Noh Tiyatrosu

Noh (Nō) tiyatrosu, özellikle MS 14. yüzyıldan itibaren popüler hale gelen ve bugün hala icra edilen bir Japon performans sanatıdır. Ortaçağda her zaman erkek olan Noh aktörleri, gençler, aristokrat kadınlar, savaşçılar ve şeytanlar gibi oynadıkları karakterleri gösteren belirli tasarımların maskelerini takarken, çok yavaş ve son derece stilize bir şekilde ünlü bir şekilde hareket eder ve jest yaparlar. Dini ritüellerden ve Budist temalardan büyük ölçüde etkilenen oyunlar genellikle ahlaki ikilemler ve sonraki yaşamla ilgilidir.

Kökeni

'Yetenek' veya 'beceri' anlamına gelen nō ile noh tiyatrosunun kökenleri, antik Budist ve Şinto dinlerinde yer alan ritüellerde ve MS 12. yüzyıla ve hatta çok daha öncesine dayanan daha önceki üç tür dans ve müzik biçimindedir:

• Dengaku - geleneksel olarak topluluklar tarafından tapınaklarda ve köylüler tarafından hasat zamanında gerçekleştirilen ayinler ve ritüellerdir.
• Sarugaku - profesyonel topluluklar tarafından da gerçekleştirilen hızlı dans, esprili resitaller ve akrobasi kombinasyonudur.
• Bugaku - Çin'den tanıtılan Japon imparatorluk mahkemesinin geleneksel maskeli danslarıdır.

Özellikle Bugaku, Japonya'nın askeri liderleri olan ve onları Edo Dönemi'nde (MS 1603-1868) törenler için kullanılan resmi bir gösteri sanatı yapan şogunların himayesi sayesinde popülerlik kazandı. Noh tiyatrosu bundan evrildi ve özellikle savaşçı sınıfı arasında gelişti. Tür ayrıca Japon toplumunun üst sınıflarıyla da ilişkilendirildi. Zen Budizmi ile hem olay örgüsü içindeki temalar hem de estetik açısından, özellikle de karmik sonuç fikri ve yaşamın süreksizliği açısından güçlü bir ilişki vardı.

Sahne

Bir Noh dramasının sahnesi belirli standart özelliklere sahiptir. Genellikle kare şeklindedir, 6 x 6 metre (20 x 20 ft) boyutlarındadır ve Şinto türbeleri gibi kutsal selvi ağacından yapılmıştır ve kalkanlı küçük bir üçgen çatıya sahiptir. Çok az sahne malzemesi ve küçük dekorasyon var, belki sadece biraz kum ve bir çam ağacı (gerçek veya boyalı). Ayrıca oyuncular tarafından kullanılan çok az sahne malzemesi var - belki bir yelpaze, güneş şemsiyesi, bir zil veya bir mektup. Sonuç olarak, dikkatin odak noktası her zaman aktörler ve onların hareketleri üzerindedir. Bazen sahneden çıkan bir köprü ya da sadece oyuncuların kostümlerini değiştirmek için ayrılmalarına izin veren bir perde vardır. Seyirci tarafından görülebilen sahnede önemli bir varlık orkestradır. Bu, davulcular, flütçüler ve tipik olarak sekiz şarkıcıdan oluşan bir vokal korodan oluşur.

Oyuncular

Ortaçağda kadınların, belki de erkek egemenliğindeki Budizm'in etkisi nedeniyle Noh tiyatrosunda sahne almasına izin verilmedi ve bu nedenle hem erkek hem de kadın tüm roller erkekler tarafından oynandı. Bir başka sebep de, profesyonel aktörlerin bazen kendi fan kulüplerine sahip olmalarına rağmen, Japon toplumunda özellikle yüksek bir sosyal statüye sahip olmamaları olabilir.

Bir Noh dramasındaki ana sanatçılar, genç kadınlar, yaşlı erkekler, savaşçılar, rahipler, ruhlar ve şeytanlar gibi belirli stok karakterlerini temsil etmek için yapılmış maskeler giyerler. Maskelerin genç bir kadını temsil eden Ko-omote gibi kendi isimleri bile var. Bir oyunda iki ana rol vardır: baş karakter (shite) ve ikinci karakter (waki). İkinci aktörün bir takipçisi veya arkadaşı olabilir (tsure). Sadece bu üç oyuncu maske takar.

Ana oyuncular nadiren herhangi bir satırı okuduğundan, hayaletler ve başıboş keşişler gibi ara sıra karakterler, ana aktörlerin son derece stilize hareketlerinin önemini açıklamaya yardımcı olmak için oyunun işleyişine sıklıkla yorum ekler. Bazen de aktörler, ünlü Japon şiirlerinin (waka) bölümlerini dramatik sahneler arasındaki mini aralıklarda sunarlar.

Aslen ortaçağ imparatorluk mahkemesinde giyilen kıyafetlere dayanan kostümler son derece ayrıntılıdır ve üç kategoriye ayrılabilir:

• Kitsuke - iç giyim
• Uwagi - dış giyim
• Hakama - pantolon.

Altın, kırmızı ve sarı renklerin hakim olduğu bu kostümlerin tasarımları, bir hoyrat karakter Noh sahnesinde lüks bir kostüm giyse bile, oyuncunun oynadığı özel karakterle yakından ilgilidir. Ek olarak, kumaşlar dört farklı tipte olduğu için değişmiştir:

• Kara-ori - değerli bir sırmalı kumaş
• Atsu-ıta - ipekten yapılmış
• Nui-haku - işlemeli ve altın varak desenli
• Suri-haku - tasarımlar için sadece altın yaprağın kullanıldığı yer.

Böylece maskelerine ve süslerine bürünen oyuncular, sahnede ilerler ve müzik eşliğinde çok yavaş ve son derece stilize bir şekilde jestler yaparlar. Kata olarak bilinen jestler ve hareketler, bilgili bir kitlenin önemini belirleyebilmesi için belirlenmiş kalıpları takip eder. Örneğin, kafayı yeni bir yöne çevirmek, karakterin yeni bir hedefe gittiği anlamına gelebilir veya birkaç adım, üstlenilen uzun bir yolculuk anlamına gelebilir. Bir tuhaflık ise, oyuncuların yürürken genellikle topuklarını zeminde tutmaları ve bu da onları sahnede kayıyormuş gibi göstermesidir. Bazı jestler, karakterin o anda hissettiği duyguları temsil eder.

Noh'un ünlü sanatçıları ve yenilikçileri arasında kurucularından ikisi yer alıyor: Kan'ami ( Kanze Kiyotsugu olarak da bilinen, MS 1333-1384) ve oğlu Zeami Motokiyo Kanze Motokiyo olarak da bilinen, MS 1363-1443)türün oyuncuları, yönetmenleri ve oyun yazarlarıydı. Konuyla ilgili birçok tez de yazan Zeami, özellikle performansta güzellik, huzur ve zarafetin ruhani ve dünyevi olmayan bir kombinasyonunu yakalamakla ilgiliydi; bu, 'gümüş bir kaseye yığılmış kar'ın mükemmelliğine benzettiği bir durumdu.'Atsumori veya 'Birds of Sorrow' Zeamis'in büyük klasiği olarak kabul edilir.

Olay Örgüsü

Bir Noh oyununun olay örgüsü genellikle ünlü tarihi ve edebi şahsiyetlerin, özellikle trajik askeri karşılaşmalarının iyi bilinen hikayelerini içerirken, güçlü bir ahlaki mesaj, belirli karakterlerin ölümden sonraki hayatlarında kabahatlerin cezalandırılmasıyla güçlendirilebilir. Tıpkı batı operasında olduğu gibi, seyircinin hikayeyi daha iyi takip edebilmesi için performans öncesinde veya sırasında okuması için yazılı metinler üretildi. Daha önce de belirtildiği gibi, düzyazı (kotoba) ve şiir (utai) karışımı içerirler, ancak her şeyden önce, izleyicileri en çok etkileyen aktörlerin fiziksel performansı ve klasik Noh jestlerinin uygulanmasıydı.

Genel olarak, bir Noh oyununun üç ana bölümü vardır:

• Giriş (jo) - ikincil karakter sahneye çıkar ve hikayenin ayarını açıklar. Tempo yavaştır.
• Gelişme (ha) - ana karakter sahneye çıkar ve hikaye ile ilgili önemli olayların açıklandığı iki kaide arasında bir değişim vardır.
• Zirve (kyu) - ana karakter gerçek kimliğini temsil eden farklı bir maskede görünür. İkincil karakterden bir çeşit yardım alır ve böylece içinde bulunduğu ahlaki veya fiziksel ikilemden kurtulur.

Yaklaşık 250 klasik Noh oyunu vardır ve bir ortaçağ seyircisi genellikle beşini bir oturuşta görecekti. Tipik olarak, aşağıdaki beş kategorinin her birinden bir oyun seçilir ve aşağıdaki sırayla gerçekleştirilir:

• Tanrı Oyunları (kamimono) - dini bir temaya sahip, genellikle ana karakter olarak bir tanrıya sahip bir oyun.
• Savaşçı Oyunları (shuramono) - ana karakterin mahkum bir savaşçı ya da erkek karakter olduğu, çoğunlukla Gempei Savaşı'ndan (MS 1180-1185) bir figür olduğu kahraman oyunları.
• Kadın Oyunları (kazuramono) - aristokrat bir kadının ana karakter olduğu peruk veya kadın kahraman oyunları. Bunlarda genellikle diğer oyunlara kıyasla çok daha az aksiyon vardır.
• Çok Yönlü Oyunlar (kyjomono ve genzaimono) - tipik olarak olay örgüsünün aşk, kıskançlık veya cesaret gibi 'gerçek' bir kişinin duyguları etrafında döndüğü bir oyun.
• Demon Plays (kiri no) - karakterlerin dengesiz veya takıntılı kadınlar, şeytanlar ve hayaletler olduğu yerler.

Bu sınıflandırmaya ek olarak, oyunlar da dört bölüme ayrılır ve yalnızca yılın belirli bir zamanında gerçekleştirilir.

Eski & Modern Noh

Noh tiyatrosu'nun çağdaş toplum üzerinde hemen bir etkisi oldu, çünkü Noh aktörleri tarafından meşhur edilen zengin işlemeli kostümleri giymekten büyük keyif alan Japonya'nın aristokrasisinin ve askeri liderlerinin modasını derinden etkiledi. Noh ayrıca tamamen ayrı bir çekim dışı tür yaratma konusunda da bir eli vardı. Bu, çok daha ciddi bir Noh oyununun eylemleri arasındaki aralıklarda ilk kez gerçekleştirilen kısa komik veya hiciv eylemlerinin Kyogen ('vahşi kelimeler') türünden gelişen Kabuki'dir. Kabuki, sıradan Japonların giydiği kıyafetlere benzer kostümler giyen aktörler tarafından gerçekleştirilen canlı dans ve müziğin birleşimi ile MS 17. yüzyıldan kalma çok popüler bir tiyatro biçimi olarak kendini kanıtlayacaktı.

Noh tiyatrosu, en büyük sponsorları olan şogunlar, MS 1867'de düştüğünde cefa çekti, ancak MS 15. ve 16. yüzyıldaki altın çağından bu yana uzun süredir düşüşteydi. Yine de, izleyicinin olup bitenleri takdir edebilmesi için derin bir bilginin gerekli olduğu bu kadar özel bir tür için tüm beklentilere rağmen, Noh, MS 20. yüzyılın ikinci yarısında bir geri dönüş yaptı. Noh oyunları, çoğunlukla küçük bir usta izleyici kitlesi için sahnelenmesine rağmen, bugün Japonya'nın tüm büyük şehirlerinde sahnelenmeye devam ediyor.

This content was made possible with generous support from the Great Britain Sasakawa Foundation.