγούμενη δύναμή της, αλλά υπήρχαν ακόμη έθνη στα σύνορά της, όπως η Ιουδαία και το Ισραήλ, που θα εξυπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό. Η κατάκτηση αυτών των περιοχών από τον Σοσένγκ Α΄ έφερε τα σύνορα της Αιγύπτου αντιμέτωπα με εκείνα των Ασσυρίων χωρίς ενδιάμεσο ρυθμιστικό χώρο.

Υπό τη βασιλεία του Σαμπάκα, είχε δοθεί άσυλο στην επαναστατημένη Ασντόντ, η οποία είχε εξεγερθεί κατά του Ασσύριου βασιλιά Σαργκόν Β' (722-705 π.Χ.), και υπό τον Σεμπίτκου, η Αίγυπτος υποστήριξε την Ιουδαία κατά του διαδόχου του Σαργκόν Β', του Σενναχειρείμ (705-681 π.Χ.). Ο Σενναχειρείμ δολοφονήθηκε προτού μπορέσει να οργανώσει εκστρατεία κατά της Αιγύπτου, αλλά αυτή πραγματοποιήθηκε από τον γιο του Εσαρχανδών, ο οποίος εισέβαλε το 671 π.Χ. υπό τη βασιλεία του βασιλιά της Νουβίας Ταχάρκα (περίπου 690-671 π.Χ.), ο οποίος ταυτίζεται με τον βιβλικό βασιλιά Τιρχάκα από το Β΄ Βασιλέων 19:9 (αν και ο ισχυρισμός αυτός αμφισβητείται). Ο Εσαρχανδών αιχμαλώτισε την οικογένεια του Ταχάρκα και αρκετούς άλλους ευγενείς και τους έστειλε αλυσοδεμένους πίσω στη Νινευή, αν και ο Ταχάρκα κατάφερε να διαφύγει. Τον διαδέχθηκε ο Τανταμανί (περ. 669-666 π.Χ.), ο οποίος πήρε πίσω την Αίγυπτο από τους Ασσύριους και προκάλεσε την οργή του γιου και διαδόχου του Εχαρχανδών, Ασουρμπανιπάλ, ο οποίος κατέκτησε την Αίγυπτο το 666 π.Χ..

Η 26η Δυναστεία (Περίοδος των Σαϊτών) και η Περσική Εισβολή

Ωστόσο, οι Ασσύριοι δεν ενδιαφέρθηκαν να καταλάβουν την Αίγυπτο και την άφησαν υπό τη βασιλεία του Νεχώ Α΄ (περ. 666 π.Χ.), ο οποίος είχε γίνει βασιλιάς-μαριονέτα τους. Ο Νεχώ Α΄ σκοτώθηκε στην εκστρατεία του Τανταμάνι για την απελευθέρωση της Αιγύπτου από τους Ασσύριους και η κυριαρχία πέρασε στον γιο του Νεχώ, τον Ψαμμήτιχο Α΄ (επίσης γνωστό ως Ψαμτίκ Α΄, περ. 665-610 π.Χ.). Ο Ψαμμήτιχος Α΄ θεωρείται ο ιδρυτής της 26ης Δυναστείας και εγκαινίασε τη λεγόμενη Σαϊτική Περίοδο της αιγυπτιακής ιστορίας, κατά την οποία οι βασιλείς κυβερνούσαν από την πόλη Σαΐς στο βόρειο Δέλτα.

Ο Ψαμμήτιχος Α΄ φαινομενικά ακολουθούσε τις πολιτικές των Ασσυρίων, αλλά στην πραγματικότητα σχεδίαζε προσεκτικά την ανατροπή τους. Το 656 π.Χ. εξαπέλυσε ναυτική επίθεση στη Θήβα και ανάγκασε την εν ενεργεία θεϊκή σύζυγο του Άμμωνα να ευνοήσει την κόρη του Νιτόκρις Α΄ ως διάδοχο. Η Νιτόκρις Α΄ ανέλαβε τη θέση της Θείας Συζύγου του Άμμωνα και έλεγχε τη Θήβα, ενώ ο Ψαμμήτιχος Α΄ έκανε εκστρατεία κατά των τοπικών αξιωματούχων και διοικητών που διατηρούσαν την ασσυριακή πολιτική.

Αφού απελευθέρωσε την Αίγυπτο από την ασσυριακή κυριαρχία, ο Ψαμμήτιχος μεταρρύθμισε την κυβέρνηση στη Σαΐς και ξεκίνησε οικοδομικά έργα σύμφωνα με τη βασιλική παράδοση. Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, η Τρίτη Μεταβατική Περίοδος τελειώνει εδώ με τον Ψαμμήτιχο Α΄ να ενώνει την Αίγυπτο, αλλά αυτή η ερμηνεία δεν βγάζει νόημα. Η 26η Δυναστεία θα ακολουθούσε το παράδειγμα του Ψαμμήτιχου και θα διατηρούσε τις πολιτικές και το όραμά του, ενώ μια πιο ολοκληρωμένη θεώρηση της εποχής τοποθετεί το τέλος της περιόδου εκεί που ανήκει: στο τέλος της περιόδου των Σαϊτών.

Ο Ψαμμήτιχος Α΄ ήταν ένας ισχυρός ηγέτης που εντυπωσίασε τους υπηκόους του με τη δόξα του παρελθόντος της Αιγύπτου, αποκαθιστώντας το μέσω των μνημειακών έργων, των ανακαινίσεων, των αναστηλώσεων και των στρατιωτικών επιτευγμάτων του. Ο γιος του, Νεχώ Β΄ (610-595 π.Χ.), βασίστηκε στα επιτεύγματα του πατέρα του, ηγούμενος στρατιωτικών εκστρατειών, αναθέτοντας οικοδομικά έργα και επεκτείνοντας τον στρατό. Οι Αιγύπτιοι δεν ήταν ποτέ σπουδαίος ναυτικός λαός, και αναγνωρίζοντας αυτό, ο Νεχώ Β' δημιούργησε ένα ναυτικό χρησιμοποιώντας Έλληνες μισθοφόρους, το οποίο αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματικό. Ο Νεχώ Β' απεικονίζεται συνήθως ως ένας μεγάλος πολεμιστής και στρατιωτικός ηγέτης που ενίσχυσε τη χώρα που κληρονόμησε. Στη Βίβλο, είναι γνωστός ως ο Αιγύπτιος βασιλιάς που σκοτώνει τον Ιωσία της Ιουδαίας στη μάχη της Μεγγιδώ (Β΄ Βασιλέων 23:29, Β΄ Χρονικών 35:20-22) και, επίσης, εκεί, θεωρείται ως εντυπωσιακός ηγέτης.

Τον Νεχώ Β΄ διαδέχθηκε ο γιος του Ψαμμήτιχος Β΄ (Ψαμτίκ Β΄, 595-589 π.Χ.), ο οποίος συνέχισε την πολιτική του πατέρα του. Ήταν επίσης σπουδαίος στρατιωτικός ηγέτης, ο οποίος ευθύνεται για τη μετατόπιση της πρωτεύουσας των Νούβιων από τη Ναπάτα νοτιότερα στη Μερόη γύρω στο 592 π.Χ., ώστε να απομακρυνθούν από τα σύνορα της Αιγύπτου. Ο Ψαμμήτιχος Β' ηγήθηκε μιας δύναμης εναντίον του Βασιλείου του Κους στη Νουβία, καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά του, αλλά αφού κέρδισε κάθε μάχη, φαίνεται ότι έχασε το ενδιαφέρον του για την εκστρατεία και επέστρεψε στην Αίγυπτο.

Μεγάλο μέρος της επιτυχίας του σε αυτή την εκστρατεία οφειλόταν στον στρατηγό του, τον μελλοντικό Αμάση Β΄, ο οποίος ίσως δυσανασχέτησε με την ελλιπή και τελικά μάταιη προσπάθεια. Ο Ψαμμήτιχος Β' φαίνεται ότι ενδιαφερόταν περισσότερο να σβήσει τα ονόματα των Κουσιτών ηγεμόνων από τα μνημεία στο νότο, να καταστρέψει άλλα κτίρια και, ενδεχομένως, να προσπαθήσει να σβήσει το όνομα του ίδιου του πατέρα του από την ιστορία. Οι λόγοι για τους οποίους έκανε αυτά τα πράγματα εξακολουθούν να συζητούνται χωρίς να δίνεται σαφής απάντηση.

Όταν πέθανε ο Ψαμμήτιχος Β΄, τον διαδέχθηκε ο γιος του Απρίης (589-570 π.Χ.), η βασιλεία του οποίου ισοδυναμούσε με μια σειρά αμφισβητήσεων της εξουσίας του. Αρχικά πολέμησε ανεπιτυχώς τους Βαβυλώνιους και στη συνέχεια, όταν ο στρατηγός Άμασις οργάνωσε πραξικόπημα, ζήτησε τη βοήθειά τους για να ξανακερδίσει το θρόνο. Θεωρείται ότι σκοτώθηκε από τον Άμαση στη μάχη. Ο Αμάσης Β΄ (γνωστός και ως Αχμόσε Β΄) έγινε τότε φαραώ και έδωσε στη χώρα κύρος που δεν είχε γνωρίσει εδώ και αιώνες.

Ο Άμασις Β' ήταν ένας λαμπρός στρατιωτικός ηγέτης και γραφειοκράτης που κατάφερε να μεταρρυθμίσει τις κρατικές δαπάνες, ενώ παράλληλα τόνωσε την οικονομία και ενορχήστρωσε στρατιωτικές εκστρατείες. Η Αίγυπτος ενώθηκε πίσω από την εξουσία του και ευημερούσε και πάλι με μια ανθηρή οικονομία, ασφαλή σύνορα και ευημερές εμπόριο. Οικοδομικά έργα, μνημεία και άλλα έργα τέχνης ολοκληρώθηκαν και το όνομα της Αιγύπτου ανέκτησε μέρος του χαμένου του κύρους. Τον διαδέχτηκε ο γιος του Ψαμμήτιχος Γ' (Ψαμτίκ Γ', 526-525 π.Χ.), ο οποίος ήταν νέος και άπειρος όταν ανέβηκε στο θρόνο και ανεπαρκώς εξοπλισμένος για τις προκλήσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσει.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο Πέρσης βασιλιάς Καμβύσης Β' είχε στείλει στον Άμαση ζητώντας μια από τις κόρες του για σύζυγο, αλλά ο Άμασης, μη θέλοντας να συμμορφωθεί αλλά και ελπίζοντας να αποφύγει τη σύγκρουση, έστειλε αντ' αυτού την κόρη του Απρίη. Αυτή η πρώην πριγκίπισσα της Αιγύπτου προσβλήθηκε βαθύτατα από την απόφαση του Άμαση και μάλιστα από τη στιγμή που από καιρό αποτελούσε αιγυπτιακή πολιτική να αρνούνται να στέλνουν ευγενείς γυναίκες σε ξένους βασιλείς ως συζύγους. Όταν έφτασε στην αυλή του Καμβύση Β', του αποκάλυψε ποια ήταν πραγματικά και ο Καμβύσης Β' ορκίστηκε να εκδικηθεί την προσβολή του Άμαση που του έστειλε μια "ψεύτικη σύζυγο".

Ο περσικός στρατός κινητοποιήθηκε και βάδισε εναντίον της Αιγύπτου. Το σημείο εισόδου θα ήταν η πόλη του Πηλούσιου στο Δέλτα και τα τείχη οχυρώθηκαν γρήγορα. Οι δυνάμεις του Καμβύση Β΄ χτύπησαν και απωθήθηκαν μέχρι που διαμόρφωσε ένα νέο σχέδιο. Γνωρίζοντας την αγάπη των Αιγυπτίων για τα ζώα -ιδιαίτερα για τις γάτες- ο Καμβύσης Β' έβαλε τους στρατιώτες του να μαζέψουν όλα τα αδέσποτα και άγρια ζώα που μπορούσαν να βρουν και τους έβαλε να ζωγραφίσουν στις ασπίδες τους την εικόνα της Μπαστέτ, της δημοφιλούς αιγυπτιακής θεάς των γατών. Στη συνέχεια οι Πέρσες οδήγησαν τα ζώα μπροστά τους στα τείχη του Πηλούσιου και οι Αιγύπτιοι, φοβούμενοι μήπως πληγώσουν τα ζώα ή εξοργίσουν τη θεά τους, παραδόθηκαν.

Ο Καμβύσης Β' λέγεται ότι διέταξε μια θριαμβευτική πορεία στο σημείο κατά την οποία πέταξε γάτες από ένα σάκο στα πρόσωπα των Αιγυπτίων με περιφρόνηση. Πήρε τον Ψαμμήτιχο Γ΄, τη βασιλική οικογένεια και χιλιάδες άλλους πίσω στην πρωτεύουσά του, τα Σούσα, όπου οι περισσότεροι στη συνέχεια θανατώθηκαν. Ο Ψαμμητιχός Γ' έζησε ως μέλος της ακολουθίας του Πέρση βασιλιά μέχρι που ανακαλύφθηκε ότι υποκινούσε εξέγερση και εκτελέστηκε.

Με τον θάνατό του, η 26η Δυναστεία - και η Τρίτη Μεταβατική Περίοδος - έφτασε στο τέλος της. Οι Πέρσες θα κυβερνούσαν την Αίγυπτο κατά την 27η και 31η δυναστεία και θα αποτελούσαν συνεχή απειλή κατά την 28η-30η δυναστική περίοδο. Μετά τη μάχη του Πηλούσιου, εκτός από σύντομες περιόδους, η Αίγυπτος έπαψε να είναι αυτόνομο έθνος. Οι Πέρσες την κατείχαν σποραδικά μέχρι τον ερχομό του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 331 π.Χ., και μετά τον θάνατό του, η χώρα κυβερνήθηκε από την ελληνική δυναστεία των Πτολεμαίων μέχρι την προσάρτησή της από τη Ρώμη το 30 π.Χ.