Bu makaleyi sesli dinle 
Romalı sövgüler (uituperatio lat.), siyasi bir düşmanı onu tüm topluluktan ayırmak için sistematik ve alenen suçlamayı amaçlayan retorik ve edebi bir türden ibarettir. Ayrıca bir adli kovuşturmada, Roma Senatosu'nda veya halk meclisinde (contio) yapılan adli, hukuki ve müzakereci konuşmalar sırasında seyirciyi ona karşı çevirir. Sonuç olarak, konuşmalar, şiirler, epigramlar, denemeler, siyasi broşürler vb. aracılığıyla ifade edilebilecek Romalı hakaret, modern “karakter suikastı” kavramıyla yakından ilişkilidir. Mevcut Roma yasalarının hiçbiri hakaret kullanımını yasaklamadı ve bu nedenle yavaş yavaş Roma siyasi yaşamının temel bir parçası haline geldi. Sonuç olarak, konuşmalar, şiirler, epigramlar, denemeler, siyasi broşürler vb. aracılığıyla ifade edilebilecek Romalı sözcükler, modern “karakter suikastı” kavramıyla yakından ilişkilidir. Mevcut Roma yasalarının hiçbiri hakaret kullanımını yasaklamadı ve böylelikle yavaş yavaş Roma siyasi yaşamının temel bir parçası haline geldi. Saldırı için meşru gerekçeler, bir kişinin alışkanlıklarına, fiziğine, doğumuna, kıyafetlerine ve algılanan ahlaki bozukluklara atıfta bulunmayı içerebilir.
Hakaret içeren birçok konuşma, hatipin hayal gücü dışında hiçbir kısıtlama olmadan oluşan sözlü kavgalardan ibaretti. Ad hominem saldırıları, izleyiciyi ikna etmenin ve siyasi hedeflere ulaşmanın meşru bir yolu olarak görülüyordu. Ad hominem saldırıları, izleyiciyi ikna etmenin ve siyasi hedeflere ulaşmanın meşru bir yolu olarak görülüyordu. Hakaret, hatipin kendi konumunu güçlendirirken rakibe zarar vermiş, dolaylı olarak bu modelin dışında kalan herhangi bir şeyi veya herhangi birini zarar verici veya tehdit edici sayarak ideal bir model oluşturmuş ve ardından bir sosyal düzenleyici gibi davranmıştır.
Övgü ve suçlama, Roma toplumunun övgüye değer unsurlarını onaylayarak ve sapkın unsurlarını kovarak, erdemler ve kusurlar atfederek Roma kimliğini şekillendirdi. Korunan kanıtların esasen Cicerovari doğası, Roma Cumhuriyeti sırasında suçlama mekanizmalarının anlaşılmasını önemli ölçüde geliştiren birçok çalışmayı doğurdu. Bununla birlikte, Romalı hakaretin analizi, genellikle Ciceroni külliyatı ve hayatta kalan konuşmalarla, ilgili diğer materyali bir kenara bırakarak, bir rakibe karşı doğrudan bir saldırı olarak yapılan konuşmalarla sınırlandırılmıştır. Daha geniş bir tanıma göre, hakaretler, yalnızca hitabetlerin bir parçası olabileceği gibi, katı bir şekilde hitabet bağlamının dışında kalan aşağılama ve iftiralar da olabilir.
Cicero
Romalı senatör, hatip ve devlet adamı Cicero (MÖ 106-43), retorik incelemeler (De Inventione 2.177-178 and Part. Or. 82) ve hakareti muadili övgünün (laus) yanı sıra epideiktik hitabet'e ait olarak kodlanan (genus demonstratiuum) sözde Rhetorica ad Herennium yazdı.
Bu incelemeler, üç ana hakaret kategorisi tanımladı:
- doğum, eğitim, zenginlik, güç, başarılar ve vatandaşlığı içeren dış koşullar (res extraneae).
- görünüş, sağlık, hız, güç ve zayıflık gibi fiziksel nitelikler (res corporis).
- bilgelik, adalet, cesaret ve kendine hakim olma gibi karakter nitelikleri (res animi).
Cicero'nun hitabet konuşmalarının kapsayıcı bir görünümü, kanonik bir liste olmamasına rağmen, daha kesin lokus listeleri verir: aşağılayıcı aile kökenleri; değersiz bir akraba; iğrenç fiziksel görünüm; eksantrik veya uzaylı elbisesi; oburluk; sarhoşluk; cinsel açıdan sapkın davranış; lüks; hitabet beceriksizliği; hırs; tamah; yolsuzluk; mirasını çarçur etmek; özel ve kamu mülkiyetinin yağmalanması; finansal utanç; ikiyüzlülük; korkaklık; mirasını çarçur etmek; özel ve kamu mülkiyetinin yağmalanması; finansal utanç; ikiyüzlülük; korkaklık; kibir; dinsizlik; şiddet; zulüm; ve son olarak, zulmün odağının (crudelitas) yakından ilişkili olduğu tiranlığı arzulamak. Tiranlığa talip olma suçlaması, altında yatan Yunan tiranları ve Helenistik monarşi imajı ve MÖ 510 / 509'da Gururlu Tarquin'in kovulmasından doğan Roma'nın krallığa (odium regni) yönelik köklü nefreti nedeniyle en sık kullanılan hakaretlerden biriydi.
Bu son yaygın hakaret, hakaretin hedefini itibarsız bir tarihsel karaktere asimile etmekten oluşan peccatorum karşılaştırmalı yinelenen mekanizmasıyla ilgilidir. Üyelerinin eğitiminde tarihi örneklerin öğrenilmesinin önemli bir rol oynadığı bir toplumda çok verimli oldu. Bu örnekler, her vatandaşın, en azından aristokrat Roma ailelerinden gelenlerin farkında olması gereken, geçmişin en değerli ve en ünlü Roma vatandaşlarını ve liderlerini bir araya getiren bir antoloji oluşturdu. Bu prestijli ataların (mos maiorum) geleneklerinin ihlali, toplum için bir tehdit olarak kabul edildi. Sonuç olarak, bu tarihsel örnekler genellikle övgü ve suçlama araçları olarak kullanıldı.
Roma Cumhuriyeti döneminde, hakaret, siyasi rakiplerin değerli bir vatandaş olmak, aristokrat bir statüyü korumak ve en yüksek siyasi makamlara ulaşmak için gereken tüm nitelikleri ve seçkin değerleri reddetmeyi amaçladı. Romalı sövgülerinin o dönemin etik ve toplumsal ön yargılarını yansıtmasının nedeni budur. Bu nedenle, hakaretlere yakından bakmak, Roma'nın sosyal ve politik alışkanlıklarına dair bir fikir verebilir. Bu nitelikler, Roma erkekliği (uirtus), cesaret (fortitudo), tanrılara ve atalara saygı (pietas), ciddiyet ve haysiyet (grauitas), ahlaki duruş (pudor), uygun cinsel davranış (pudicitas), prestijli aile kökenleri (nobilitas), yüksek hitabet ve politik becerilerdir. Fakat hepsinden önemlisi, Roma Devletinin refahı ve geleneksel ataların gelenekleri, alışkanlıkları ve kurumları (mos maiorum) için endişeleridir. Bu hızlı listeyi tamamlamak için Dignitas eklenmelidir. Tercümesi zor olan bu Roma kavramı, bir vatandaşın tüm faaliyeti boyunca elde edilen kişisel itibar, etki ve prestij miktarını ifade eder.
Geç Roma Cumhuriyeti'nin siyasi sorunları ve iç savaşları sırasında, Roma seçkinleri ve liderleri arasında artan siyasi şiddet, bir düşmanı ayıplamak, onu zorbalıkla suçlamak ve onu res publica'nın güvenliğine yönelik bir tehdit olarak görmek için hakaret kullanımını yoğunlaştırdı. Bazı durumlarda, hakaretin hedefi Roma Devleti'nin (hostis publicus) düşmanı olarak ilan edilebilir. Örneğin, Cicero, In Pisonem'de Piso, Kovuşturma Konuşmaların'da Verres, Süikastçi söylemler'de Catilina ve Philippicae söylevlerin'de Mark Antony gibi rakiplerine karşı suçlamayı birçok kez kullandı. Filipililer'de zirveye ulaşan Ciceronian hakaretinin artan öldürücülüğü, son Roma iç savaşlarının askeri liderleri tarafından, özellikle de Julius Caesar'ın M.Ö 44'te ölümünden sonra Octavianus ve Mark Antony tarafından bir propaganda aracı olarak aşağılanmanın müteakip kullanımını önceden haber verdi.
