Ακούστε αυτό το άρθρο 
Το Νέο Βασίλειο (περ. 1570- περ. 1069 π.Χ.) είναι η εποχή της αιγυπτιακής ιστορίας που ακολούθησε τη διάσπαση της Δεύτερης Μεταβατικής Περιόδου (περ. 1782-1570 π.Χ.) και προηγήθηκε της διάλυσης της κεντρικής κυβέρνησης στην αρχή της Τρίτης Μεταβατικής Περιόδου (περ. 1069- 525 π.Χ.). Αυτή είναι η εποχή της Αυτοκρατορικής Αιγύπτου.
Είναι η πιο δημοφιλής εποχή της αιγυπτιακής ιστορίας στις μέρες μας με τους πιο γνωστούς φαραώ της 18ης Δυναστείας, όπως η Χατσεπσούτ, ο Τουθμόσης Γ', ο Αμενχοτέπ Γ', ο Ακενατόν και η σύζυγός του Νεφερτίτη, ο Τουταγχαμών, εκείνοι της 19ης Δυναστείας, όπως ο Σέτι Α', ο Ραμσής Β' (ο Μέγας) και ο Μερενπτά, και της 20ής Δυναστείας, όπως ο Ραμσής Γ'.
Kατά τη διάρκεια του νέου βασιλείου οι Αιγύπτιοι ηγεμόνες ήταν γνωστοί ως "φαραώ", που σημαίνει "Μεγάλος Οίκος", η ελληνική λέξη από το αιγυπτιακό Per-a-a, τον προσδιορισμό της βασιλικής κατοικίας. Πριν από το Νέο Βασίλειο οι Αιγύπτιοι μονάρχες ήταν γνωστοί απλώς ως "βασιλείς" και τους απευθύνονταν ως "Μεγαλειότατε". Το γεγονός ότι η λέξη "φαραώ" χρησιμοποιείται τόσο συχνά για να αναφερθεί σε οποιονδήποτε Αιγύπτιο ηγεμόνα από οποιαδήποτε εποχή πιστοποιεί τον αντίκτυπο που είχε το Νέο Βασίλειο στη σύγχρονη κατανόηση της αιγυπτιακής ιστορίας.
Το Νέο Βασίλειο είναι η πιο πλήρως τεκμηριωμένη περίοδος της αιγυπτιακής ιστορίας. Ο αλφαβητισμός είχε επεκταθεί κατά τη διάρκεια του Μέσου Βασιλείου (2040-1782 π.Χ.) και της Δεύτερης Μεταβατικής Περιόδου, έτσι ώστε, κατά την εποχή του Νέου Βασιλείου, περισσότεροι άνθρωποι έγραφαν και έστελναν επιστολές. Επιπλέον, η Αίγυπτος είχε πλέον επαφή με άλλες ξένες δυνάμεις μέσω διπλωματικών σχέσεων και εμπορίου, γεγονός που απαιτούσε γραπτά συμβόλαια, συνθήκες, επιστολές μεταξύ βασιλιάδων και αγοραπωλησίες. Η λειτουργία της αυτοκρατορίας απαιτούσε επίσης ένα μεγάλο γραφειοκρατικό δίκτυο το οποίο, φυσικά, παρήγαγε τεράστιο όγκο γραπτού υλικού, μεγάλο μέρος του οποίου σώζεται ακόμη.
Κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Μεταβατικής Περιόδου οι ξένοι βασιλείς, γνωστοί ως Υξώς, κυβέρνησαν στην Κάτω Αίγυπτο από την Άβαρις, η πρώτη φορά που "ξένοι" κατάφεραν να συγκεντρώσουν το είδος του πλούτου και της δύναμης που τους επέτρεπε να γίνουν πολιτική δύναμη στην Αίγυπτο. Οι Υξώς εκδιώχθηκαν από τον Αχμόσε Α' (περ. 1570-1544 π.Χ.), ιδρυτή της 18ης Δυναστείας και της περιόδου του Νέου Βασιλείου, ο οποίος άρχισε αμέσως να διασφαλίζει και, στη συνέχεια, να επεκτείνει τα σύνορα της Αιγύπτου για να παρέχει μια ουδέτερη ζώνη έναντι περαιτέρω εισβολών.
Οι μεταγενέστεροι φαραώ, κυρίως ο Τουθμόσης Γ', επέκτειναν αυτές τις ρυθμιστικές ζώνες σε αυτοκρατορία. Αυτή η αυτοκρατορία θα αναβάθμιζε τη θέση της Αιγύπτου στη διεθνή σκηνή, καθιστώντας την μέλος του συνασπισμού που οι σύγχρονοι ιστορικοί αποκαλούν "Λέσχη των Μεγάλων Δυνάμεων" μαζί με την Ασσυρία, τη Βαβυλώνα, το Νέο Βασίλειο των Χετταίων και το Βασίλειο των Μιτάνι, οι οποίοι συμμετείχαν σε εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις.
Η 18η, η 19η και οι αρχές της 20ής Δυναστείας έφεραν την Αίγυπτο στο απόγειο της δύναμής της, αλλά κατά το τελευταίο μέρος της 20ής Δυναστείας (γνωστή ως περίοδος των Ραμσίδων) η δύναμη αυτή άρχισε να φθίνει, καθώς οι ιερείς του Άμμωνα απέκτησαν μεγαλύτερο πλούτο και επιρροή και η θέση του φαραώ αποδυναμώθηκε. Η δύναμη της λατρείας του Άμμωνα μπορεί να εκτιμηθεί καλύτερα από το μέγεθος του ναού του θεού στο Καρνάκ, στον οποίο συνέβαλε κάθε ηγεμόνας του Νέου Βασιλείου. Μέχρι το τέλος του Νέου Βασιλείου υπήρχαν πάνω από 80.000 ιερείς που απασχολούνταν μόνο στο ναό της Θήβας, χωρίς να υπολογίζονται άλλες πόλεις σε διάφορες περιοχές. Οι πιο αξιοσημείωτοι από αυτούς τους ιερείς ήταν πλουσιότεροι και είχαν περισσότερη γη από τον φαραώ.
Η ενότητα και η δύναμη που χαρακτήριζε σταθερά την 18η και την 19η δυναστεία χάθηκε κατά τη διάρκεια της 20ής. Το Νέο Βασίλειο έληξε όταν οι ιερείς του Άμμωνα έγιναν αρκετά ισχυροί ώστε να επιβάλουν την εξουσία τους στη Θήβα και να μοιράσουν τη χώρα μεταξύ της δικής τους κυριαρχίας και της κυριαρχίας του φαραώ στην πόλη Πι Ραμεσέ. Με την απώλεια μιας ισχυρής κεντρικής κυβέρνησης και ενός ισχυρού μονάρχη, η Αίγυπτος εισήλθε στην εποχή που είναι γνωστή ως Τρίτη Μεταβατική Περίοδος, η οποία χαρακτηρίζεται από μια σταθερή πτώση της ισχύος και ολοκληρώνεται με την περσική εισβολή στην Αίγυπτο το 525 π.Χ.
Αρχή του Νέου Βασιλείου
Το Μέσο Βασίλειο ήταν μια εποχή ενότητας και ευημερίας, η οποία διαλύθηκε κατά τη διάρκεια της 13ης Δυναστείας, έτσι ώστε γύρω στο 1782 π.Χ. μια νέα δύναμη κατάφερε να ανέλθει στο βόρειο τμήμα της Αιγύπτου, αυτή των Υξώς. Οι Υξώς ήταν σημιτικοί λαοί που δημιούργησαν μια έδρα εξουσίας στην Άβαρις της Κάτω Αιγύπτου, ενώ, ταυτόχρονα, το Βασίλειο του Κους αναδύθηκε στο νότο, στην Άνω Αίγυπτο. Οι δύο αυτές δυνάμεις μπόρεσαν να εδραιωθούν τόσο σταθερά λόγω της παραμέλησης του τελευταίου μέρους της 13ης δυναστείας. Η κυριαρχία των Υξώς και, σε μικρότερο βαθμό, η άνοδος του Κους, χαρακτηρίζουν την εποχή που οι μελετητές του 19ου και 20ού αιώνα μ.Χ. ονόμασαν Δεύτερη Μεταβατική Περίοδο.
Αν και οι Αιγύπτιοι συγγραφείς του Νέου Βασιλείου, και αργότερα, θα χαρακτήριζαν την εποχή των Υξώς ως εποχή χάους και καταστροφής, το αρχαιολογικό αρχείο - καθώς και στοιχεία από την εποχή - δείχνουν ότι πρόκειται για λογοτεχνική υπερβολή που αποσκοπεί στην αντιπαράθεση του μεγαλείου μιας ισχυρής, ενωμένης χώρας (όπως επικράτησε στο Νέο Βασίλειο) με τη διχόνοια που προηγήθηκε.
Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι υπήρχε μια εγκάρδια, αν όχι θερμή, σχέση μεταξύ των ξένων βασιλέων της Άβαρις και των Αιγυπτίων ηγεμόνων της Θήβας μέχρι να ξεσπάσουν οι πόλεμοι που οδήγησαν τελικά στην εκδίωξη των Υξώς από την Αίγυπτο. Περαιτέρω, οι Υξώς εισήγαγαν μια σειρά από πολιτιστικές καινοτομίες, ιδίως στον τομέα του πολέμου, τις οποίες οι Αιγύπτιοι χρησιμοποίησαν για την οικοδόμηση της αυτοκρατορίας τους. Οι μελετητές Brier και Hobbs γράφουν:
Όσο κι αν οι Αιγύπτιοι ήταν ευχαριστημένοι με την εκδίωξη των Υξώς, όφειλαν μεγάλο χρέος στους πρώην κατακτητές τους. Η Αίγυπτος έμαθε για τα άρματα και τα άλογα από τους Υξώς μαζί με το μυστικό της παραγωγής ορείχαλκου, ενός μετάλλου πιο σκληρού από τον χαλκό τους. Οι μάχες εναντίον των Υξώς οδήγησαν επίσης την Αίγυπτο να κοιτάξει για πρώτη φορά πέρα από τα βόρεια σύνορά της και, με έναν καλύτερα εξοπλισμένο βραχίονα, να κυριαρχήσει τελικά στη Μέση Ανατολή. (27)
Ο πόλεμος με τους Υξώς ξεκίνησε όταν ο Αιγύπτιος βασιλιάς Σεκενένρε Τάα (γνωστός και ως Τα'Ο) ερμήνευσε ένα μήνυμα του βασιλιά των Υξώς Απέπι ως πρόκληση και προχώρησε σε πόλεμο μαζί του. Ο Τα'Ο σκοτώθηκε, πιθανότατα στη μάχη, και τoν αγώνα ανέλαβε ο Καμόσε της Θήβας (πιθανότατα ο γιος του Τα'Ο), ο οποίος επωμίσθηκε τη νίκη επί των Υξώς αφού κατέστρεψε την πόλη Άβαρις.
Οι μεταγενέστερες επιγραφές της εποχής και τα αρχαιολογικά αρχεία δείχνουν ότι η Άβαρις ήταν ακόμη προπύργιο των Υξώς την εποχή του επόμενου βασιλιά, του Αχμόσε Α΄, ο οποίος έδωσε τρεις μάχες για να την καταλάβει και έδιωξε τους Υξώς πρώτα στην Παλαιστίνη και στη συνέχεια στη Συρία. Με την ήττα των ξένων βασιλέων και την εκδίωξή τους από την Αίγυπτο, ο Αχμόσε Α' αποκατέστησε τα σύνορά του, απώθησε τους Κουσίτες νοτιότερα, από την πόλη των Θηβών ενοποίησε τη χώρα υπό την κυριαρχία του και έτσι ξεκίνησε η περίοδος του Νέου Βασιλείου.
Η 18η Δυναστεία
Ο Αχμόσε Α΄ κατανόησε ότι οι Υξώς είχαν καταφέρει να εδραιωθούν τόσο σταθερά επειδή τους το είχαν επιτρέψει οι προηγούμενοι Αιγύπτιοι μονάρχες. Αποφάσισε, λοιπόν, να δημιουργήσει ρυθμιστικές ζώνες γύρω από την Αίγυπτο για να εξασφαλίσει τα σύνορα και να οχυρώσει παραμελημένους οικισμούς σε καίρια σημεία για τη φύλαξη της χώρας. Ο αγώνας του Αχμόσε Α΄ κατά των Υξώς έφερε τον ίδιο και τον στρατό του σε επαφή με τις περιοχές της Παλαιστίνης και της Συρίας, όπου συνέχισε τις εκστρατείες του, καθώς και να ηγείται στρατιωτικών εκστρατειών νότια κατά του Βασιλείου του Κους στη Νουβία. Όταν πέθανε, είχε ήδη εδραιώσει την κυριαρχία του και είχε εξασφαλίσει τη χώρα αφήνοντας μια σταθερή πολιτική και οικονομική κατάσταση στον διάδοχό του Αμενχοτέπ Α΄ (περ. 1541-1520 π.Χ.).
Ο Αμενχοτέπ Α΄ διατήρησε την πολιτική του πατέρα του και τον μιμήθηκε ως βασιλιάς-πολεμιστής στις επιγραφές, αλλά πιθανότατα ηγήθηκε μόνο εκστρατειών στη Νουβία. Δεν υπάρχουν αναφορές ότι οδήγησε εκστρατείες στην Παλαιστίνη ή τη Συρία, αλλά μπορεί να το έκανε, καθώς οι περιοχές αυτές παρέμειναν ασφαλείς κατά τη διάρκεια της βασιλείας του και του διαδόχου του. Ο Αμενχοτέπ Α΄ είναι περισσότερο γνωστός για τη συμβολή του στις τέχνες και τις θρησκευτικές εξελίξεις. Το Βιβλίο του Ερχομού της Ημέρας (γνωστότερο ως Το Αιγυπτιακό Βιβλίο των Νεκρών) έλαβε την τελική του μορφή επί της βασιλείας του και ήταν ο προστάτης της αποικίας καλλιτεχνών της Ντέιρ ελ-Μεντίνα, του χωριού που ήταν υπεύθυνο για τις εργασίες που έγιναν στους τάφους στην Κοιλάδα των Βασιλέων, όπου ήταν θαμμένοι οι μεγάλοι φαραώ.
Επικέντρωσε τις προσπάθειές του στη δημιουργία ναών, στηλών και στην εξασφάλιση των συνόρων, αλλά δεν έκανε καμία σοβαρή προσπάθεια επέκτασης της επικράτειας της Αιγύπτου. Μετά το θάνατό του θεοποιήθηκε ως θεός των τεχνιτών της Ντέιρ ελ-Μεντίνα και λατρεύτηκε από μια ταφική λατρεία στο όνομά του. Τον διαδέχτηκε ο Τουθμόσης Α΄ (1520-1492 π.Χ.), ο οποίος ξεκίνησε αμέσως εκστρατείες για τη διεύρυνση της εμβέλειας της Αιγύπτου.
Ο Τουθμόσης Α' κατέστειλε μια εξέγερση στη Νουβία που ξέσπασε λίγο μετά την άνοδό του στο θρόνο, σκοτώνοντας προσωπικά τον βασιλιά της Νουβίας και κρεμώντας το σώμα του από την πλώρη του πλοίου του ως προειδοποίηση για άλλους επαναστάτες. Στη συνέχεια επέκτεινε την εξουσία της Αιγύπτου στη Νουβία νοτιότερα, προτού στρέψει την προσοχή του στην Παλαιστίνη και τη Συρία. Πρόσθεσε στον μεγάλο ναό του Καρνάκ στη Θήβα και ανήγειρε πολυάριθμους άλλους ναούς και μνημεία σε ολόκληρη την Αίγυπτο. Τον διαδέχθηκε ο Τουθμόσης Β΄ (1492-1479 π.Χ.) για τη βασιλεία του οποίου ελάχιστα είναι γνωστά, διότι επισκιάστηκε αμέσως από την ισχυρότερη ετεροθαλή αδελφή του Χατσεπσούτ.
Ο Τουθμόσης Β΄ ήταν γιος του Τουθμόση Α΄ από μια κατώτερη βασίλισσα, ενώ η Χατσεπσούτ ήταν η νόμιμη κόρη του Τουθμόση Α΄ και, σύμφωνα με τις επιγραφές της, η διορισμένη κληρονόμος του. Ο Τουθμόσης Β΄ παντρεύτηκε την Χατσεπσούτ για να εξασφαλίσει τη διαδοχή του μετά το θάνατο του Τουθμόση Α΄, αλλά δεν σώζονται αρχεία που να υποδηλώνουν ότι είχε ποτέ πραγματική εξουσία. Μπορεί να διέταξε στρατιωτικές εκστρατείες στη Συρία, αλλά δεν ηγήθηκε ο ίδιος σε καμία και στην πραγματικότητα πιστεύεται ότι οι εκστρατείες αυτές ανατέθηκαν από την ετεροθαλή αδελφή/σύζυγό του.
Η Χατσεπσούτ (1479-1458 π.Χ.) είναι από τους πιο ισχυρούς και επιτυχημένους μονάρχες του Νέου Βασιλείου. Απέκτησε ένα παιδί με τον Τουθμόση Β΄ και αυτός απέκτησε άλλο ένα από μια ανήλικη σύζυγο την οποία όρισε ως διάδοχο, τον Τουθμόση Γ΄ (1458-1425 π.Χ.). Η Χατσεπσούτ ονομάστηκε αντιβασιλέας της Αιγύπτου μετά τον θάνατο του Τουθμόση Β΄ και φαινομενικά συγκυβέρνησε με τον μικρό Τουθμόση Γ΄, παρ' όλα αυτά, αυτή ήταν η δύναμη πίσω από τη βασιλεία του συζύγου της και συνέχισε να κάνει ό,τι θεωρούσε καλύτερο μετά τον θάνατό του.
Η Χατσεπσούτ είναι υπεύθυνη για τα περισσότερα οικοδομικά έργα από οποιονδήποτε άλλο Αιγύπτιο ηγεμόνα εκτός από τον Ραμσή τον Μέγα (1279-1213 π.Χ.). Οργάνωσε και ανέθεσε την πιο επιτυχημένη εκστρατεία στη Γη του Πουντ, συνέβαλε με δικά της έργα στο ναό του Καρνάκ και κυβέρνησε ειρηνικά με τη Νουβία στα νότια. Τα οικοδομικά της έργα ήταν τόσο όμορφα και τόσο πολυάριθμα, ώστε οι μεταγενέστεροι φαραώ τα διεκδίκησαν ως δικά τους. Μπόρεσαν να το κάνουν αυτό επειδή, κάποια στιγμή γύρω στο 1458 π.Χ., το όνομα της Χατσεπσούτ αφαιρέθηκε από όλα τα μνημεία της, συμπεριλαμβανομένου του θαυμαστού συγκροτήματός της στο Ντέιρ ελ Μπαχρί.
Δεν είναι σαφές γιατί αφαιρέθηκε το όνομά της ή από ποιον, αλλά φαίνεται ότι ήταν έργο του διαδόχου της Τουθμόση Γ', ο οποίος προσπάθησε να σβήσει τη βασιλεία μιας γυναίκας φαραώ προκειμένου να διατηρήσει τους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων στον πολιτισμό. Ίσως θεώρησε ότι μια ισχυρή και επιτυχημένη γυναίκα ηγεμόνας θα ενδυνάμωνε και άλλες γυναίκες να επιδιώξουν την εξουσία και έτσι να διαταράξουν τη φυσική ισορροπία.
Το 1458 π.Χ. ο Τουθμόσης Γ' παρέλαβε ένα ευημερούν και σταθερό έθνος και δεν άργησε να ξεκινήσει να το βελτιώνει. Ο Τουθμόσης Γ' είναι αυτός που δημιουργεί την αιγυπτιακή αυτοκρατορία, η οποία θα συνεχιζόταν από τους διαδόχους του. Χρησιμοποίησε το πολεμικό άρμα που κληρονόμησε από τους Υξώς, καθώς και χάλκινα όπλα και ανώτερες τακτικές, για να νικήσει τα γύρω έθνη και να επεκτείνει την επικράτεια της Αιγύπτου περισσότερο από όσο είχε φτάσει ποτέ στο παρελθόν.
Μέσα σε 20 χρόνια ηγήθηκε τουλάχιστον 17 διαφορετικών στρατιωτικών εκστρατειών , μετατρέποντας βασίλεια από τη Λιβύη έως τη Συρία σε αιγυπτιακούς υπηκόους και επεκτείνοντας τον έλεγχο της Αιγύπτου στο νότο από την περιοχή γύρω από τη Μπούχεν έως την Κουργκούς. Οι επιγραφές και τα μνημεία του αφηγούνται την ιστορία του τόσο ολοκληρωμένα που θεωρείται ένας από τους καλύτερα τεκμηριωμένους ηγεμόνες στην αιγυπτιακή ιστορία μετά τον Ραμσή Β'.
Τον διαδέχθηκε ο γιος του Αμενχοτέπ Β΄ (1425-1400 π.Χ.), ο οποίος, όπως και ο πατέρας του, κληρονόμησε ένα ισχυρό και ασφαλές βασίλειο και το βελτίωσε. Δεν ήταν τόσο δραστήριος σε στρατιωτικές εκστρατείες όσο ο πατέρας του, αλλά ανέθεσε πολυάριθμα οικοδομικά έργα και συνήψε συνθήκες ειρήνης και εμπορικά έγγραφα με άλλα έθνη, όπως οι Μιτάννι. Ο διάδοχός του, ο Τουθμόσης Δ΄ (1400-1390 π.Χ.), συνέχισε την πολιτική του. Ο Τουθμόσης Ε' θεωρείται σφετεριστής, παρόλο που είναι ο νόμιμος γιος του Αμενχοτέπ Β', με βάση τις ερμηνείες της περίφημης Στήλης των Ονείρων του, η οποία αφηγείται την ιστορία του πώς ανέβηκε στο θρόνο. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο φαραώ που αποκατέστησε τη Μεγάλη Σφίγγα στη Γκίζα.
Τον διαδέχεται ο Αμενχοτέπ Γ΄ (1386-1353 π.Χ.), ο οποίος θεωρείται επίσης ένας από τους πιο επιτυχημένους και ισχυρούς ηγεμόνες της Αιγύπτου. Ο Αμενχοτέπ Γ' βασίλευσε στην Αίγυπτο σε ένα από τα υψηλότερα σημεία της πολιτιστικά, πολιτικά και οικονομικά. Η βασιλεία του είναι από τις πιο πλούσιες στην ιστορία της Αιγύπτου και χρησιμοποιούσε συστηματικά τον πλούτο του στις συναλλαγές του με άλλες χώρες για να τις πείσει να κάνουν αυτό που ήθελε. Διατήρησε μια σταθερή διακυβέρνηση της χώρας, επέκτεινε τα σύνορά της και αφιερώθηκε στις τέχνες και τα οικοδομικά έργα. Πολλά από τα πιο εντυπωσιακά αιγυπτιακά μνημεία προέρχονται από τη βασιλεία του.
Κατά τη διάρκεια της εποχής του, ωστόσο, οι ιερείς του Άμμωνα άρχισαν να αποκτούν όλο και περισσότερο πλούτο. Κατείχαν περισσότερη γη από τον βασιλιά και τη χρησιμοποιούσαν για να πλουτίσουν περισσότερο. Ο Αμενχοτέπ Γ' προσπάθησε να καταστείλει την αυξανόμενη δύναμή τους ευθυγραμμιζόμενος με έναν δευτερεύοντα θεό, τον Ατέν, που αντιπροσωπευόταν από έναν ηλιακό δίσκο.
Φαίνεται ότι πίστευε ότι η δύναμη του φαραώ πίσω από τη λατρεία του Ατέν θα αύξανε το κύρος αυτών των ιερέων εις βάρος εκείνων του Άμμωνα. Το σχέδιό του δεν πέτυχε, αλλά ανέδειξε τον θεό Ατέν, ο οποίος θα είχε εξέχουσα θέση στη βασιλεία του γιου και διαδόχου του Αμενχοτέπ.
Ο Αμενχοτέπ Δ' είναι περισσότερο γνωστός ως Ακενατόν (1353-1336 π.Χ.), ο φαραώ που φημίζεται για την καθιέρωση του μονοθεϊσμού στην Αίγυπτο και την εξορία των παλαιών θεών. Η περίοδος της βασιλείας του έχει μείνει γνωστή ως περίοδος της Αμάρνας, επειδή η αιγυπτιακή πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από τη Θήβα στη σημερινή Αμάρνα. Ανέβηκε στο θρόνο ως Αμενχοτέπ Δ' αλλά, κατά το τέταρτο ή πέμπτο έτος της βασιλείας του, άλλαξε το όνομά του σε Ακενατόν, κατήργησε την παλιά θρησκεία -ιδίως τη λατρεία του Άμμωνα- και ανέδειξε το θεό Ατέν στη θέση του μοναδικού αληθινού θεού.
Μόνο η λατρεία του Ατέν θεωρήθηκε νόμιμο θρησκευτικό σώμα- όλοι οι ναοί των άλλων θεών έκλεισαν και η λατρεία τους απαγορεύτηκε. Στον μεγάλο ναό του Άμμωνα στο Καρνάκ, τον οποίο επίσης έκλεισε, ανήγειρε έναν ναό του Ατέν. Ο Ακενατόν μετέφερε την πρωτεύουσα από τη Θήβα σε μια νέα πόλη που είχε χτίσει, την Ακετατόν, στην οποία αποσύρθηκε και παραμέλησε σε μεγάλο βαθμό τις κρατικές υποθέσεις. Η σύζυγός του ήταν η περίφημη Νεφερτίτη (περ. 1370-1336 π.Χ.), γνωστή για τη θαυμάσια προτομή που δημιούργησε ο γλύπτης Τουθμόσης.
Οι μεταρρυθμίσεις του Ακενατόν έχουν θεωρηθεί εδώ και καιρό ως μια ειλικρινής προσπάθεια θρησκευτικής μεταρρύθμισης, αλλά μπορεί απλώς να ήταν η πιο αποτελεσματική του λύση στο πρόβλημα της αυξανόμενης δύναμης της λατρείας του Άμμωνα. Όπως σημειώθηκε, οι ιερείς του Άμμωνα αποτελούσαν αιτία ανησυχίας για τον πατέρα του Ακενατόν, οι προσπάθειες του οποίου για τον περιορισμό της λατρείας απέτυχαν. Ο Ακενατόν εξουδετέρωσε αποτελεσματικά τη δύναμη των ιερέων θέτοντας εκτός νόμου τη λατρεία τους και εξορίζοντας τον θεό τους.
Μετά τον θάνατο του Ακενατόν τον διαδέχθηκε ο νεαρός γιος του Τουταγχατών, ο οποίος άλλαξε γρήγορα το όνομά του σε Τουταγχαμών (1336-1327 π.Χ.), μετέφερε την πρωτεύουσα πίσω στη Μέμφιδα, αποκατέστησε το θρησκευτικό κέντρο της Θήβας (το οποίο είχε επίσης πολιτική σημασία), άνοιξε ξανά τους ναούς και επανέφερε την παλιά θρησκεία στην Αίγυπτο. Αν και ξεκίνησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις που σταθεροποίησαν τη χώρα, είναι περισσότερο γνωστός για τον υπέροχο τάφο του που ανακαλύφθηκε το 1922 από τον Χάουαρντ Κάρτερ. Ο Τουταγχαμών ήταν παντρεμένος με την ετεροθαλή αδελφή του, την Άνκσεναμούν, μέχρι τον θάνατό του σε ηλικία περίπου 18 ετών.
Η Άνκσεναμούν μπορεί στη συνέχεια να παντρεύτηκε τον βεζίρη Άι (πιθανώς 1324-1320 π.Χ.), η οποία, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, διαδέχθηκε τον Τουταγχαμών ή μπορεί να προσπάθησε να κυβερνήσει μόνη της. Μια επιστολή της προς τον Χετταίο βασιλιά Σουπιλουλιούμα Α' (1344-1322 π.Χ.) ζητά έναν από τους γιους του σε γάμο, τον οποίο θα έκανε Αιγύπτιο βασιλιά. Αυτός ο γιος στάλθηκε από τον βασιλιά, αλλά δολοφονήθηκε όταν έφτασε στην Αίγυπτο και έχει προταθεί ότι αυτό έγινε είτε από τον Άι είτε από τον Χορεμχέμπ. Όποιος και αν ήταν ο ρόλος του Άι στη διαδοχή, η Ανκσεναμούν εξαφανίζεται λίγο μετά το θάνατο του Τουταγχαμών και ο στρατηγός Χορεμχέμπ έρχεται στην εξουσία, αφιερώνοντας τον εαυτό του στην αποκατάσταση της Αιγύπτου στην προηγούμενη δόξα της.
Ο Χορεμχέμπ (1320-1295 π.Χ.) κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να εξαφανίσει τους βασιλείς της περιόδου Αμάρνα από την αιγυπτιακή ιστορία, καταστρέφοντας όλα τα μνημεία και τις επιγραφές του Ακενατόν, συμπεριλαμβανομένης της κατεδάφισης του ναού του στο Καρνάκ τόσο επιμελώς ώστε να μην απομείνει κανένα ίχνος του. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι μεταγενέστεροι ιστορικοί έμαθαν για τις μεταρρυθμίσεις του Ακενατόν ήταν επειδή ο Χορεμχέμπ χρησιμοποίησε τα κατεστραμμένα μνημεία, τις στήλες και τις επιγραφές ως συμπληρωματικό υλικό σε άλλα έργα.
Ο Χορεμχέμπ υπερασπίστηκε την παλιά θρησκεία και τις παραδόσεις της αρχαίας Αιγύπτου. Υπό τη βασιλεία του Ακενατόν οι σχέσεις με άλλα έθνη και οι υποδομές της ίδιας της Αιγύπτου είχαν παραμεληθεί. Ο Χορεμχέμπ επανέφερε την Αίγυπτο στο παλιό της ανάστημα, αν και δεν μπόρεσε να την ανεβάσει στο ύψος που είχε γνωρίσει υπό τον Αμενχοτέπ Γ΄. Πέθανε χωρίς διάδοχο και τον διαδέχτηκε ο βεζίρης του Παραμές, ο οποίος πήρε το όνομα του Ραμσής Α΄ (1292-1290 π.Χ.) που ξεκίνησε τη 19η δυναστεία.
Η 19η Δυναστεία
Ο Ραμσής Α΄ ήταν ηλικιωμένος όταν ανέβηκε στο θρόνο και αρκετά γρήγορα διόρισε το γιο του, Σέτι Α΄, ως διάδοχο. Ο Ραμσής Α΄ συνέχισε το έργο που είχε ξεκινήσει ο Χορεμχέμπ με την ανοικοδόμηση των ναών και των ιερών της Αιγύπτου και την προσθήκη του μεγάλου ναού του Άμμωνα στο Καρνάκ. Εξουσιοδότησε τον Σέτι Α΄ να πραγματοποιήσει στρατιωτικές αποστολές για να ανακτήσει εδάφη που χάθηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ακενατόν.
Όταν πέθανε, ο Σέτι Α΄ (1290-1279 π.Χ.) ανέβηκε στον θρόνο και συνέχισε την αναμόρφωση και την αναζωογόνηση της Αιγύπτου, προσθέτοντας τις δικές του πινελιές στο μεγάλο έργο στο Καρνάκ και προετοιμάζοντας τον διάδοχό του για την εξουσία. Ο γιος του, ο Ραμσής Β΄ (γνωστός ως ο Μέγας, 1279-1213 π.Χ.) είναι ο πιο γνωστός φαραώ της Αιγύπτου στη σύγχρονη εποχή, λόγω της μακράς σύνδεσής του με τον ανώνυμο Αιγύπτιο ηγεμόνα στο βιβλίο της Εξόδου και της απεικόνισής του στις κινηματογραφικές μεταφορές της ιστορίας αυτής.
Ο πραγματικός Ραμσής Β΄ δεν ήταν ο φαραώ της ιστορίας της Εξόδου και υπάρχουν πολλά πολύ ισχυρά επιχειρήματα που το διευκρινίζουν αυτό. Μεταξύ αυτών είναι το γεγονός ότι, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο φαραώ στην ιστορία, ο Ραμσής Β΄ τεκμηρίωσε διεξοδικά τη βασιλεία του. Αυτός ο βασιλιάς άφησε πίσω του περισσότερα μνημεία και επιγραφές από οποιονδήποτε άλλον και όμως πουθενά σε κανένα από αυτά δεν υπάρχει καμία αναφορά για Εβραίους σκλάβους, πληγές ή τη μαζική μετανάστευση πάνω από 600.000 ανθρώπων από την Αίγυπτο.
Ο Ραμσής Β' νίκησε τους Χετταίους στη μάχη του Καντές το 1274 π.Χ., ένα κατόρθωμα για το οποίο ήταν πολύ περήφανος (αν και η μάχη ήταν περισσότερο ισόπαλη), και υπέγραψε την πρώτη συνθήκη ειρήνης στον κόσμο. Σταμάτησε επίσης μια εισβολή των λαών της θάλασσας και εξασφάλισε τη χώρα από περαιτέρω επιθέσεις. Συνήθως απεικονίζεται ως ένας μεγάλος κυνηγός και βασιλιάς-πολεμιστής, μια εικόνα που ενθάρρυνε, παρόλο που οδήγησε λίγες, αν όχι καθόλου, εκστρατείες μετά τον Καντές.
Η Αίγυπτος άκμασε υπό τη βασιλεία του Ραμσή Β΄. Ανέγειρε τόσα πολλά μνημεία και άφησε τόσες πολλές επιγραφές που δεν υπάρχει αρχαία τοποθεσία στη χώρα που να μην φέρει κάποια αναφορά στο όνομά του. Σε μια προσπάθεια, ίσως, να εξασφαλίσει τις βόρειες περιοχές της χώρας, μετέφερε την πρωτεύουσα από τη Θήβα σε μια νέα πόλη που έχτισε στην Άβαρις και την οποία ονόμασε Πι Ραμεσέ (επίσης γνωστή ως Πι Ραμές) και την οποία χώρισε σε συνοικίες αφιερωμένες σε έναν θεό, δύο αιγυπτιακές θεότητες και δύο ασιατικές, υποδηλώνοντας ότι προσπαθούσε να αναμείξει τον αιγυπτιακό πολιτισμό με αυτόν της Συρίας-Παλαιστίνης. Όποιο κι αν ήταν το κίνητρό του για τη μετακίνηση της πρωτεύουσας, αργότερα θα αποδεικνυόταν λάθος, καθώς επέτρεψε στους ιερείς της λατρείας του Άμμωνα στη Θήβα να εδραιώσουν την εξουσία σε σημείο που να ανταγωνίζονται τους φαραώ.
Ο Ραμσής Β' έζησε 96 έτη και, όταν πέθανε, ο λαός του δεν μπορούσε να θυμηθεί χρόνο κατά τον οποίο δεν ήταν βασιλιάς. Ο θάνατός του προκάλεσε ευρύ πανικό στον πληθυσμό που αντιμετώπιζε ένα μέλλον χωρίς τον Ραμσή Β΄ ως βασιλιά. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Μερενπτά (1213-1203 π.Χ.), ο οποίος ήταν σχεδόν 60 ετών όταν ανέβηκε στην εξουσία.
Ο Μερένπτα ήταν ο δέκατος τρίτος γιος του Ραμσή Β΄ και δεν ήταν ο επιλεγμένος διάδοχός του. Έγινε φαραώ μόνο επειδή όλοι οι αδελφοί του είχαν πεθάνει κατά τη διάρκεια της μακράς ζωής και βασιλείας του πατέρα τους. Ο Μερένπτα ευθυγραμμίστηκε γρήγορα με την εικόνα του πατέρα του ως βασιλιάς-πολεμιστής νικώντας τους Λίβυους στη μάχη και απωθώντας μια εισβολή των λαών της θάλασσας. Ο απολογισμός των εκστρατειών του περιλαμβάνει την περίφημη Στήλη του Μερένπτα, η οποία παρέχει την πρώτη αναφορά του λαού του Ισραήλ ως φυλής.
Τον διαδέχθηκε ο Αμενμές (1203-1200 π.Χ.), ο οποίος ήταν σφετεριστής που προσπαθούσε να πάρει την εξουσία από τον νόμιμο διάδοχο Σέτι Β΄ (1203-1197 π.Χ.). Ο Αμενμές ήταν πιθανότατα γιος του Μερένπτα αλλά όχι ο επιλεγμένος διάδοχος. Τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι ο Αμενμές προσπάθησε να σβήσει κάθε μαρτυρία του Σέτι Β', κατέλαβε την εξουσία στη Θήβα και επεκτάθηκε νότια μέσω της Νουβίας, και επέβαλε τη βασιλεία του στην τοπική αυλή. Η ημερομηνία θανάτου του είναι άγνωστη, αλλά εξαφανίζεται από τα αρχεία μετά το 1200 π.Χ., ενώ η βασιλεία του Σέτι Β' εκτείνεται έως το 1197 π.Χ.
Ακολούθησε τις εντολές του Μερενπτά και ξεκίνησε τα δικά του οικοδομικά έργα, συμπεριλαμβανομένων των βελτιώσεων και προσθηκών στο ναό του Καρνάκ. Τον διαδέχθηκε ο Μερενπτά Σιπτά (1197-1191 π.Χ.), ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο ως δεκάχρονος και πέθανε περίπου στην ηλικία των δεκαέξι ετών. Η μητριά του Τουοσρέτ (επίσης γνωστή ως Ταουσρέτ, 1191-1190 π.Χ.) βασίλευσε μαζί του ως αντιβασιλέας και τον διαδέχθηκε μετά το θάνατό του. Η Τουοσρέτ κυβέρνησε άλλα δύο χρόνια πριν πεθάνει και τη διαδέχθηκε ο Σετνάκχτε (1190-1186 π.Χ.), ένας σφετεριστής που ίδρυσε την 20ή Δυναστεία της Αιγύπτου.
Η 20ή Δυναστεία
Η εμφανής σύγχυση της διακυβέρνησης μετά τον θάνατο του Μερενπτά υποδηλώνει ότι η διαδοχή των Αιγυπτίων βασιλέων είχε διακοπεί επιτρέποντας στους σφετεριστές να αγνοήσουν τις προηγούμενες παραδόσεις. Αυτό θα αποτελούσε σοβαρή παραβίαση της έννοιας της μάατ (αρμονία, ισορροπία) αν είχε γίνει ανεκτό ή αν είχε συγχωρεθεί. Ο Αμενμές απέτυχε στις προσπάθειές του, αλλά ο Σετνάκχτε έγινε δεκτός- γεγονός που υποδηλώνει ότι ο Σετνάκχτε δεν ήταν όσο σφετεριστής θεωρούταν και ήταν πιθανότατα ένας από τους γιους του Σέτι Β'.
Ο Σετνάκχτε σταθεροποίησε την κυβέρνηση, αλλά τα αρχεία από τη βασιλεία του εμφανίζονται συγκεχυμένα. Μπορεί να απέτρεψε άλλη μια εισβολή των Λαών της Θάλασσας ή μπορεί απλώς να επαναλαμβάνοταν μια ιστορία σχετικά με το παρελθόν της Αιγύπτου. Τον διαδέχθηκε ο Ραμσής Γ΄ (1186-1155 π.Χ.), ο οποίος είναι γνωστός για την ήττα των Λαών της Θάλασσας και την εκδίωξή τους από τις ακτές της Αιγύπτου για τελευταία φορά. Οι επιγραφές του Ραμσή Γ' σχετικά με τη μάχη του με τους Λαούς της Θάλασσας ενθαρρύνουν τον ισχυρισμό ορισμένων μελετητών ότι ο Σετνάκχτε τους είχε πολεμήσει στο παρελθόν, αλλά ο ισχυρισμός αυτός δεν υποστηρίζεται ευρέως.
Ο Ραμσής Γ' είναι ο τελευταίος ισχυρός φαραώ του Νέου Βασιλείου. Η δύναμη των ιερέων του Άμμωνα συνέχισε να αυξάνεται από τη στιγμή που ο Χορεμχέμπ αναβίωσε την παλιά θρησκεία και η σταθερή άνοδός τους απέσπασε έσοδα και επιρροή μακριά από τον θρόνο. Όπως και την εποχή του Ακενατόν, οι ιερείς του Άμμωνα κατείχαν περισσότερη γη από τον φαραώ και διέθεταν μεγαλύτερη εξουσία στις επαρχίες. Η κατάσταση αυτή θα επιδεινωνόταν καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου των Ραμσίδων της 20ής δυναστείας.
Ο Ραμσής Γ' διατήρησε μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, εξασφάλισε τα σύνορα και διατήρησε την Αίγυπτο σε ευημερία, αλλά η αυτοκρατορία του ξέφευγε. Το αξίωμα του φαραώ της Αιγύπτου δεν απαιτούσε πλέον τον σεβασμό που είχε προηγουμένως, επειδή οι ιερείς του Άμμωνα εκπλήρωναν ήδη τον ρόλο του διαμεσολαβητή με τους θεούς. Ο Ραμσής Γ' τραυματίστηκε σε απόπειρα δολοφονίας που ενορχήστρωσε μία από τις κατώτερες συζύγους του και αργότερα πέθανε από τα τραύματά του. Ο διάδοχός του, ο Ραμσής Δ΄ (1155-1149 π.Χ.), ανέβηκε στο θρόνο μόνο επειδή είχαν πεθάνει τα μεγαλύτερα αδέλφια του. Έβαλε τα δυνατά του για να μιμηθεί τους μεγάλους φαραώ του παρελθόντος και πραγματοποίησε μια σειρά από οικοδομικά έργα, ενώ πάλευε να διατηρήσει τη συρρικνούμενη αυτοκρατορία, αλλά πέθανε μετά από μια σύντομη βασιλεία.
Στη συνέχεια τον διαδέχθηκε ο γιος του Ραμσής Ε΄ (1149-1145 π.Χ.), ο οποίος αγωνίστηκε να διατηρήσει την εξουσία απέναντι στους ιερείς του Άμμωνα και να κρατήσει ενωμένη την αυτοκρατορία. Ο διάδοχός του, ο Ραμσής ΣΤ΄ (1145-1137 π.Χ.), συνέχισε αυτόν τον αγώνα χωρίς μεγαλύτερη επιτυχία. Αντί για μεγάλα επιτεύγματα στη μάχη ή μνημειακά έργα, ο Ραμσής ΣΤ' είναι περισσότερο γνωστός στους σύγχρονους ιστορικούς για τον τάφο του - αλλά όχι για τα μεγάλα πλούτη που βρέθηκαν μέσα σε αυτόν. Όταν χτίστηκε ο τάφος του Ραμσή ΣΤ', οι εργάτες έθαψαν κατά λάθος τον προηγούμενο τάφο του Τουταγχαμών, κρατώντας τον ασφαλή από τους τυμβωρύχους μέχρι τον 20ό αιώνα μ.Χ.
Τον διαδέχθηκε ο Ραμσής Ζ΄ (1137-1130 π.Χ.), στη συνέχεια ο Ραμσής Η΄ (1130-1129 π.Χ.) για τον οποίο δεν είναι τίποτα γνωστό, στη συνέχεια ο Ραμσής ΙΧ (1129-1111 π.Χ.), ο Ραμσής Χ΄ (1111-1107 π.Χ.) και ο Ραμσής ΧΙ΄ (1107-1077 π.Χ.). Όλοι αυτοί οι φαραώ αγωνίστηκαν να διατηρήσουν την αυτοκρατορία μπροστά στις επιδρομές εξωτερικών δυνάμεων και στις εσωτερικές διαμάχες με τους ιερείς του Άμμωνα. Ένα επεισόδιο που σχετίζεται με αυτούς τους αγώνες, αν και δεν είναι καθόλου σαφές, έχει να κάνει με έναν άνδρα ονόματι Αμενχοτέπ, αρχιερέα του Άμμωνα, ο οποίος εκδιώχθηκε από το αξίωμά του από τον βεζίρη Πινεχάσι, ο οποίος στη συνέχεια αναγκάστηκε να διαφύγει νότια στη Νουβία.
Ο Αμενχοτέπ φαίνεται ότι αποκαταστάθηκε από τον Ραμσή ΧΙ" κατά τη διάρκεια της περιόδου που είναι γνωστή ως Whm Mswt (Wehum Mesut), η οποία κυριολεκτικά έχει να κάνει με την αναγέννηση του πολιτισμού, αλλά φαίνεται ότι ήταν η εποχή κατά την οποία η ισχύς της αιγυπτιακής μοναρχίας μειώθηκε ραγδαία. Αν και ορισμένα αρχαία θραύσματα αρχείων φαίνεται να δείχνουν ότι ο Αμενχοτέπ ο Αρχιερέας αποκαταστάθηκε στη θέση του στη Θήβα, άλλοι ισχυρίζονται ότι τον διαδέχθηκε ένας άλλος ιερέας με το όνομα Χερίνχορ, ο οποίος ήταν αρκετά ισχυρός ώστε να κυβερνήσει την Αίγυπτο από τη Θήβα, μοιράζοντας τη χώρα με τον Ραμσή ΙΑ΄. Σε αντίθεση με το υπόλοιπο Νέο Βασίλειο, τα αρχεία από αυτή την εποχή είναι λιγότερο πλήρη και πολλά είναι αποσπασματικά. Η μόνη πτυχή της εποχής που φαίνεται να είναι σαφής είναι ότι οι ιερείς του Άμμωνα είχαν πλέον αρκετή δύναμη ώστε να βασιλεύουν ως φαραώ από τη Θήβα.
Πτώση του Νέου Βασιλείου
Αυτή η διαίρεση της κυριαρχίας μεταξύ της Θήβας στην Άνω Αίγυπτο και της βασιλείας του Ραμσή ΙΑ΄ στην Κάτω Αίγυπτο είχε ως αποτέλεσμα το ίδιο είδος διχασμού που χαρακτήριζε την Πρώτη και τη Δεύτερη Μεταβατική Περίοδο. Και πάλι δεν υπήρχε ισχυρή κεντρική κυβέρνηση στην Αίγυπτο και οι πολιτικές του παρελθόντος που είχαν διατηρήσει την αυτοκρατορία δεν ήταν πλέον αποτελεσματικές. Η ιστορικός Μάργκαρετ Μπάνσον γράφει πώς οι Ραμσίδες φαραώ είχαν "λίγη στρατιωτική ή διοικητική επάρκεια" μετά τον Ραμσή Γ' και ότι "η 20ή Δυναστεία, και το Νέο Βασίλειο, καταστράφηκε όταν οι ισχυροί ιερείς του Άμμωνα δίχασαν το έθνος και σφετερίστηκαν τον θρόνο" (81).
Η απόφαση του Ραμσή Β' να μεταφέρει την πρωτεύουσα βόρεια στην Άβαρις αποδυνάμωσε την κυβέρνηση, εγκαταλείποντας τη Θήβα στους ιερείς. Αν και φαινομενικά η λατρεία του Άμμωνα ήταν υπό την εξουσία του φαραώ, στην πραγματικότητα η εξουσία βρισκόταν στα χέρια της παράταξης που διέθετε τον μεγαλύτερο πλούτο και επιρροή. Οι ιερείς του Άμμωνα ήταν σε θέση να αποκτούν τεράστιες ποσότητες γης και να επωφελούνται από αυτές χωρίς καμία παρέμβαση από τους φαραώ που βρίσκονταν πλέον τόσο μακριά στο βορρά.
Αυτοί οι ιερείς ήταν σε θέση να συγκεντρώσουν πλούτο εξ αρχής λόγω του τρόπου με τον οποίο ο θεός Άμμωνας είχε γίνει αντιληπτός. Συνδύασε τις πτυχές του προηγούμενου θεού-δημιουργού Ατούμ με τον θεό του ήλιου Ρα και αναγνωρίστηκε ως ο βασιλιάς των θεών. Οι πρώτοι φαραώ του Νέου Βασιλείου, όπως και οι βασιλιάδες πριν από αυτούς, συνδέθηκαν με τον θεό Ώρο, αλλά ο Σέτι Α΄ ευθυγραμμίστηκε με τον αντίπαλο του Ώρου, τον Σετ, και οι φαραώ των Ραμσίδων με τον θεό του ήλιου Ρα. Το όνομα "Ραμσής" προέρχεται από το αιγυπτιακό `Ra-Moses' που σημαίνει "γιος του Ρα".
Οι ιερείς του Άμμωνα, της υπέρτατης θεότητας, είχαν άμεση επαφή με τον δημιουργό και συντηρητή του σύμπαντος, έναν θεό μεγαλύτερο από τον Ρα ή τον Ώρο ή τον Σετ. Καθώς η λατρεία του Άμμωνα αυξανόταν σε δημοτικότητα, αυξανόταν και η λατρεία του και ο πλούτος τους. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι η δύναμη του φαραώ μειώθηκε, καθώς δεν θεωρούνταν πλέον απαραίτητος μεσάζων μεταξύ του λαού και των θεών του. Τώρα οι ιερείς του Άμμωνα μπορούσαν να μεσολαβούν για λογαριασμό του λαού και να λαμβάνουν απαντήσεις απευθείας. Ο μελετητής Jacobus Van Dijk σχολιάζει σχετικά:
Ο βασιλιάς δεν αντιπροσώπευε πλέον τον θεό στη γη, αλλά ήταν υποταγμένος σε αυτόν- όπως και όλα τα άλλα ανθρώπινα όντα, ήταν υποταγμένος στη θέληση του θεού... Από τη στιγμή που είχε αναγνωριστεί ότι η θέληση του θεού ήταν ο καθοριστικός παράγοντας σε ό,τι συνέβαινε, έγινε υποχρεωτικό να γνωρίζουμε εκ των προτέρων τη θέλησή του. Οι χρησμοί, τους οποίους αρχικά συμβουλευόταν μόνο ο βασιλιάς, ίσως ήδη από το Αρχαίο Βασίλειο, άρχισαν να χρησιμοποιούνται κατά την περίοδο των Ραμσίδων για να συμβουλεύονται τον θεό για κάθε είδους υποθέσεις στη ζωή των απλών ανθρώπων. Οι ιερείς μετέφεραν τον φορητό φλοιό με την εικόνα του θεού σε πομπή έξω από τον ναό και ένα κομμάτι πάπυρου ή ένα όστρακο που έφερε μια γραπτή ερώτηση τοποθετούνταν μπροστά του- ο θεός έδειχνε τότε την έγκρισή του ή την αποδοκιμασία του κάνοντας τους ιερείς να κινηθούν ελαφρώς προς τα εμπρός ή προς τα πίσω ή με κάποια άλλη κίνηση του φλοιού. Οι διορισμοί, οι διαφωνίες σχετικά με την ιδιοκτησία, οι κατηγορίες για εγκλήματα, και αργότερα ακόμη και οι ερωτήσεις που ζητούσαν τη διαβεβαίωση του θεού ότι κάποιος θα ζούσε στη συνέχεια με ασφάλεια, υποβάλλονταν έτσι στη θέληση του θεού. Όλες αυτές οι εξελίξεις ελαχιστοποιούσαν περαιτέρω τον ρόλο του βασιλιά ως αντιπροσώπου του θεού στη γη- ο βασιλιάς δεν ήταν πλέον θεός, αλλά ο ίδιος ο θεός είχε γίνει βασιλιάς. Από τη στιγμή που ο Άμμωνας είχε αναγνωριστεί ως ο πραγματικός βασιλιάς, η πολιτική εξουσία των γήινων ηγεμόνων μπορούσε να μειωθεί στο ελάχιστο και να μεταφερθεί στο ιερατείο του Άμμωνα. (Shaw, 306-307)
Η 20ή δυναστεία τελειώνει με τον θάνατο του Ραμσή ΙΑ΄ και την ταφή του από τον διάδοχό του Σμεντές Α΄ (1077-1051 π.Χ.). Μια παράδοση που ανάγεται στην Πρώιμη Δυναστική Περίοδο στην Αίγυπτο (περίπου 3150-2613 π.Χ.) ήταν ότι όποιος έθαβε τον βασιλιά τον διαδεχόταν. Ο Σμεντές Α΄ καταγόταν από την Τάνις της Κάτω Αιγύπτου και έτσι, αφού έθαψε τον νεκρό φαραώ, ανακήρυξε τον εαυτό του διάδοχο και εστίασε εκεί την πρωτεύουσά του. Κυβέρνησε μόνο στην Κάτω Αίγυπτο και τελικά σε μια αρκετά περιορισμένη επικράτεια. Το Νέο Βασίλειο ολοκληρώνεται γύρω στο 1069 π.Χ. υπό τη βασιλεία του, καθώς γίνεται περισσότερο επαρχιακός μονάρχης. Οι ιερείς του Άμμωνα κρατούσαν την εξουσία στη Θήβα της Άνω Αιγύπτου και οι Νούβιοι στο νότο, χωρίς να έχουν την κεντρική αιγυπτιακή εξουσία να τους ελέγχει, πήραν πίσω τα εδάφη που είχαν χάσει υπό τον Τουθμόση Γ΄ και τους άλλους μεγάλους φαραώ του Νέου Βασιλείου.
Οι περιοχές της Συρίας, της Παλαιστίνης και της Λιβύης ακολούθησαν το παράδειγμά τους και η Αιγυπτιακή Αυτοκρατορία έπεσε. Στη συνέχεια η χώρα εισήλθε σε μια άλλη εποχή διαίρεσης και αδυναμίας, γνωστή ως Τρίτη Μεταβατική Περίοδος, αλλά, σε αντίθεση με τις προηγούμενες περιόδους μετασχηματισμού μεταξύ ενοποιημένων εποχών, η Αίγυπτος δεν θα αναδυόταν από αυτήν ισχυρότερη και πιο προηγμένη από πριν. Η Πρώτη και η Δεύτερη Μεταβατική Περίοδος οδήγησαν στο Μέσο και το Νέο Βασίλειο, αλλά η Τρίτη Μεταβατική Περίοδος ολοκληρώνεται με την περσική εισβολή στην Αίγυπτο μετά τη μάχη του Πηλούσιου το 525 π.Χ..
Μετά την άφιξη των Περσών η Αίγυπτος δεν έγινε ποτέ ξανά αυτόνομο κράτος για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η 30ή Δυναστεία (περ. 380-343 π.Χ.) κατάφερε να αποκαταστήσει την αιγυπτιακή κυριαρχία, αλλά η χώρα καταλήφθηκε και πάλι από τους Πέρσες, οι οποίοι θα κυβερνούσαν μέχρι την ήττα τους από τον Μέγα Αλέξανδρο. Η χώρα θα πλησίαζε περισσότερο στην αιγυπτιακή κυριαρχία και πάλι υπό τη δυναστεία των Πτολεμαίων (323-30 π.Χ.), των Ελλήνων ηγεμόνων που αναβίωσαν τα αιγυπτιακά ήθη και έθιμα. Η δική τους θα ήταν η τελευταία δυναστεία της Αιγύπτου πριν από την έλευση της Ρώμης.
