Sturmabteilung (SA veya Fırtına Birliği), üniformalarından dolayı halk arasında Kahverengi Gömlekliler olarak bilinen, Adolf Hitler (1889-1945) liderliğindeki Alman Nazi Partisi'nin paramiliter koluydu. SA, 1921 yılında kuruldu ve en bilinen lideri Ernst Röhm'dü (1887-1934). Amacı, rakip partileri korkutmak ve Nazizm'in düşmanı olarak görülen kişilere saldırmaktı.
Hitler, SA'nın artan gücünden endişe duymaya başladı ve 1933'te Almanya şansölyesi olduktan sonra örgütün kanunsuz davranışlarından rahatsız olduğu için, 30 Haziran 1934'te Röhm ve SA'nın önemli isimlerini suikasta uğrattı. Bu olay, Uzun Bıçaklar Gecesi olarak bilinir. SA'nın toplama kamplarını yönetme gibi görevleri, başka bir Nazi paramiliter grubu olan SS (Schutzstaffel) tarafından devralındı.
SA'nın İşlevi ve Liderliği
Hitler, 1921'de Münih merkezli NSDAP'nin (Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi) lideri olmuştu. Parti ne sosyalistti ne de işçilerle ilgileniyordu, ancak Hitler bu ismi aşırı milliyetçi partisine mümkün olduğunca geniş bir çekicilik kazandırmak için seçmişti. Nazi partisi olarak bilinen bu parti aynı zamanda şiddetle antisemitikti ve Alman düzenine karşıydı.
SA veya Sturmabteilung adlı paramiliter grup, resmi olarak 1921'de kuruldu. Hitler'in dediği gibi, "Fikirlerle mücadele etmeliyiz, ancak gerekirse yumruklarla da" (Hite, 116). Ayrıca, SA'nın geleneksel silahları olan kauçuk cop, metal boru ve muştayı da ekleyebilirdi. SA üyelerine, orduya rakip hale gelmemeleri için ateşli silah verilmedi, çünkü Hitler'in iktidarı ele geçirebilmesi için ordu desteğine ihtiyacı vardı. 1921'de, Hitler bizzat Bavyera'da konuşma yapan bir rakip politikacıya yönelik acımasız bir SA saldırısına liderlik etti. Bu saldırı nedeniyle tutuklandı ve bir ay hapis yattı. Olayın, popülaritesine zarar vermemesinin ardından Hitler, "Gelecekte Nasyonal Sosyalist Hareket, gerekirse zor kullanarak, yurttaşlarımızın zihnini dağıtma ihtimali olan tüm toplantı ve konferansları acımasızca engelleyecektir" diye belirtti (Shirer, 43).
SA'ya, Nazi davasını ilerletmek için çeşitli görevler verildi:
- Nazi partisi toplantılarını ve buluşmalarını korumak
- Posterler ve el ilanları gibi Nazi propagandası dağıtmak
- Rakip siyasi partilere ve paramiliter gruplara saldırmak
- Oy sandıklarında seçmenleri korkutmak
- Özellikle Yahudiler ve rakip siyasi aktivistler olmak üzere düşmanları fiziksel saldırılarla, sokaklarda tutuklamalarla ve gizlice dayak ile işkence yaparak terörize etmek
- Nazileri başarılı, disiplinli ve önemli göstermek
SA'nın ilk lideri, eski bir deniz teğmeni olan Hans Ulrich Klintzsch'ti (1898-1959). Birinci Dünya Savaşı'nın (1914-18) hava kuvvetleri kahramanı olan Hermann Göring (1893-1946), Mart 1923'ten itibaren SA'nın liderliğine seçildi çünkü Hitler, onun itibarı sayesinde daha fazla üye kazanacaklarını düşünüyordu. Mayıs 1924'ten itibaren SA'nın bir sonraki lideri, I. Dünya Savaşı'nda aldığı yaralardan kaynaklanan etkileyici yüz izleri taşıyan kısa boylu, tıknaz, acımasız bir adam olan Ernst Röhm oldu. Röhm, daha sonra SA'ya dönüşen Nazi partisinin "jimnastik ve spor" kolunun kurulmasında etkili olmuştu.
SA'nın Üniforması ve Üyeliği
SA üyeleri, Alman ordusundan kalma fazlalık üniformalar giyiyordu; aslında üyelerinin birçoğu silahlı kuvvetlerde görev yapmıştı. 1924'ten itibaren SA, ordunun tropikal üniformasını giymeye başladı, bu yüzden takma adları Kahverengi Gömlekliler'di. Bu üniforma 1926'dan itibaren zorunlu hale geldi. Kahverengi üniformanın benimsenmesi, SA'ya, tıpkı İtalyan faşist diktatör Benito Mussolini'nin (1883-1945) daha önce kendi paramiliter grubu Kara Gömlekliler'e yaptığı gibi, kendine özgü bir görünüm kazandırdı. SA üyeleri ayrıca, Nazi Partisi'nin gamalı haç bayrağını (swastika) kol bandı olarak takıyordu. Üniformaya saygı gösterilmesi ve üniforma giyildiğinde nasıl davranılacağı, "Fırtına Birliklerinin On Emri" gibi talimatlarla belirlenmişti:
Kahverengi gömlek, bir onur giysisidir. Bu gömleği giyen kişi, her şeyden önce Nasyonal Sosyalist dünya görüşünü temsil etmeli ve buna uygun şekilde davranmalıdır. Fırtına Birliği üyesi bir yürüyüş için toplandığında, ellerini ceplerine sokmaması veya ağzında sigara bulundurmaması özellikle önemlidir.
(Range, 176)
Hepsi gönüllü olan SA üyeleri toplumun her kesiminden geliyordu. Üyelerin çoğunluğu 18 ila 35 yaş arasındaki erkeklerdi. İşçi sınıfı, SA içinde en çok temsil edilen sosyal grup olmasına rağmen, polis kayıtları, fırtına birliklerinin önemli bir kısmının orta sınıftan geldiğini göstermektedir. Birçok SA üyesi daha önce, gençlik grupları ve Freikorps gibi diğer paramiliter grupların üyeleriydi. Tarihçi F. McDonough'un belirttiği gibi: "Almanya'daki şiddetin Hitler ve Nazilerle başlamadığını vurgulamak çok önemlidir. Weimar siyasi kültürünün ayrılmaz bir parçası haline gelen bir şeyi büyüttüler" (9).
SA üyeleri çatışmada öldürüldüğünde, parti propagandası devreye giriyor ve düşen üyeler hakkında yazılar yayımlıyordu; bu kişiler, tekrar tekrar şehit olarak tanıtılıyordu. Genç bir SA Nazisi olan Horst Wessel, 1930'da Komünistlerle çatışırken öldürüldü. Wessel'in yazdığı bir şiir müziğe uyarlandı - Horst Wessel Şarkısı - ve SA'nın marşı oldu. Hitler'in kendisi de SA fırtına birliklerinin cenazelerinde sık sık konuşmalar yapıyordu.
SA üyeleri genellikle serseriler, işsizler veya Almanya'yı iyileştirebileceğine inandıkları bir örgüte katılmak isteyen kişilerden oluşuyordu. Ücretsiz yiyecek ve konaklama, birçok genci katılmaya teşvik ediyordu. Bazı üyeler ise Yahudi halkına ve Komünistlere karşı nefret gibi ideolojik nedenlerle üye oldular. Üniforma, rütbe sistemi, Hitler'in konuşmaları ve SA gruplarının genellikle yerel bir meyhaneye dayalı olması gibi unsurlar da çekicilik sağlıyordu. Herhangi bir grup gibi, SA içinde de aidiyet ve yoldaşlık duygusu vardı. Üyeler, birbirlerine yardım ediyor; örneğin, SA'nın kendi markası olan sigaraların satışından elde edilen kar, rakip parti gruplarıyla yapılan şiddetli çatışmalarda ciddi şekilde yaralanan üyeler için kullanılıyordu. Son olarak, bazı kişiler sadece SA'nın sağladığı güç ve sadistçe şiddet fırsatlarına bağımlıydı. Bu şiddet, Sadece Komünist Parti'nin Kızıl Mücadele Birliği (KPD) gibi sol görüşlü siyasi rakipleriyle girdiği sokak çatışmalarında değil, aynı zamanda masum insanların tutuklanmasında ve gizli mahzenlerde gerçekleştirilen, Nazilerin siyasi güç kazanmasıyla birlikte sıklığı daha da artan dayak ve işkencelerde de etkili oldu.
SA neredeyse çok başarılıydı ve 1920'lerin başında artan üyeliği Hitler'i alarma geçirdi. Bunun üzerine Nazi lideri, kendine bağlı daha küçük ama sadık bir kişisel koruma birliği olan Stosstrupp-Hitler'i (Hitler Şok Birliği) kurmaya karar verdi. Buna rağmen SA, Kasım 1923'teki başarısız Nazi darbesi olan kötü şöhretli Birahane Darbesi veya Münih Darbesi'ne karıştı. Darbenin başarısızlığının ardından, Hitler ve Röhm de dahil olmak üzere önde gelen yandaşları, vatana ihanet suçundan suçlu bulunarak hapse atıldılar, ancak bu cezalar beklenenden kısa sürdü. Darbenin anlık sonucu, Nazi Partisi ve SA'nın geçici olarak yasaklanması oldu (SA, 1932'de tekrardan geçici olarak yasaklandı), ayrıca Stosstrupp-Hitler dağıtıldı. Buna rağmen, Hitler'in mahkeme sürecindeki etkileyici hitabet yeteneği, hem Nazi davasına hem de SA'ya olan ilgiyi artırdı. SA, yasaklı olduğu dönemde geçici olarak Frontbann adını aldı. Hitler'in onayıyla Röhm, SA'nın üye sayısını 1923'teki 2.000'den, 1924'te 30.000 fırtına birliği üyesine çıkararak büyük bir yükseliş sağladı.
SS ile Rekabet
Röhm ve SA'nın gücünden endişe duyan Hitler, 1925 yılında, kendisine kişisel olarak bağlı olan rakip bir paramiliter grup olan Schutzstaffel'i (SS) kurdu. Bu ilk dönemde Hitler, SS'i "koruma timleri" olarak, kişisel koruma birliği, bir tür parti polisi ve genel olarak Nazi gücünü halka gösterme aracı olarak kullandı. Ocak 1929'dan itibaren SS'in liderliğine Münih Darbesi'nin gazisi olan ve sonraki yıllarda SS'in devasa bir şekilde genişlemesini yönetecek olan Heinrich Himmler (1900-1945) getirildi.
Bu yeniden yapılanma kapsamında, Mayıs 1925'te Röhm, SA liderliğinden alındı. Röhm'ün, (Versailles Antlaşması ile sayısı 100.000 askerle sınırlanmış olan) Alman ordusuna rakip olabilecek devrimci bir askeri örgüt kurma hırsından endişe duyan Hitler, SA'nın doğrudan kontrolünü eline aldı. Bu sırada Röhm, bir sonraki beş yıl boyunca Bolivya'ya gitti. 1926'dan itibaren, Hitler tarafından seçilen yeni SA lideri, Franz Pfeffer von Salomon (1888-1968) oldu ve bu görevde 1929'a kadar kaldı.
1929'da SA'nın 100.000 üyesi vardı. Otto Wagener (1888-1971) bir süre SA'nın başındaydı, ancak Röhm Ocak 1931'de örgütün lideri olarak yeniden görevlendirildi. Bu dönemde, seçim performansları umulandan daha az olduğu için Hitler, Nazi Partisi'nin askeri gücünü artırmaya daha istekli hale geldi. Buna bağlı olarak, 1933 yılına gelindiğinde, SA'nın üye sayısı 2,3 milyona ulaştı.
SA ve SS, rakip hale geldi ve sık sık çatışmalara girdi. En kötü şöhretli çatışma, 1930-31 yıllarında meydana gelen Stennes İsyanı sırasında yaşandı; bu olayda, SS, Berlin'deki SA birliklerinin isyanını bastırdı. Bu olay, SA'nın ne kadar kontrolsüz olabileceğine dair karanlık bir uyarıydı.
SA, Nazi düşmanlarının sessizce ortadan kaldırılabileceği, genellikle bodrumlarda bulunan küçük gözaltı merkezlerini zaten işletiyordu. Naziler 1933'te iktidara geldiğinde toplama kampları kuruldu. Daha büyük kamplardan ikisi, Thüringen'deki Nohra ve Prusya'daki Oranienburg'daydı. Bu kampların yönetimi, sayıları giderek artan SA'ya verildi. Naziler, bu kamplara siyasi düşmanlarını ve "istenmeyen" olarak gördükleri diğer insanları gönderdi. Kamplara gönderilen kişiler çoğunlukla yargılanmadan gözaltında tutuluyordu. Mayıs 1934'te, toplama kamplarının yönetimi SS'e devredildi.
Nazilerin Düşmanlarına Yönelik Saldırılar
SA, 1930'ların başlarında, özellikle üniformasız ve isimsiz haydutluk gerektiğinde, Hitler'in amaçları doğrultusunda faydalı bir örgüt olarak varlığını sürdürdü. Bu tür durumlarda, Hitler, kamuoyu önünde saygın bir mesafe koruyabiliyordu. Tarihçi S. Friedländer, devlet hizmetlerinin genellikle seyirci kaldığı veya hatta yardım ettiği bu tür SA şiddet olaylarından sadece birini şu şekilde özetliyor:
25 Mart 1933 Cumartesi günü, Heilbronn'dan yaklaşık otuz SA üyesi, Güneybatı Almanya'da küçük bir kasaba olan Niederstetten'e geldi. Bölgedeki birkaç Yahudi evine zorla girerek, erkekleri belediye binasına götürdüler ve yerel polis memurları binanın girişinde nöbet tutarken, onları vahşice dövdüler.
Aynı sabah, komşu Creglingen'de de benzer bir sahne yaşandı; burada, sinagogda bulunan on sekiz Yahudi erkek, yine belediye binasına sürüklendi. Bu dövülmeler sonucunda, altmış yedi yaşındaki Hermann Stern olay yerinde, birkaç gün sonra da elli üç yaşındaki Arnold Rosenfield hayatını kaybetti. (41)
SA üyeleri, nadir durumlarda işledikleri aşırı şiddet suçlarından dolayı yargılandıklarında, Hitler onlara özel olarak destek verir ve bazen de kamuoyunda, ilgili yetkilileri Yahudiler tarafından manipüle edilmekle suçlardı. Bu durumlardan biri, Ağustos 1932'de, Komünizm yanlısı işçi Konrad Piecuch'u öldürmekle suçlanan beş SA üyesi vakasıydı. Bu beş fırtına birliği üyesi, suçlu bulunarak idama mahkûm edildiğinde, Hitler onlara şu telgrafı gönderdi:
Yoldaşlarım! Bu inanılmaz suç kararını göz önüne aldığımda, kendimi sınırsız bir sadakatle size bağlı hissediyorum. Bu andan itibaren, sizin özgürlüğünüz bizim onurumuzdur, böyle bir şeyin mümkün olduğu bir hükümete karşı mücadele etmek ise bizim görevimizdir.
(Friedländer, 111)
Parlamentoda çoğunluğu kazanamamalarına rağmen, Nazi Partisi, 1932 seçimlerinde yeterince başarılı olarak, Hitler'in Almanya Şansölyesi olarak atanmasına yol açtı. Açık bir çoğunluk partisi olmadığı için, 1933'te yeni bir seçim daha yapıldı. Bu süreçte, SA, siyasi rakipleri korkutmak için kullanılmaya devam etti. 27 Şubat 1933'te, Alman parlamentosunun Reichstag Yangını ile alevler içinde kalmasının, bir Komünist olan Marinus van der Lubbe tarafından çıkarıldığı iddia edilse de, bu olayın aslında bir Sturmabteilung operasyonu olabileceği de ileri sürüldü. Çünkü Hitler, Komünistlere duyulan mevcut şüpheyi, hareketi anarşist eylemlerle ilişkilendirerek daha da artırmak istiyordu. Mart 1933 seçimlerinde ise SA, rakip partilerin kampanyalarını engelleme ve oy verme noktalarında seçmenleri korkutma gibi alışılmış faaliyetlerini sürdürdü. Bu seçimde, Naziler oyların %44'ünü kazandı.
Uzun Bıçaklar Gecesi
Hitler, konumunu güçlendirdikten sonra, zorba SA'nın yarattığı utanca artık ihtiyaç duymuyordu; çünkü artık şansölye olarak Alman ordusunun korumasına sahipti. Zaten SA, kendi iyiliği için bile fazla güçlü hale gelmişti. Ordunun desteğini kazanmak amacıyla - ki ordu, SA'yı devlet içindeki kendi işlevine tehlikeli bir rakip olarak görüyordu - Röhm ve SA, hiçbir kanıt olmaksızın, genç Nazi rejimine karşı bir devrim planlamakla suçlandı. Röhm'ün eşcinselliği, daha önce Hitler'i rahatsız etmemişti; ancak şimdi bu durum da tasfiye için bir bahane olarak kullanıldı. Böylece, Kanlı Arınma ya da Uzun Bıçaklar Gecesi olarak bilinen, aslında 29 Haziran - 1 Temmuz 1934 tarihleri arasında süren parti içi şiddet dönemi başladı. Naziler, Almanya ve Avusturya genelinde SS tarafından gerçekleştirilen bu tasfiyeye "Sinekkuşu Operasyonu" adını verdiler.
Röhm, Bad Wiessee'de tutuklandı, yatağından kaldırılıp Münih'teki Stadelheim Hapishanesi'nde bir hücreye kondu. 110 SA lideri daha, idam edilmek üzere belirlenmişti. 1 Temmuz'da Röhm'e, kendini vurması için bir tabanca teklif edildi, ancak reddetti. Eski SA liderini, Theodor Eicke veya Michael Lippert vurdu. Bu sırada, Nazilerin hukuk uzmanı Dr. Hans Frank (1900-1946), planlanan infazların yasal sonuçları konusunda endişelerini dile getirdi. Buna rağmen, 20 infaz daha gerçekleştirildi. Hitler, tasfiye kaosunu, SA ile hiçbir bağlantısı olmayan diğer rakiplerini ve tehditleri ortadan kaldırmak için de kullandı. Toplamda, tasfiye sırasında 478 kişi öldürüldü. İdam edilen en tanınmış Nazi karşıtı isimler arasında, siyasetçi Gregor Strasser (1892-1934) ve eşiyle birlikte General Kurt von Schleicher (1882-1934) yer alıyordu. Birçok ölüm, Strasser'inki gibi, intihar olarak rapor edildi.
Uzun Bıçaklar Gecesi'nden sonra SA, bir daha asla aynı örgüt olmadı, ancak yine de yeni komutanı Viktor Lutze (1890-1943) altında, Nazi rejiminin tehdit olarak gördüğü kişilere saldırmak için kullanıldı. SA'nın en kötü şöhretli şiddet olayı, Kristallnacht(Reichkristallnacht) ya da "Kırık Camlar Gecesi" idi. 9-10 Kasım 1938 tarihlerinde, SA üyeleri Almanya ve Avusturya genelinde Yahudilere ve onların mülklerine saldırdı.
